David Wallace-Wells

De onbewoonbare aarde
De Bezige bij 2019, 363 pagina's - € 22,99

Oorspronkelijke titel: The Uninhabitable Earth : Life After Warming (2019)

Wikipedia: David Wallace-Wells (1982)

Korte beschrijving
Een boek dat een noodoproep doet om zorgvuldiger om te gaan met onze planeet. Het is een compilatie van de meest recente wetenschappelijke inzichten. Het legt uit welke kettingreacties plaatsvinden en de gevolgen ervan. Dat de klimaatverandering veel sneller gaat dan we ons realiseren. Vervolgens beschrijft het uitvoerig twaalf facetten van de chaos in de wereld zoals die nu plaatsvinden. In het deel klimaatcaleidoscoop wordt een vermenging van zaken behandeld die het wereldbeeld vertroebelen: verhalen over het einde van de wereld, het crisiskapitalisme, het geloof in technologie, consumptie, vooruitgang en wereldethiek. Als suggestie voor een oplossingsrichting overdenkt de schrijver het antropische principe; bewustwording dat het ernstig is en dat veel maatregelen op verschillende fronten nodig zijn. De auteur is historicus en schrijver en adjunct-hoofdredacteur van New York Magazine. Iedereen die betrokken is bij het klimaat en de maatschappelijke toekomst zal graag dit boek lezen. Met noten en register.


Korte beschrijving op website uitgever
Als jouw zorgen over de opwarming van de aarde zich beperken tot angst voor de stijgende zeespiegel, dan zie je slechts het topje van de ijsberg. Het is veel, veel erger dan je denkt. Klimaatverandering wordt vaak beschouwd als een langzaam proces, maar de onheilspellende effecten ervan zien we nu al: hete zomers, grote droogte, allesverwoestende overstromingen en orkanen. Natuurrampen die zich vroeger maar één keer in een mensenleven voltrokken, overvallen de mensheid tegenwoordig jaarlijks.

In De onbewoonbare aarde brengt David Wallace-Wells de laatste wetenschappelijke inzichten samen tot een schokkende aanklacht: we slagen er maar niet in om een betere toekomst voor ons te zien, laat staan dat we naar zo’n idee handelen. Wallace-Wells luidt de alarmklok en vertelt ons alles wat we niet willen maar wel moeten weten over klimaatverandering. Als we onze aanpak van dit probleem en onze manier van leven niet snel veranderen, zullen delen van de aarde door desastreuze ontwikkelingen in de nabije toekomst onbewoonbaar worden.

Fragment uit 1. Kettingreacties
Het is erger dan je denkt, veel erger.  Dat klimaatverandering langzaam gaat, is een fabeltje – misschien wel net zo schadelijk als de bewering dat het klimaat helemaal niet verandert – dat tot ons komt in een bloemlezing met diverse andere geruststellende misvattingen: dat de opwarming van de aarde in het noordpoolgebied plaatsvindt, als een ver-van-mijn-bed-show; dat het uitsluitend een kwestie is van zeespiegels en kustlijnen,en niet een alomvattende crisis waarbij geen enkele locatie gespaard  blijft  en die niemand onberoerd laat; dat die crisis de natuur aangaat en niet de mensenwereld; dat dat twee  te onderscheiden zaken zijn en dat we tegenwoordig op de een of andere manier buiten de natuur leven of er voorbij, of toch in elk geval eraan kunnen ontsnappen en er niet door overweldigd  worden; dat rijkdom bescherming kan bieden tegen de verwoestingen van het broeikaseffect; dat fossiele brandstoffen nodig zijn voor voortzetting van de economische  groei; dat groei, en de  technologie  die daaruit voortkomt,  ons in staat zullen stellen om een uitweg te construeren uit het onheil dat het milieu bedreigt; dat er ergens in de lange geschiedenis van de mensheid een parallel te vinden is qua omvang of reikwijdte van deze bedreiging die ons het vertrouwen kan geven dat we haar het hoofd kunnen bieden.

Dat is allemaal niet waar.  Maar laten we beginnen bij de snelheid waarmee veranderingen  zich  voltrekken.  De aarde heeft vijf eerdere momenten van massaal uitsterven gekend, waarbij er steeds zo veel soorten verdwenen dat de evolutie als het ware werd gereset. Met tussenpozen zwol de fylogenetische stamboom van de planeet eerst op en klapte vervolgens in elkaar, als een long: 450  miljoen  jaar  geleden  stierf  86  procent van alle soorten uit; 70 miljoen jaar later 75 procent; circa 125miljoen jaar daarna 96 procent; 50 miljoen jaar daarna 80 procent;  135 miljoen jaar daar weer  na opnieuw 75 procent. De meesten van ons hebben waarschijnlijk op school geleerd dat deze  massa-extincties het gevolg waren van asteroïdeninslagen. In werkelijkheid gold dat alleen voor het uitsterven van de dinosauriërs.  De vier andere keren draaide het om een klimaatverandering die  was  veroorzaakt  door  broeikasgassen. Het beruchtste geval heeft zich 250 miljoen jaar geleden voorgedaan. Het begon toen de aarde vijf graden warmer werd onder invloed van co2 en raakte in  een  versnelling  toen  die opwarming ervoor zorgde dat er methaan, een ander broeikasgas, vrijkwam. Uiteindelijk was dat de nekslag voor het overgrote deel van het leven op aarde. Tegenwoordig vergroten we het co2-aandeel in de atmosfeer nog veel sneller, volgens de meeste  schattingen minstens tienmaal zo snel als toen. De toename verloopt honderdmaal zo snel als op enig ander moment in de geschiedenis van de mensheid vóór de industrialisatie. Het aandeel co2in de atmosfeer ligt nu al een derde hoger  dan  de  hoogste  piek  in  de  afgelopen  800.000  jaar – misschien zelfs wel in de afgelopen vijftien miljoen jaar. Toen waren er nog geen mensen. De zeespiegel lag ruim dertig meter hoger dan nu. (pagina 11-12)



Artikel: Het is erger dan je denkt, veel erger (mei 2019) en 201984 - "een apocalyptische codex van onze ergste angsten" (juni 2019) en Hoe komt het toch dat de consument in ons alles ruïneert, verwoest, platbrandt, sloopt en te gronde richt wat de burger en de onderzoeker in ons dierbaar is? (augustus 2019)

Terug naar Overzicht alle titels