Podium 2024, 91 pagina's - € 14,99
Oorspronkelijke titel: Fascismo e populismo (2023)
Wikipedia: Antonio Scurati (1969)
Korte beschrijving
Een essayistisch pamflet over fascisme, populisme en de nalatenschap van de Italiaanse dictator Benito Mussolini (1883-1945) in de Europese en Amerikaanse politiek. Het boek analyseert de populistische tactieken van Mussolini en hoe hij de mechanismen van politieke verleiding en politieke agitatie gebruikte. Besproken worden de geschiedenis van het fascisme en populisme en parallellen met het heden. De auteur benadrukt de noodzaak om de democratie te verdedigen en waarschuwt voor de gevaren van het niet herkennen van tekenen van fascisme en populisme. Met diepgang geschreven en relatief toegankelijk voor de complexiteit van het onderwerp. Geschikt voor een brede tot een geoefende lezersgroep. Antonio Scurati (Napels, 1969) is o.a. schrijver, publicist, academic en essayist. Hij schreef meerdere boeken, waaronder een aantal werken over Mussolini zoals 'M, de zoon van de eeuw', 'M, de man van de voorzienigheid' en 'M, de laatste dagen van Europa'. Zijn werk wordt in meerdere landen uitgegeven en won verschillende literaire prijzen, zoals de Ambrogino d'oro en de Viareggio Prize.Een essayistisch pamflet over fascisme, populisme en de nalatenschap van de Italiaanse dictator Benito Mussolini (1883-1945) in de Europese en Amerikaanse politiek. Het boek analyseert de populistische tact.
Tekst op website uitgever
In het pamflet Fascisme en populisme laat Antonio Scurati op fascinerende wijze zien hoe de populistische lessen van Mussolini doorwerken in de Europese en Amerikaanse politiek. De populist Mussolini begreep als weinig anderen de mechanismen van politieke verleiding en politieke agitatie. Volgens Scurati moeten Europeanen het gevecht voor de democratie opnieuw voeren. Voor het te laat is.
In het pamflet Fascisme en populisme laat Antonio Scurati op fascinerende wijze zien hoe de populistische lessen van Mussolini doorwerken in de Europese en Amerikaanse politiek. De populist Mussolini begreep als weinig anderen de mechanismen van politieke verleiding en politieke agitatie. Volgens Scurati moeten Europeanen het gevecht voor de democratie opnieuw voeren. Voor het te laat is.
De Italiaanse auteur, beroemd door zijn visionaire Mussolini romans, beziet in dit soepel geschreven en urgente pamflet de geschiedenis van het fascisme en populisme. Ondersteund door jarenlang onderzoek naar de wortels van het Italiaanse fascisme trekt hij fascinerende lijnen naar onze tijd. De toekomst is aan ons, zegt hij, maar dat vereist wel onze geschiedenis te kennen. Bestuderen we die niet dan zullen we steeds minder in staat zijn de tekenen van fascisme en populisme te herkennen en er krachtig en adequaat op te reageren.
Antonio Scurati (Napels, 1968) is schrijver, hoogleraar literatuur en columnist. Van het veelgeprezen eerste deel van zijn serie over Benito Mussolini, M. De zoon van de eeuw, zijn in Italië inmiddels meer dan 500.000 exemplaren verkocht. De roman werd in 2019 bekroond met de Premio Strega, de voornaamste literaire prijs in Italië. De Nederlandse vertaling door Jan van der Haar werd genomineerd voor de Europese Literatuurprijs. Ook zijn eerdere werken werden veelvuldig vertaald en bekroond.
Fragment uit II. Populisme
Anti-parlementaire polemiek
Maar voor het zover komt, brengt het mussoliniaanse populisme in zijn opmars een verwoede antiparlementaire polemiek met zich mee. De retorische aanval op de democratie verloopt vis de propaganda tegen het parlementarisme. Waarom? Omdat het parlement veelheid in verscheidenheid betekent: het is de plaats van de talloze verschillen, de contrasterende belangen, de vele standpunten, het ene tegen het andere, tegengesteld, los van elkaar, onherleidbaar. Het parlement is de schoot van de trage, langdurige kunst van de democratie, de tempel van haar kwetsbare schoonheid. Maar, als ik het volk ben en het volk ben ik, dan wordt het parlement tijdverspilling, dan is het een corrupte, pathologische, ontoereikende plek van dieven, klassenprivileges, het centrum van een nutteloze, chronische bende. Dan staat het het lot te wachten van zwakkelingen, sukkels.
Niet toevallig staat de felle anti parlementaire polemiek, die het parlement afschildert als iets overbodig ingewikkelds, als een oord van corruptie en bedrog, een rem op het politieke besluitvormingsproces, aan de basis van alle populistische bewegingen, van gisteren en vandaag, van links en rechts.
Het archetype van iedere latere populistische leider, Benito Mussolini, bestempelt al in 1919 de toen net ontstane beweging van de Fasci di combattimento als een 'tegenpartij': een formule die precies honderd jaar later in ons heden naklinkt; de stichter van het fascisme zegt van zichzelf 'ik bedrijf geen politiek, ik bedrijf antipolitiek', een slogan van een eeuw geleden die nog altijd rondwaart in het nieuwe millennium; die het parlement in Rome afschildert als een naargeestig somber gebouw met de 'mummies van Montecitorio', die hij openlijk 'in de uitverkoop' wil doen (nog zo'n uitdrukking uit onze recente politieke berichtgeving). Zelfs het beeld van de politiek liberale klasse als een in zijn privileges opgesloten, naar zichzelf verwijzende en voor de stem van het volk dove 'kaste', die in recente tijden zoveel geluk heeft gehad en blijft hebben, dateert van honderd jaar geleden. Het vaderschap ervan komt niet Mussolini toe, maar Gabriele D'Annunzio ('een kaste van Indiase maharadja's in hun luxepaleizen'), uit wiens vindingrijkheid de toekomstige Duce ruimschoots putte om de fascistische verbeeldingswereld in te richten. (pagina 60-62
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen