Mounir Samuel

Jona zonder walvis : een profetie voor Nederland
Nieuw Amsterdam 2022, 191 pagina's - € 17,99

Wikipedia: Mounir Samuel (1989)

Korte beschrijving
‘Jona zonder walvis’ is een boek over de Nederlandse invloed op klimaatverandering. Mounir Samuel vertelt over hoe Nederlandse bedrijven als Shell een destructieve invloed hebben op de Amazone en de algehele CO2-uitstoot wereldwijd. In het boek zet hij een concrete visie uiteen over systematische veranderingen die moeten plaatsvinden om klimaatverandering tegen te gaan. Engagerend en toegankelijk geschreven. Het boek zal speciaal in het onderwerp geïnteresseerde lezers aanspreken. Mounir Samuel (Amersfoort, 1989) is schrijver, politicoloog, publicist en journalist. Hij schreef meerdere boeken.

Tekst op website uitgever
De klimaatramp is een feit en we zitten er midden in. Als correspondent sociale revoluties en maatschappelijke verandering was Mounir Samuel getuige van de wereldwijde effecten daarvan. Helder en onontkoombaar duidt hij de aard en omvang van de verschillende crises van deze tijd en de rol van Nederland daarin; van CO2 in de atmosfeer tot het belang van de walvis, van het aandeel van Shell tot de verwoesting van de Amazone door het Nederlandse bedrijfsleven. Mounir Samuel laat zien wat ons in de komende decennia te wachten staat én hoe we ons daartegen kunnen wapenen. In Jona zonder walvis presenteert hij daarom ook een concreet en ingrijpend politiek manifest. Een beter milieu begint namelijk niet bij onszelf, maar bij politieke moed en gezamenlijke keuzes.

‘Mounir Samuel heeft de verschillende crises goed met elkaar in verbinding gebracht en laat zien hoezeer de problemen onderling verknoopt zijn. Het is goed dat hij afsluit met wat ons te doen staat. Dat is niet mis! Maar ik ben ervan overtuigd dat dergelijke stappen moeten worden gezet.’ Jan Pronk

Fragment uit I. Waar het allemaal begon
Donder aan een heldere hemel
Het was de zomer van 1998. De nadagen van de zo 'vredige' jaren negentig. Het leven leek simpeler, eenvoudiger, gelukkiger in die tijd. Althans, als je in Noordwest-Europa woonde. Grote delen van de wereld werden geteisterd door oorlog, maar daar hadden wij beschut achter onze dijken weinig last van. De wereld leek zoveel kleiner nog, zoveel overzichtelijker, zeker voor een kind dat geboren en getogen was in Amersfoort. Het internet en de eerste lompe mobiele telefoons waren net in opmars. Wie op vakantie ging was nog echt weg. Je stuurde een postkaart vanaf de camping, dat was het dan.
  Ik was acht jaar oud, bijna negen. Ik las de Donald Duck, de Kijk, tal van encyclopedieën en elk boek over et oude Egypte dat ik maar vinden kon. Ik viste veel en graag en legde allerlei voorwerpen onder een oude microscoop die ik van een vriend van mijn vader had gekregen. Mijn eerste spreekbeurt in groep vijf ging over het stekelbaarsje, mijn spreekbeurt in groep zes wijdde ik aan een iets groter dier: de blauwe vinvis. Ik wilde maritiem bioloog worden.
  Mijn ouders gingen met mijn zusje en mij kamperen in Frankrijk. We kwamen aan op een kleine camping in de Dordogne. Een stel caravans en tenten die met name door Belgen bevolkt werden stonden op een open veld met grind, netjes op een rijtje. Dat zagen mijn ouders niet zitten. Veel te veel Nederlandssprekenden. Ze overlegden met de campingbaas en kregen toestemming om hun tent in het dichte dennenbos even verderop neer te zetten. Daar stond geen enkele andere tent of caravan. Ik zei dat het bij onweer gevaarlijk is om onder een boom te staan. Mijn ouders lachten en haalden hun schouders op. De lucht was strakblauw.
  Het ongelijke bosoppervlak bestond uit golvende heuveltjes, met diepe greppels daartussen. Om de grote vis-a-vis tent met twee tegenoverstelde cabines niet scheef op een helling te laten balanceren, zetten ze hem in het middendeel van een brede greppel op. 'Maar bij regen loopt de tent dan onder!' riep ik. Mijn ouders hielden hun hand op. Er was geen zuchtje wind. Ik moest niet zo overdrijven.
  Evengoed was ik er niet gerust op. Ik begon stenen en mos te verzamelen en de greppel aan de kant van de slaapcabine van mijn ouders op te vullen. Onder mij strenge instructies hielp mijn zusje mij om als echte Hollanders een dijk te bouwen. Eenmaal aangekomen aan de kant van onze eigen slaapcabine, vonden mijn ouders het welletjes. Het was bedtijd.
  'Maar we zijn nog niet klaar!' protesteerde ik. 'Als het vanavond gaat onweren loopt alles onder.'
  'Nu moet je ophouden, hoor,' zei mijn moeder, ervan overtuigd dat ik ieder excuus aangreep om langer op te blijven. 'Er is geen wolkje aan de lucht.'
 'Het gaat echt onweren,' bracht ik tevergeefs in. Terneergeslagen gooide ik de steen die ik nog in mijn hand had weg. De brede geul aan de kant van onze slaapzaken bleef leeg, op enkele dennennaalden na.
  Die nacht werd ik wakker van een afschuwelijk gedonder. Angstig wekte ik mijn vader die ons razendsnel uit de tent haalde en met ons door de stromende regen naar de auto rende. Het onweerde zoals ik het nog nooit eerder had meegemaakt. Terwijl de bliksemflitsen door de inktzwarte lucht schoten, volgden de donderklappen elkaar steeds sneller op. In het licht van de koplampen van de auto en het nerveuze op en neer zwiepen van de ruitenwissers zagen we de hemel breken.
  De volgende ochtend nam de hele camping de schade op. Het leek wel herfst. Overal lagen boombladeren en afgebroken takken. De bliksem was op verschillende plekken in de buurt ingeslagen, waaronder in een caravan. In een lokale krant viel te lezen dat er die nacht drie mensen om het leven waren gekomen. Onze tentgeul was veranderd in een bescheiden wildwaterbaan. De slaapcabine van mijn ouders was volledig droog. Het water klotste tegen de stenen en het zompige mos op, maar kwam hun deel van de tent niet binnen. De cabine van mijn zusje en mij was één grote waterpoel. het duurde dagenlang voor onze druipnatte slaazakken waren opgedroogd. Erger nog: mijn Donald Ducks waren veranderd in natte vodjes. Woest was ik. Gelukkig hield ik er een jaarabonnement op de kwakende eend aan over. (pagina 15-17)

Artikel: De klimaatramp nadert (NRC, zaterdag 19 maart 2022)

Boeken over onze nieuwe omgang met niet-dieren en dingen

erug naar Overzicht alle titels