dinsdag 12 juni 2018

Arjen van Veelen

Amerikanen lopen niet : leven in het hart van de VS
De Correspondent 2018, pagina's - € 18,--

Lenen als E-book via bibliotheek.nl

Wikipedia: Arjen van Veelen (1980)

Korte beschrijving
Oud-NRC-columnist Arjen van Veelen (1980) verhuist in 2014 voor twee jaar naar de Verenigde Staten, waar zijn vrouw promotieonderzoek gaat doen in het academisch ziekenhuis van St. Louis. De stad, en zeker ook de wijk Vinita Terrace waar het gezin in eerste instantie woonachtig is, blijkt een 'Apartheid City' te zijn en een van de gewelddadigste steden van Amerika. Arjen van Veelen schrijft van de zomer van 2014 tot de zomer van 2016 over dit 'Klein Amerika' voor De Correspondent. Uit die verhalen is dit boek gegroeid. De oorspronkelijke verhalen zijn grondig bewerkt en aangevuld met nieuw onderzoek. Het is een boeiend verslag geworden over zijn persoonlijke belevenissen in een voor velen onbekende regio van Amerika. Op heldere wijze beschrijft hij zijn indrukken over de Amerikaanse levenswijze en zijn kennismaking met de problematiek van het racisme in een verscheurde stad. Nergens is de kloof tussen arm en rijk, zwart en blank, stad en platteland zo groot als daar, aldus de auteur. Helaas geen illustraties.

Korte beschrijving op website uitgever
Geen land ter wereld dat zoveel in het nieuws is als Amerika. We volgen de politiek en de media daar op de voet, en kennen Hollywood en New York uit de vele films.
Maar als Arjen van Veelen naar de vergeten stad St. Louis verhuist, schrikt hij: dit is een steenrijk derdewereldland.
Om het Amerika van nu te begrijpen, moet je in St. Louis zijn. Nergens is de kloof tussen arm en rijk, zwart en wit, stad en platteland zo groot als daar. 
In dit boek toont de meesterobservator Amerika zoals je dat zelden ziet - en brengt het verrassend dichtbij.

Fragment uit Vrienden maken in St. Louis
Op een winterse dag loop ik een dependance van de St. Louis Public Library binnen. In de hal wordt ik tegengehouden. Voor ik het weet heb ik zo'n blauw zwembadbandje om mijn arm dat steeds strakker wordt opgepompt. Bloeddrukmeting. Ze denken dat ik dakloos ben.
  De bibliotheken in deze stad trekken veel zwervers aan, heb ik gemerkt. Er is hier verwarming in de winter, verkoeling in de zomer en gratis wifi. Ze fungeren als officieuze opvang. Ik vertel dat ik een goede ziektekostenverzekering heb, maar ze geven me nog wel de uitslag mee (Iets te hoog). Als ik mijn laptop openklap tussen de echte zwervers, voel ik me alsnog een zonderling.
 In zekere zin ben ik dat ook. Ik kan in elk geval niet zeggen dat ik in St. Louis een spetterend sociaal leven heb opgebouwd. Op vrijdagmiddag ga ik af en toe naar borrels op haar werk. Ze heeft aardige collega's, maar ik spreek de taal van de microbiologie niet. Ze lijken niet bijster geïnteresseerd wat er in de stad gebeurt. Wel nodigde een sympathieke collega van mijn vrouw me eens uit uilen te kijken in het park. Een hartelijk, christelijk stel vraagt ons weleens mee om te frisbeeën in hun achtertuin. Ze zijn ook met ze naar een trivia night geweest, een soort pubquiz om geld in te zamelen. Dat is een initiatierite in St. Louis, begreep ik. (pagina 101)

Terug naar Overzicht alle titels

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen