Alexander Schimmelbusch

Opperduitsland
Prometheus 2019, 221 pagina's  - € 19,99

Oorspronkelijke titel:  Hochdeutschland (2018)

Wikipedia: Alexander Schimmelbusch (1975)

Korte beschrijving
Een mede-eigenaar van een investeringsbank kan - succesvol en puissant rijk - zijn werkterrein niet meer serieus nemen. Als tijdverdrijf schrijft hij in een flow een politiek manifest met een cynische inslag, dat het hele economische systeem ter discussie stelt. Een politieke vriend gebruikt het traktaat als beginsel voor een partijprogramma, wat uiteindelijk tot een machtswisseling in Duitsland leidt. Roman die in Duitsland veel succes heeft, maar ook omstreden is in verband met het gezochte slot en de hypocrisie van de hoofdpersoon. Een boek, met veel ingewikkelde zinsconstructies en managersjargon, dat kritische vragen stelt, maar ook grotesk overdrijft. De auteur (1975) werkte als consultant bij een investeringsbank.

Tekst op website uitgever
Victor werkt als investeringsbankier in Frankfurt, maar zijn succesvolle loopbaan kan in zijn ogen slechts worden bestempeld als absurd, evenals het leven zelf. Zijn pogingen om liefde te vinden monden uit in niets, en ondanks de dure Porsche waarin hij rijdt, verlangt hij stiekem naar een doodnormaal burgerlijk leven.
Op een dag flanst Victor uit pure verveling een manifest in elkaar, een blauwdruk voor de ideale samenleving, als ware het zoveelste businessplan. Hij verpakt zijn zelfhaat als een aanval op de uitwassen van het moderne kapitalisme. Maar dat hij er een politieke aardverschuiving mee zal veroorzaken, heeft hij niet voorzien.
Opperduitsland is doordrenkt van humor met een kwaadaardig randje, vol met bijtende observaties van iemand die het wereldje van binnenuit heeft meegemaakt. Ook biedt de roman verrassende politieke inzichten over de ondergang en wederopstanding van de staat.

Alexander Schimmelbusch (1975) studeerde economie en Duitse taal en literatuur aan Georgetown University in Washington. Hij werkte vijf jaar als consultant bij een investeringsbank in Londen. Schimmelbusch woont afwisselend in Washington en Berlijn.

‘Dit boek hoort op elke boekenplank: het is hét boek om te laten zien dat de scherpste cultuurkritiek op het kapitalisme juist uit het kapitalisme zelf kan komen, gebaseerd op nauwkeurige kennis, een inzicht in de ziekelijke neiging tot opkomst en ondergang, inclusief een barmhartige blik op de korsten en littekens van de bankiersziel. Een roman die aantoont dat daarbij ook humor is geoorloofd.’
Florian Illies, Die Zeit

Fragment uit Vijf

Wat we van plan zijn
Om ons vaderland voor de toekomst te wapenen, zullen we er in Duitsland niet omheen kunnen een einde te maken aan de zinloze concentratie aan privé vermogen. Slechts met een efficiënte allocatie van nationale hulpbronnen zal de politiek haar kerntaak kunnen vervullen, namelijk het waarborgen van een verbetering van de levensomstandigheden van alle Duitse burgers. Daarom zal het in ons verhaal nu ook over een rechtvaardige herverdeling gaan, waarzonder een compromisloze gelijkheid van kansen niet naar behoren gefinancierd kan worden.
  Een gepaste maatregel lijkt ons een hard vermogensplafond, dat wij op een nettobedrag van 25 miljoen euro per burger vastleggen; activa daarboven moeten naar de gemeenschap worden overgeheveld. Want even eerlijk, beste mensen, niemand hoeft zich toch iets te ontzeggen als hij als privé persoon met maar 25 miljoen moet rondkomen? Het gezond verstand vertelt ons dat een privévermogen van een paar miljard niet te rechtvaardigen valt door arbeidsprestaties en dat obscene concentratie van rijkdom ongepast is in een hoogontwikkelde beschaving als die van de Duitsers.
  Om nog te zwijgen van het feit dat de fundamenten van ons industriële vermogen bijna volledig in collaboratie met de nazi's zijn gebouwd en dus op de massagraven van onze dwangarbeiders. Een voorvader van de familie die BMW bezit deinsde er bijvoorbeeld niet eens voor terug zijn echtgenote aan Goebbels te koppelen om zijn zaken met het bewind te bevorderen. Voor de nakomelingen van onze lijkenpikkers zal de bovengrens daarom een verlossing zijn - een mogelijkheid namelijk om de schande van hun bloed achter zich te laten en voortaan hun eigen weg te gaan.
  Het enige argument tegen deze bovengrens is dan ook dat onze oligarchen bij de jachtencheck voor de kust van Saint-Tropez voortaan het hoofd zullen moeten buigen voor hun Russische soortgenoten; maar wij zullen met smaad leren leven. Wie als Duitser in de toekomst graag op een schip van de Kielse Germania-werf het ruime sop wil kiezen , wordt veeleer uitgenodigd om voor een uitdagende functie bij onze uitstekende marine te solliciteren. (pagina 117-119)

Recensie: Multimiljonair Victor (39) vindt het absurd dat hij zo rijk is (januari 2019)
Recensie: Het Duitse antwoord op Bret Easton Ellis (De Groene Amsterdammer, 30 januari 2019)

Terug naar Overzicht alle titels