De Arbeiderspers 2020, 1040 pagina's - € 49,99
Oorspronkelijke titel: These Truths : a History of the UNied States (2018)
Wikipedia: Jill Lepore (1966)
Korte beschrijving
Geschiedenis van de Verenigde Staten vanaf de ontdekking van Amerika in 1492, via de onafhankelijkheidsstrijd tot de huidige sterk gepolariseerde wereldmacht in crisis. Lepore (1966), hoogleraar geschiedenis aan Harvard, richt zich in dit helder gestructureerde en veelomvattende werk op de politieke geschiedenis van het land. De titel verwijst naar een passage uit de onafhankelijkheidsverklaring van 1776: 'We hold these truths to be self-evident, that all men are created equal...' De auteur werpt bij de start de vraag op of deze waarheden nog steeds vanzelfsprekend zijn. Na een gedegen analyse van ruim tweehonderd jaar Amerikaanse politiek komt ze tot conclusie dat dit de laatste decennia steeds minder het geval is. Goed leesbaar geschreven met ook veel aandacht voor thema's als slavernij en vrouwenrechten, maar voorkennis van de Amerikaanse politiek is zeker aanbevolen. De vertalers hebben ook alle bekende Engelstalige uitdrukkingen als 'Lock her up' naar het Nederlands vertaald waardoor het hier en daar helaas geforceerd overkomt. Met een uitgebreid notenapparaat, literatuurverwijzingen in eindnoten, een register op persoonsnamen en zwart-witillustraties.
Tekst op website uitgever
Deze waarheden is de briljante weerslag van de bewogen geschiedenis van de Verenigde Staten. In fonkelend proza beschrijft Jill Lepore de worsteling van Amerika met haar eigen historie en met de fundamentele waarheden waarop zij als natie is gebouwd: gelijkheid van alle mensen, soevereiniteit, en het recht op leven, vrijheid en het streven naar geluk.
Dit boek voorziet die worsteling van historische context. Een erudiete, messcherpe analyse van de Amerikaanse politiek, het recht, de journalistiek, de technologie, de erfenis van de slavernij, de blijvende ongelijkheid.
Bekende en onbekende Amerikanen bevolken het relaas: presidenten en schurken, rijken en armoedzaaiers, wetenschappers en kunstenaars – en dragen bij aan Lepore’s meeslepende verhaal.
Fragment uit Zestien - Amerika ontwricht
Die avond is de Obama-gekte begonnen. Hij was jong, knap en betoverend. Hij was een fenomenaal spreker. Vooral de pers viel massaal in katzwijm. Obama had zijn zetel nog niet ingenomen of hij kreeg de vraag voorgelegd of hij aan de presidentsverkiezingen zou gaan meedoen, wat hij meteen wegwuifde. Zijn Senaatsperiode is hem niet bevallen. 'Schiet me liever dood,' was zijn antwoord toen een vriend hem vroeg of hij na zijn termijn in Washinton zou blijven. Hij werd gek van de bloeddorst waarmee de partijen elkaar bestreden. Het was dom van de Democraten om te denken dat een vijandige benadering een overwinning op de Republikijen zou opleveren. Hij bleef erbij dat het Amerikaanse volk 'George Bush geen kwaadaardige, vooringenomen man' vond. 'De mensen zijn boos,' zo ging hij verder, 'want de redenen om Irak binnen te vallen werden overdreven, ze zijn bang omdat we bestaande en mogelijke bondgenoten onnodig van ons vervreemden en ze schamen zich voor gebeurtenissen als in Abu Ghraib, die onze idealen geweld aandoen.'
Het motto waarmee hij in 2008 namens de Democraten de voorverkiezingen inging - 'Si, se puede', ofwel 'Yes we can' - ontleende hij aan de actiecampagne van The United Farm Workers onder leiding van César Chávez en Dolores Huerta in 1972. Zijn cv stelde weinig voor. Hij moest het van zijn talent, karakter en levensverhaal hebben. De een vond hem te zwart en de ander niet zwart genoeg. Dat hij zich als senator tegenstander van de Irakoorlog had verklaard, sprak in zijn voordeel in de heftige, ternauwernood gewonnen voorverkiezingswedstrijd met de toen zestigjarige Hillary Clinton. Daar kwam bij dat Clintons man de ruime steun die ze aanvankelijk onder de Afro-Amerikaanse kiezers had genoten kundig naar de gallemiezen had geholpen. De ex-president zag zich bedreigd door de kalme, zelfverzekerde Obama (zijn coolere, zwartere en oprecht evenbeeld), en vervreemdde de zwarte kiezer nog verder van zich toen hij de tegenstrever van zijn vrouw en diens aanhang verweet een vuil spelletje te spelen. 'Volgens mij gooien ze het op discriminatie,' luidde zijn klacht. (pagina 840)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen