Spectrum 2020, 400 pagina's - € 21,99
Oorspronkelijke titel: The second mountain (2019)
Wikipedia: David Brooks (1961)
Korte beschrijving
De auteur onderscheidt twee bergen: die van de gebruikelijke doelen in onze cultuur (succes, aanzien, persoonlijk geluk) en – soms na door een dal te zijn gegaan (ontslag, verlies) – een tweede berg, een andere benadering, waarin het ego wordt afgeworpen en je jezelf plaatst tussen degenen waarvoor je nodig bent, relationeel, intiem en volhardend. David Brooks is columnist bij de New York Times en auteur van 'The road to character'. Ook in dit boek staat karaktervorming centraal. Het doel is sterke verbintenissen aan te gaan met een roeping, partner, levensfilosofie, geloof en gemeenschap. Hoe dit kan, beschrijft Brooks aan de hand van boeken (filosofie, literatuur) en mensen die van de eerste naar de tweede berg gingen, zoals Etty Hillesum. Verre van zweverig, maar zeer concreet. Een boek dat behulpzaam kan zijn voor mensen die op een tweesprong in hun leven staan. Berg één en twee zijn vergelijkbaar met Adam de eerste (allure en carrière) en Adam de tweede (het spirituele), het gedachtegoed van rabbijn Joseph Soloveitchik. Hij beïnvloedde Brooks diepgaand. Een boek dat op het eerste gezicht een doorsnee helpboek lijkt, maar uiteindelijk zoveel meer is: een pleidooi van wat er echt toe doet, persoonlijk en in de samenleving.
Fragment uit (de) Inleiding.
Waarom we hier zijn
Ik heb dit boek deels geschreven om mezelf te herinneren aan het leven dat ik wil leiden. Wij schrijvers leggen onze ziel bloot in het openbaar, ook al doen we net alsof we over iemand anders schrijven. Met andere woorden: we proberen anderen te leren wat we eigenlijk zelf moeten leren. Mijn eerste berg was een waanzinnig gelukkige. Ik boekte beroepsmatig gezien veel meer succes dan ik ooit had verwacht. Maar die beklimming veranderde me in iemand die afstandelijk was, zich onkwetsbaar waande en slecht communiceerde, althans, wat mijn privéleven betrof. De verantwoordelijkheden die bij een relatie horen ging ik uit de weg. Mijn ex-vrouw en ik hebben de afspraak dat we in het openbaar niet over ons huwelijk en onze echtscheiding praten. Maar als ik terugkijk op mijn fouten en tekortkomingen komen die vaak neer op dingen die ik heb nagelaten. Ik heb verzuimd er te zijn voor de mensen die dicht bij me stonden en voor wie ik er had moeten zijn. Ik heb me aan deze verantwoordelijkheid onttrokken: ik zocht uitvluchten, hing de workaholic uit, ging conflicten uit de weg, leefde me niet in anderen in en ik uitte me niet, deelde niet wat er in me omging. Ik heb bijvoorbeeld twee oude, goede vrienden die vierhonderd kilometer bij me vandaan wonen,. Steeds als ik te druk, te chaotisch en te ver weg was als zij me nodig hadden of me gewoon wilden zien, heeft dat aan hun kant van de vriendschap enorm veel geduld en vergevingsgezindheid geëist. Met een mengeling van schaamte en dankbaarheid kijk ik naar die goede vriendschappen. Er niet zijn voor diegenen die ik liefheb, omdat ik tijd belangrijker vind dan mensen en productiviteit belangrijker dan relaties, vormt een terugkerend patroon in mijn leven.
Je zaait wat je oogst. Mijn fouten stapelden zich op en denderden in 2013 op me neer. In dat jaar belandde ik in een diep dal. De realiteit die mijn leven bepaalde viel weg. (pagina 19-20)
Lees ook: Het sociale dier : de verborgen oorsprong van liefde, karakter en succes (uit 2011)
Terug naar Overzicht alle titels
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen