Atlas Contact, 256 pagina's - € 23,98
Oorspronkelijke titel: Under a white sky : the nature of the future (2021)
Wikipedia: Elizabeth Kolbert (1961)
Korte beschrijving
Dit boek behandelt de nieuwste technische ontwikkelingen om de milieucrisis te bestrijden en de aarde en het milieu te herstellen. De vele nieuwe technieken zijn veelal theoretisch haalbaar en op microniveau werkzaam, maar het is nog de vraag of het op macroniveau realiseerbaar is. Ook zijn de gevolgen van deze technieken op de lange termijn nog onbekend. Het inspireert wel tot nadenken. Alle oplossingen zijn manipulaties van het milieu. Het boek geeft stof tot nadenken, maar ook hoop dat er oplossingen mogelijk zijn. Het bevat vele interviews en is voorzien van kaartjes, tekeningen en foto's in zwart-wit. De auteur schrijft voor The New Yorker en won met 'Het zesde uitsterven : hoe de mens even catastrofaal is als de asteroïde die de dinosauriërs wegveegde' (2014)* de Pulitzerprijs 2015. Voor iedereen die geïnteresseerd is in milieuherstel..
Tekst op website uitgever
Moeten we de natuur manipuleren om haar te redden? Elizabeth Kolbert overziet de technologieën die ecorampen potentieel kunnen afwenden, maar die ook weer nieuwe risico's bieden.
‘Onder een witte hemel’ is het nieuwste boek van Elizabeth Kolbert. Met ‘Het zesde uitsterven’ opende Kolbert de ogen van velen voor de desastreuze effecten die we als mensheid hebben op de atmosfeer, de oceanen, de bossen en rivieren van de wereld. Nu stelt ze de vraag of we nog eenmaal de natuur moeten manipuleren, ditmaal om haar te redden. In haar kenmerkende proza introduceert Kolbert vele innovaties die mogelijkheden bieden om ecorampen af te wenden. We maken kennis met een genetisch gemanipuleerde muis gericht op het uitroeien van invasieve knaagdieren; nepbomen ontworpen om kooldioxide uit de lucht te zuigen; ‘verzwaarde’ wolken bespoten met zeewater om zonnestralen terug te kaatsen en veerkrachtig ‘superkoraal’,dat een warmere oceaan kan overleven. ‘Onder een witte hemel’ overziet de mogelijkheden van geo-engineering, die kansen bieden maar ook weer nieuwe, onvoorziene gevolgen kunnen hebben. Paradoxaal genoeg zijn de steeds krachtigere technologieën van de mens die onze planeet in gevaar hebben gebracht nu misschien wel de enige hoop op redding.
"Elizabeth Kolbert (born 1961) is an American journalist and author and visiting fellow at Williams College. She is best known for her Pulitzer Prize-winning book The Sixth Extinction: An Unnatural History, and as an observer and commentator on environmentalism for The New Yorker magazine. As of March 2017, Kolbert serves as a member of the Bulletin of the Atomic Scientist's Science and Security Board.
Fragment uit Stroomafwaarts
Binnenkort zou het te heet worden.
Het was de zoveelste klamme en zweterige dag en ik was teruggegaan naar New Orleans voor een ontmoeting met een kustgeoloog, Alex Kolker. Kolker geeft les aan het Louisiana Universities Marine Consortium en als bijbaantje organiseert hij zo nu en dan fietsexcursies door de stad. In tegenstelling tot de meer conventionele excursies, met geesten, voodoo en piraten, wordt in die van hem vooral aandacht besteed aan hydrologie. Hij had me echter wel gewaarschuwd dat we vroeg moesten vertrekken, Tegen de middag zou het op straat net een sauna zijn.
'Deze stad is grotendeels door de rivier aangelegd,' vertelde Kolker toen we op weg gingen naar het Garden District, dat nog steeds diep in slaap was. 'Het korte verhaal is dat de hogergelegen grond bij de rivier ligt en de lagergelegen grond uit oude moerassen en drassig land bestaat.' We fietsten op Josephine Street door naar het noorden en met een vals plat heuvelafwaarts. Hoge herenhuizen maakten plaats voor shotgun houses - smalle rechthoekige woonhuizen met kamers achter elkaar op een rij - waarvan sommige fraai gerenoveerd of zwaar vervallen waren en andere iets daartussenin.
Kolker remde voor een enorm gat in het wegdek. Het was gedicht met asfalt, maar in het nieuwe asfalt was opnieuw een gat gevallen. 'Inklinking verloopt op verschillende tijdschalen,' merkte hij op. 'De grote schaal, het tempo waarin de oude moerassen inklinken, en kleinschaligere verschijnselen, zoals dit hier.' Een eindje verderop kwamen we bij een putdeksel dat als een soort geschutskoepel uit de strata omhoogstak.
'Deze put is waarschijnlijk verankerd en daarom zakt hij niet weg, of in elk geval minder snel dan de grond eromheen,' legde Kolker uit. Op een bordje niet ver daarvandaan stond EVACUATIEROUTE.
Omdat de stad in een bocht in de rivier ligt, wordt New Orleans in vrolijke toeristenbrochures de 'halvemaanvormige stad' (Crescent City) genoemd, of anders de Big Easy, vanwege zijn relaxte sfeer, maar in een minder opgewekte context noemen de inwoners hem de Bowl ('de kom'). Inmiddels ligt het grootste deel van de kom op of onder de zeespiegel - hier en daar zelfs wel vijf meter lager. Als je in de stad bent, is het moeilijk voorstelbaar dat alles om je heen langzaam wegzinkt, maar toch is dat zo. Recent onderzoek met behulp van satellietdata heeft uitgewezen dat sommige delen van New Orleans elke tien jaar bijna vijftien centimeter verzakken. Dat is een van de hoogste inklinkingstempo's ter wereld, merkte Kolker op. (pagina 63-65)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen