Carrera 2013, 352 pagina's - € 19,90
Oorspronkelijke titel: Salt, sugar, fat : how the food giants hooked us (2013)
De pagina van Michael Moss (1955) op The New York Times
Korte bespreking
De levensmiddelenindustrie wil geld verdienen en maakt daartoe consumenten afhankelijk van suiker, vet en zout. De auteur, journalist van The New York Times, onderzoekt hoe bedrijven als Nestlé, Oreos, Kellogs, Procter & Gamble, Coca-Cola en Mars er alles aan doen om te zorgen dat consumenten hun producten gaan en blijven gebruiken. Hij gaat in op de opkomst van ontbijtgranen, fast food en frisdrank en andere producten en besteedt aandacht aan de onderzoekslaboratoria van de bedrijven. Een van de tactieken die de voedingsindustrie gebruikt, is om middels één goed ingrediënt een product te promoten, dit in de hoop dat consumenten de rest over het hoofd zien. Door ongezond voedsel is het aantal mensen met overgewicht, diabetes en andere ziektes enorm toegenomen. De auteur wil met zijn boek mensen wijzen op de trucs en tactieken van de voedingsindustrie. Zijn conclusie is dat wij uiteindelijk bepalen wat we kopen en hoeveel we eten. Met register en selectieve bibliografie. Noten zijn te vinden op de website van de uitgever. Prettig leesbaar. Voor iedereen met interesse in de voedingsindustrie. www.michaelmossbooks.com.
Fragment uit de recensie in NRC Handelsblad van vrijdag 26 april 2013
Dus eten de consumenten zakjes en pakjes vol suiker, vet en zout. Ze weten dat vaak niet eens, want vetten kunnen zich makkelijk onzichtbaar maken. Dat marsrepen en dergelijke nog meer vet dan suikers bevatten, realiseert niet iedereen zich. De krankzinnige hoeveelheid suiker en vooral ook zout in snoep, koek, soep, kant-en-klaarmaaltijden enzovoort zitten - soms in één portie de hele hoeveelheid die iemand op een dag zou mogen eten - vallen niet op.
Alleen de geïnteresseerde consument, die bereid is tijd en geld aan koken en boodschappen te besteden, kan ontsnappen aan de verleidelijke wereld van vet, zout en suiker. Zulke mensen zijn niet zelden werkzaam in de voedingsmiddelenindustrie.Fragment uit de Epiloog
Dit boek is in elk geval bedoeld om mensen te wijzen op de trucs en tactieken van de voedselindustrie. En op het feit dat we geen hulpeloze slachtoffers zijn. We hebben de keuze, vooral als het gaat om boodschappen doen. Ik beschouw dit boek, op het meest basale niveau, als een middel om onszelf te verdedigen als we een levensmiddelenwinkel binnengaan. Sommige trucs om ons te verleiden zijn subtiel en het is belangrijk dat we ons ervan bewust zijn. Maar aan de producten zelf is niets subtiel. Ze zijn ontworpen - gefabriceerd is een beter woord - om hun verleidelijkheid te maximaliseren. De verpakkingen zijn speciaal gemaakt om onze kinderen te prikkelen. In reclames worden alle psychologische trucs gebruikt om al onze logische argumenten om het product te laten liggen te weerleggen. De smaak van de producten is zo krachtig dat we ons die herinneren van de laatste keer dat we erlangs liepen in de winkel en ervoor zwichtten. En bovenal is de samenstelling berekend en vervolmaakt door wetenschappers die precies weten waar we mee bezig zijn. Het is cruciaal om te weten dat er niets toevallig is in de supermarkt of buurtwinkel. Alles is gedaan met een doel. (pagina 324)
Terug naar Overzicht alle titels
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen