Amsterdam University Press 2017, 140 pagina's - € 14,95
Lenen als E-book via bibliotheek.nl
Meer informatie over Anousha Nzume (1969)
Korte beschrijving
De schrijfster is van gemengde komaf (half Russisch, half Kameroens) en brengt die situaties onder woorden, waarbij veel blanke mensen niet beseffen dat er sprake is van racisme. Een opmerking door een blanke, als compliment bedoeld, kan heel racistisch overkomen, zoals iemand als exotisch bestempelen en voorbij gaan aan de meerdere identiteiten die iemand heeft. Tegelijk vindt in Nederland ieder jaar de Zwartepietdiscussie plaats, terwijl blanken die zich achter 'blackfaces' verschuilen en zich dom gedragen, bijdragen aan een negatieve beeldvorming van zwarte mensen. Mensen die zeggen dat ze kleurenblind zijn, gaan voorbij aan het probleem. Nzume kiest voor de benaming 'wit', omdat 'blank' een superieure klank heeft, waar we vanaf moeten. Natuurlijk roept dit boek dezelfde reacties op als Sylvana Simons en daarom is het zo goed dat dit boek geschreven is. Nzume houdt de lezer een spiegel voor. Dit boek is geschreven voor 'witte mensen' (zie de titel), maar ook voor vrouwen die vergelijkbare situaties meemaken, om ze een handvat te bieden.
Korte beschrijving op website uitgever
Of we nu willen of niet, in Nederland leven we in een witte wereld. Eeuwenlang was 'wit' bepalend voor de maatschappelijke en culturele status quo. Maar sinds de hernieuwde Zwarte Piet-discussie lijkt 'wit' onder druk te staan als nooit tevoren.
Hallo witte mensen is een handleiding voor het leven in deze veranderende wereld. Vragen als: 'Waarom weer dat gezeur over Zwarte Piet?' 'Dan is blanke vla zeker ook racistisch?' 'Hoe zit het nou met het n-woord?' 'Iemand een tropische verrassing noemen is toch juist een compliment?', en: 'Waarom ga je niet terug naar je eigen land?', worden in dit boek beantwoord.
Aan de hand van persoonlijke anekdotes, wetenschappelijke publicaties ('in jip-en-janneketaal') en gesprekken met ervaringsdeskundigen, helpt Anousha Nzume witte mensen om te gaan met hun witte fragiliteit tussen de steeds mondiger wordende niet-witte mensen. En niet-witte mensen hoe om te gaan met de defensieve houding van witte mensen zodra hun privilege ter discussie staat. Dit alles brengt zij met liefde, compassie en geduld.
Brandpunt+ interviewde Anousha Nzume naar aanleiding van een optreden bij Pauw, waarbij ze met Halbe Zijlstra (VVD) sprak over de Roetpieten van RTL. In het interview gaat ze in op racisme en witte fragiliteit en legt ze uit waarom ze dit boek heeft geschreven.
In dit boek wil ik graag uitleggen hoe je als wit persoon je privilege kunt erkennen en hoe je door dat te begrijpen hopelijk ook racisme in de samenleving kunt inzien en aanvechten.- Anousha Nzume
Fragment uit 3. Witte complimenten, oftewel exotisme
Die avond in de Roxy hield ik mijn mond verder tegen de knappe jongen. Ik was 19 en zelf ook het product van een institutioneel racistische samenleving. Opgegroeid in Amsterdam-Buitenveldert, opgeleid op witte scholen en lid van een Amstelveense hockeyclub. Als een van m'n vriendinnen zei dat ik 'best' knap was voor een negerin antwoordde ik, 'dank je wel', en meende ik dat. Opgegroeid bij een witte moeder en witte stiefvader kwam ik nauwelijks met vrouwen van kleur in aanraking. Over de zwarte vrouwen die ik op tv zag of op toneel had ik ambivalente gevoelens. Want welke zwarte vrouw zag ik? Zangeressen en sporters. Veelal wat extreme types, vond ik zelf als puber, want zoals veel pubers wilde ik vooral 'normaal' en 'onopvallend' zijn.
Ik weet nog dat witte mensen vaak tegen me zeiden dat ik op de zangeres Randy Crawford leek. Het was (neem ik aan) bedoeld als compliment, maar ik vond het verschrikkelijk! Die broeierige Randy Crawford die in een witte jurk, duidelijk zonder bh, heupwiegend en hijgerig stond te zingen over het harde leven vol seks en drugs op de straten van New York... Wat had ik daar nou mee te maken? Ik droeg een paardenstaart en zat op ballet. Wat in godsnaam had ik gemeen met die 'exotische verrassing'? Ja, lieve witte mensen, dat was een van de standaardtermen voor vrouwen van kleur in die tijd. Behalve dan m'n kleur en m'n neusbreedte? Zelfs dat niet, want ik was (gelukkig, vond ik toen) lichter en m'n neus was (helaas, vond ik destijds) nog breder dan die van haar. Als ik nu naar foto's van Randy Crawford kijk, zie ik wat mensen toen waarschijnlijk bedoelden. We hebben allebei een lieve bolle toet. Maar daar eindigt elke gelijkenis. Zo leek ik qua toet en warme glimlach ook op Julie van The Love Boat, maar met die vergelijking kwam niemand. (pagina 72-73)
Terug naar Overzicht alle titels
Meer informatie over Anousha Nzume (1969)
Korte beschrijving
De schrijfster is van gemengde komaf (half Russisch, half Kameroens) en brengt die situaties onder woorden, waarbij veel blanke mensen niet beseffen dat er sprake is van racisme. Een opmerking door een blanke, als compliment bedoeld, kan heel racistisch overkomen, zoals iemand als exotisch bestempelen en voorbij gaan aan de meerdere identiteiten die iemand heeft. Tegelijk vindt in Nederland ieder jaar de Zwartepietdiscussie plaats, terwijl blanken die zich achter 'blackfaces' verschuilen en zich dom gedragen, bijdragen aan een negatieve beeldvorming van zwarte mensen. Mensen die zeggen dat ze kleurenblind zijn, gaan voorbij aan het probleem. Nzume kiest voor de benaming 'wit', omdat 'blank' een superieure klank heeft, waar we vanaf moeten. Natuurlijk roept dit boek dezelfde reacties op als Sylvana Simons en daarom is het zo goed dat dit boek geschreven is. Nzume houdt de lezer een spiegel voor. Dit boek is geschreven voor 'witte mensen' (zie de titel), maar ook voor vrouwen die vergelijkbare situaties meemaken, om ze een handvat te bieden.
Korte beschrijving op website uitgever
Of we nu willen of niet, in Nederland leven we in een witte wereld. Eeuwenlang was 'wit' bepalend voor de maatschappelijke en culturele status quo. Maar sinds de hernieuwde Zwarte Piet-discussie lijkt 'wit' onder druk te staan als nooit tevoren.
Hallo witte mensen is een handleiding voor het leven in deze veranderende wereld. Vragen als: 'Waarom weer dat gezeur over Zwarte Piet?' 'Dan is blanke vla zeker ook racistisch?' 'Hoe zit het nou met het n-woord?' 'Iemand een tropische verrassing noemen is toch juist een compliment?', en: 'Waarom ga je niet terug naar je eigen land?', worden in dit boek beantwoord.
Aan de hand van persoonlijke anekdotes, wetenschappelijke publicaties ('in jip-en-janneketaal') en gesprekken met ervaringsdeskundigen, helpt Anousha Nzume witte mensen om te gaan met hun witte fragiliteit tussen de steeds mondiger wordende niet-witte mensen. En niet-witte mensen hoe om te gaan met de defensieve houding van witte mensen zodra hun privilege ter discussie staat. Dit alles brengt zij met liefde, compassie en geduld.
Brandpunt+ interviewde Anousha Nzume naar aanleiding van een optreden bij Pauw, waarbij ze met Halbe Zijlstra (VVD) sprak over de Roetpieten van RTL. In het interview gaat ze in op racisme en witte fragiliteit en legt ze uit waarom ze dit boek heeft geschreven.
In dit boek wil ik graag uitleggen hoe je als wit persoon je privilege kunt erkennen en hoe je door dat te begrijpen hopelijk ook racisme in de samenleving kunt inzien en aanvechten.- Anousha Nzume
Die avond in de Roxy hield ik mijn mond verder tegen de knappe jongen. Ik was 19 en zelf ook het product van een institutioneel racistische samenleving. Opgegroeid in Amsterdam-Buitenveldert, opgeleid op witte scholen en lid van een Amstelveense hockeyclub. Als een van m'n vriendinnen zei dat ik 'best' knap was voor een negerin antwoordde ik, 'dank je wel', en meende ik dat. Opgegroeid bij een witte moeder en witte stiefvader kwam ik nauwelijks met vrouwen van kleur in aanraking. Over de zwarte vrouwen die ik op tv zag of op toneel had ik ambivalente gevoelens. Want welke zwarte vrouw zag ik? Zangeressen en sporters. Veelal wat extreme types, vond ik zelf als puber, want zoals veel pubers wilde ik vooral 'normaal' en 'onopvallend' zijn.
Ik weet nog dat witte mensen vaak tegen me zeiden dat ik op de zangeres Randy Crawford leek. Het was (neem ik aan) bedoeld als compliment, maar ik vond het verschrikkelijk! Die broeierige Randy Crawford die in een witte jurk, duidelijk zonder bh, heupwiegend en hijgerig stond te zingen over het harde leven vol seks en drugs op de straten van New York... Wat had ik daar nou mee te maken? Ik droeg een paardenstaart en zat op ballet. Wat in godsnaam had ik gemeen met die 'exotische verrassing'? Ja, lieve witte mensen, dat was een van de standaardtermen voor vrouwen van kleur in die tijd. Behalve dan m'n kleur en m'n neusbreedte? Zelfs dat niet, want ik was (gelukkig, vond ik toen) lichter en m'n neus was (helaas, vond ik destijds) nog breder dan die van haar. Als ik nu naar foto's van Randy Crawford kijk, zie ik wat mensen toen waarschijnlijk bedoelden. We hebben allebei een lieve bolle toet. Maar daar eindigt elke gelijkenis. Zo leek ik qua toet en warme glimlach ook op Julie van The Love Boat, maar met die vergelijking kwam niemand. (pagina 72-73)
Terug naar Overzicht alle titels
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen