Ten Have 2022, 414 pagina's - € 24,99
Oorspronkelijke titel: The treeline : the last forest and the future of life on earth (2022)
Wikipedia: Ben Rawlence (1974)
Korte beschrijving
Een journalistieke en wetenschappelijke ontdekkingstocht naar wat het voor de mensheid zal betekenen als de bomen verdwijnen. De afgelopen 50 jaar krimpen de noordelijke bossen in rap tempo en worden de effecten van klimaatverandering zichtbaar. De auteur neemt ons mee op een reis langs de cruciale grenslijn, van Noorwegen naar Siberië, van Alaska tot Groenland. Hij ontmoet wetenschappers, bewoners en de bomen die met de veranderingen te maken hebben en schetst een verontrustend toekomstbeeld. Onderhoudend geschreven, met persoonlijke passages. Het boek zal speciaal in het onderwerp geïnteresseerde lezers aanspreken. Met illustraties en kaarten in zwart-wit. Ben Rawlence (1974) is schrijver, mensenrechtenverdediger en onderzoeker. Zijn werk werd in meerdere landen uitgegeven.
Tekst op website uitgever
Een meeslepende ontdekkingstocht langs de boomgrens waarin de effecten van klimaatverandering voelbaar worden.
‘Onze bomen zijn aan het verdwijnen: een verschrikkelijk beeld. Dit boek is een evocatieve, wijze en krachtige ontdekkingstocht naar wat dat zal betekenen voor de mensheid.’ – Jay Griffiths, auteur van ‘A Sideways Look at Time’
De afgelopen 50 jaar krimpen de noordelijke sneeuwbossen in een rap tempo. Hier worden de geologische effecten van klimaatverandering voor het eerst pijnlijk zichtbaar. Ben Rawlence neemt ons mee langs die cruciale grenslijn – van Noorwegen naar Siberië, van Alaska tot Groenland – en combineert een reisverhaal met journalistiek en wetenschap. Hij portretteert 6 boomsoorten, hun mysterieuze werking op de lucht waar wij afhankelijk van zijn, en schetst een verontrustend toekomstbeeld.
Ben Rawlence heeft jarenlang onderzoek gedaan in de Hoorn van Afrika voor Human Rights Watch. Zijn boek Vluchtelingenstad is een wereldwijde bestseller en werd genomineerd voor de LA Times Book Prize. Eerder schreef hij voor The Guardian en The New York Times.
Fragment uit (de) Proloog
Achter mijn huis staat een enorme, oeroude boom. Het is zo'n typische, alledaagse, knoestige oude boom op een kerkhof, typisch Welsh, en ik had er nooit veel aandacht aan besteed. Maar de laatste tijd heb ik meer aandacht voor bomen, merk ik.
De boom in kwestie is een taxus, Taxus baccata. Hij staat op een heuvel enkele meters boven de weg, de wortels dicht opeengepakt onder de grond, als een spierbundel onder de huid. De tere wintergroene naalden van de taxus lijken op fijn haar en ze hangen aan grote gebogen takken als een slordige franje die een gezicht verbergt - een verlegen Groene Man misschien. Om de stam te benaderen, moet je het hoof buigen onder de afhangende franje en de takken opzij duwen als de zware gordijnen voor een heiligdom - alsof je je achter het altaar waagt. Het is een mysterieus toevluchtsoord op een steenworp afstand van het pad, met de sterke kenmerkende geur van altijdgroen, van het leven.
Aan de overkant van het pad staat een andere taxus, iets kleiner maar met hetzelfde gladde rozige schors, op sommige plaatsen harig en kleverig. Ik volg de blootgelegde wortels die uit de grond barsten, zich een weg banen langs en onder het pad, zich verstrengelen met die van de grotere buurman en één levende structuur vormen. Bij nader inzien heeft de kleinere boom helderrode besjes en is vrouwelijk en de grotere, zonder vruchten, blijkt mannelijk. Het is een knap paar. Wat ik echter ook probeer, ik kan niemand vinden die weet hoe oud deze oude geliefden zijn en hoe ze hier zijn terechtgekomen. (pagina 13-14)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen