Laurence Devillairs

Een kleine filosofie van de zee
De Bezige bij 2023, 141 pagina's - € 18,99

Oorspronkelijke titel: Petite philosophie de la mer (2022)

Korte bio van Laurence Devillairs (1969)

Korte beschrijving
Een filosofische verkenning van de zee als inspiratiebron. Filosofe Laurence Devillairs legt verbanden tussen de kracht van het water en ons leven als mens. In 24 korte hoofdstukken laat ze zien hoe de zee ons kan leren om beter naar ons innerlijke ritme te luisteren en vaker te kiezen voor diepgang in plaats van oppervlakkigheid. In zachtaardige, onderzoekende en soms poëtische stijl geschreven. Laurence Devillairs (1969) is schrijver, filosoof en academicus. Ze geeft les aan het Centre Sèvres en aan het Institut Catholique in Parijs, waar ze decaan is van de faculteit Wijsbegeerte. Als specialist op het gebied van de zeventiende-eeuwse filosofie houdt ze zich onder andere bezig met moraalfilosofie en schreef ze over Descartes en Pascal.

Tekst op website uitgever
Welke lessen kunnen we trekken uit het eeuwige komen en gaan van de getijden, de kleur van de zee en de grens tussen land en water?

Zeeën en oceanen kunnen ons verbazen. Ze vormen de grootste bron van leven en bedekken een enorm deel van onze planeet. Maar ze kunnen ook aanzetten tot bescheidenheid en bezinning en inspireren tot de meest wezenlijke levenslessen en onverwachte filosofieën.

In Een kleine filosofie van de zee legt Laurence Devillairs verbanden tussen de kracht van het water en ons leven als mens. In 24 korte en toegankelijke hoofdstukken laat ze zien hoe de zee ons kan leren om beter naar ons innerlijke ritme te luisteren en vaker te kiezen voor diepgang in plaats van oppervlakkigheid.

Fragment uit Zeevaarders
Wees de held van je bestaan
Het bevindt zich in de Tate Gallery in Londen. Een werveling van grijs, oker en wit. Met enige moeite ontwaar je het silhouet van een boot en daaromheen de storm. Water en lucht vormen één woest geheel. Je hoort ze bijna tekeergaan. Het is een en al beweging en kleuren, net alsof het noodweer dreigt te ontsnappen aan het doek. De boot is gehuld in bleek, zilverig licht, een herinnering aan een blauwe hemel. 
  Het is een schilderij van William Turner met de titel: Sneeuwstorm, stoomboot aan een havenmond. Die boot bevindt zich in de verte, nog op volle zee, waar uitsluitend golven, nevel en lucht zijn. Een inscriptie op het doek zegt dat 'de maker zich in deze storm bevond, de nacht waarin de Ariel Harwich verliet'. Hij zou zelfs de matrozen hebben gevraagd om hem vast te binden aan de mast, zodat hij de woeste golven kon blijven observeren. Als we hem moeten geloven werd hij vier uur lang door de storm gegeseld, in de verwachting dat hij het niet zou overleven.
  In het relaas van Turner schuilt waarschijnlijk meer mythe dan waarheid. Maar dat doet niets af aan zijn schilderij met zijn samensmelting van zee, lucht en mens. Zeelui zijn geen sporters, het gaat hun niet om de prestatie, ook niet als ze meedoen aan serieuze zeilwedstrijden: de Route du Rhum, de Vendée Globe, de America's Cup... Ze zijn op zoek naar iets anders: de confrontatie met de oceaan, 'hem gedaan hebben', zoals zeillegende Éric Tabarly het noemde.
  Je móét wel je eigen held worden, want op zee is iedereen een baas aan boord.
  Je staat er helemaal alleen voor, zelfs al blazen techniek en wind ook zo hun partijtje mee, zelfs al maak je deel uit van een team. Nergens wordt zo duidelijk wat het betekent om een beslissing te nemen, een daad die gelijkstaat aan risico's aangaan, onzekerheden voor lief nemen. Je kunt een besluit niet half nemen, je doet het met heel je ziel, door er volledig voor te gaan. 
  De figuur van de zeevaarder behelst de idee van volledigheid, van een leven dat niet half kan worden geleefd. Hoe kunnen wij ook zo'n houding van de tomeloze navigator aannemen, zonder verre oroden op te zoeken of solotochten rond de aarde te ondernemen? Alles begint natuurlijk met het feit dat je niet altijd maar beschikbaar moet zijn; dat je niet per se thuis geeft als iemand op z'n fluitje blaast, niet naar andermans pijpen danst, niet altijd 'ja' zegt. De zeevaarder is de grote kampioen van het spelletje 'Geen ja, geen nee': hij geeft gewoon geen antwoord wanneer iemand hem roept. Hij houdt afstand, doet er het zwijgen toe. (pagina 94-96)

Boeken over onze nieuwe omgang met niet-dieren en dingen

Terug naar Overzicht alle titels