Maand van de Filosofie 2023, 90 pagina's - € 12,25 (De Correspondent)
Wikipedia: Marjolijn van Heemstra (1981)
Korte beschrijving
Een boek over de ethiek van interplanetaire ruimtevaart en de impact van de ruimtevaart op de maan. In het heelal lonkt het nieuwe goud: er worden momenteel miljarden geïnvesteerd om in de toekomst planeten te kunnen koloniseren. De ene raket na de andere gaat de ruimte in en er zijn plannen voor een tankstation op de maan, voor wie op doorreis is naar Mars. Maar ten koste van wat? Kritisch en helder geschreven, met persoonlijke passages van de auteur. Geschikt voor een brede tot geoefende lezersgroep.Marjolijn van Heemstra (1981) is auteur, dichter en theatermaker en schrijft voor De Correspondent over de ruimte. Haar laatste boek 'In lichtjaren heeft niemand haast' is door NPO Radio 1 uitgeroepen tot Non-Fictie Boek van 2021.Dit boek maakt deel uit van de serie 'Vonkjes: ideeën die je aansteken’ en is geschreven in opdracht van Stichting Maand van de Filosofie.
Tekst op website uitgever
In de ruimte lonkt het nieuwe goud. Waar vroeger verre landschappen gekoloniseerd werden, zijn nu planeten aan de beurt. Miljardairs lanceren de ene raket na de andere, er zijn plannen voor mijnbouw op asteroïden en voor een tankstation op de maan voor wie op doorreis is naar Mars.
Maar ten koste van wat? In dit boek neemt Marjolijn van Heemstra je mee naar de vertes die rijk maken en toont ze de verarming die dat tegelijkertijd teweegbrengt.
Schrijver, dichter en theatermaker Marjolijn van Heemstra schrijft voor De Correspondent over ruimte en ruimtevaart. Van haar laatste boek In lichtjaren heeft niemand haast zijn 17.500 exemplaren verkocht.
Na de instelling van CSLCA was de geest uit de fles. De vraag was niet langer of buitenaardse mijnbouw was toegestaan, maar hoe. In navolging van de VS pasten ook Luxemburg en de Verenigde Arabische Emiraten de afgelopen jaren hun wetten aan.
In de tussentijd werd er wereldwijd getimmerd aan nieuwe verdragen. In 2016 werd de The Hague International Space Resources Governance Working Group opgericht, een werkgroep die nadacht over nieuwe wetgeving met betrekking tot het winnen van grondstoffen in de ruimte. De deelnemers - waaronder ruimtejuristen, maatschappelijke organisaties en vertegenwoordigers van de ruimtevaartindustrie - stelden samen een aantal kaders op waarmee het gebruik van grondstoffen in de ruimte kan worden gereguleerd. Deze kaders kunnen nu worden gebruikt voor het verder ontwikkelen van internationale wetten en verdragen. Maar: die zullen altijd achterlopen op de praktijk. Wetten maken is nu eenmaal een traag proces, te traag voor de snelle NewSpace-ondernemers.
Ik sprak erover met ruimtejurist Dimitra Stefoudi, die onderdeel was van de Haagse werkgroep. Soms, merkte ik, is een gesprek ontluisterend en geruststellend tegelijk. Stefoudi schetst een toekomst waarin ruimtemijnbouw onvermijdelijk tot een volwaardige industrie uitgroeit. 'DE ontwikkelingen gaan razendsnel, het is niet te stoppen.' Als antwoord op mijn bezorgde blik voegde ze daaraan toe dat je deze ontwikkeling ook niet moet willen stoppen. 'Dit is een prachtige kans voor de mensheid om het zonnestelsel te ontdekken. Het brengt buitenaardse werelden dichterbij'.
En dat daarboven nog te vaak de principes van het Wilde Westen gelden, was volgens Stefoudi een tijdelijk euvel. Ze gelooft dat er op termijn een juridisch raamwerk zal bestaan waarbinnen de mensheid op een eerlijke en duurzame manier de ruimte zal ontginnen.
Haar enthousiasme was bijna aanstekelijk. Maar toen ik vroeg hoe ze zelf dacht over mijnbouw op de maan viel ze even stil. 'Ik kan het niet goed uitleggen', zei ze toen. 'ik ben heel enthousiast over onze toekomst in de ruimte maar iets in mij voelt ook weerstand, het is moeilijk onder woorden te brengen.' (pagina 66-68)
Lees ook: In lichtjaren heeft niemand haast : een zoektocht naar meer ruimte in ons leven (2021)
Terug naar Overzicht alle titels
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen