Nieuw Amsterdam 2018, 320 pagina's - € 24,99
Lenen als E-book via bibliotheek.nl
Oorspronkelijke titel: Inheritors of the Earth : nature is thriving in a age of extinction (2017)
Wikipedia: Chris D. Thomas (1959) en website University of York.
Korte beschrijving
Is het uitsterven van soorten alarmerend? Is het vestigen van niet-inheemse soorten nadelig? Zijn mensen verantwoordelijk voor afname van de biodiversiteit? Ontstaan nieuwe soorten pas na lange geologische tijd? Enkele van de vragen, die de auteur, ecoloog en hoogleraar, op een vaak onverwachte manier beantwoordt. Kijkend naar de historische ontwikkeling van het leven op aarde, geplaatst naast het heden, met een visie op de toekomst. Het is niet de eerste keer dat massaal planten en vooral dieren uitsterven. En elke keer ontstaat er uit de overblijvers een verrassende nieuwe groep organismen. Verdwijnen betekent vernieuwing op ongekende schaal. En waarom zou dat ook niet voor de tegenwoordige tijd gelden? We moeten vernietiging van natuur zoveel mogelijk tegengaan: soorten kunnen voor de (verre) toekomst heel belangrijk zijn. Door menselijke activiteit neemt biodiversiteit toe (hoe tegenstrijdig dat ook lijkt). Er verdwijnen nu soorten, maar het leven op de aarde is daardoor niet reddeloos. Het is een confronterend, interessant en goed onderbouwd relaas met een optimistische kijk naar de toekomst van de aarde en de mensheid. Zeer lezenswaard voor biologen, natuurbeschermers en -beheerders, en beleidsmedewerkers. Bevat zwart-witfoto's, uitgebreide noten en register.
Fragment uit (de) Epiloog - Een miljoen jaar na Christus
Hoe verrassend het ook lijkt, het is heel goed mogelijk dat de consequentie van de evolutie van Homo sapiens op lange termijn een toename van het aantal planten- en diersoorten op het aardoppervlak zal zijn. Het is uiteraard onmogelijk om te anticiperen op wat er in de toekomst gaat gebeuren. Misschien sterft de mensheid wel uit als gevolg van een gebeurtenis die zo rampzalig is - bijvoorbeeld een langdurige nucleaire winter of de biologische ondergang van de aardbol als gevolg van gesynthetiseerd leven - dat elke voorspelling er volkomen naast zit. En wie zal zeggen wat er gebeurt wanneer de mens of zijn biomechanisch verbeterde versie de komende miljoen jaar doorstaat en op dit moment nog ondenkbare technologieën ontwikkelt. En toch: als we extrapoleren vanaf de biologische processen die we wél kennen en de wereld van de unknown unknowns laten voor wat die is, dan kunnen we op z'n minst nadenken over de invloed van de mensheid op het leven op aarde een miljoen jaar na nu.
Laten we eerst stilstaan bij de verliezen. De grootste landzoogdieren hebben we al uitgeroeid, net als de meest loop- en voor ziektes vatbare vogels die voorkwamen op afgelegen eilanden. Andere eilandsoorten die ook maar moeilijk kunnen overleven in de aanwezigheid van continentale soorten zijn op weg naar de uitgang. In de toekomst zullen mogelijk nog meer zoogdieren, vogels, reptielen, vissen en planten uitsterven doordat we te intensief op ze gejaagd of gevist hebben of ze hebben geplukt. Sommige plaatselijke gebieden zullen veel van hun unieke soorten kwijtraken als ze zo drukbevolkt raken of intensief gebruikt worden dat bijna alles verdwijnt wat nog van de voormalige vegetatie over is. Veel hooggebergtesoorten zullen het veld ruimen als het klimaat opwarmt. Ongetwijfeld zullen er ook verliezen te betreuren zijn die we niet kunnen voorspellen. (pagina 264-265)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen