Nijgh & Van Ditmar 2017, 383 pagina's - € 22,50
Bio: Sidney Vollmer (1983)
Korte beschrijving
Mediawetenschapper Sidney Vollmer (1984) is geen onbekende als het gaat om technologische snufjes; vanaf jongs af aan komt hij, dankzij zijn vader, in aanraking met de videorecorder, de mini-discplayer en zelfs de allereerste iPod. Vollmer heeft er niets op tegen dat de technologische wereld zich uitbreidt, maar merkt aan zichzelf dat hij lijdt aan een overdaad van te veel keuzes en begint te kampen met een heuse verslaving. Vollmer slaagt er vervolgens in zich meer te gaan verdiepen in de wereld áchter die technologie en in wat er allemaal schuilgaat achter het verzamelen van al die data; wat kunnen wij als consument hiertegen doen en kunnen we dit maar blijven toestaan? Volledig tegen alle vooruitgang is Vollmer niet; hij wil de lezer er alleen op wijzen dat het Silicon Empire met hen meekijkt. Het boek is op een ietwat humoristische, informatieve en persoonlijke manier geschreven. Vooral bedoeld voor een breed publiek dat zich meer wil verdiepen in de werkelijke wereld van dit digitale tijdperk en hoe je het beste daarmee om kunt gaan. Normale druk.
Ik ben zo'n betalende klant. Mensen die Spotify gratis gebruiken lijken me masochistisch: je kunt er zonder te betalen precies net niet voldoende mee. Volgens gegevens van Spotify zijn er door mij en de bijna honderd miljoen andere gebruikers inmiddels twee miljard playlists gemaakt, en meer dan 30 miljoen liedjes om uit te kiezen.
Nou, nee dus. Daar valt niet uit te kiezen. Ik heb tientallen playlists, sommige met honderden nummers, en daar doe ik het mee. De playlist 'I'm listening ...' is mijn meest dynamische vergaarbak. Ik kies echter grotendeels uit wat ik al ken, vaker nog volg ik selecties en suggesties van de algoritmes van Spotify. Dat er van een inhoudelijke connectie met een muzikant steeds minder sprake is, en dat die playlist zo belangrijk is geworden, blijkt wanneer ik op kantoor op of een feestje met iemand anders' Spotify-account muziek opzoek. Ik weet bijna nooit meer wat ik aan moet zetten.
Dat neemt niet weg dat ik in de afgelopen jaren ontzettend vele nieuwe muziek heb beluisterd die ik anders niet zo makkelijk was tegengekomen. Ik hoef geen Rabobank meer in te rennen. Geen collecties te downloaden en weer weg te gooien; op Spotify kan ik op dezelfde manier een liedje ontdekken als ik daarvoor in de iTunes Store deed die gekoppeld was aan de iPod: één lied beluisteren in plaats van een heel album te moeten kopen. Dit wordt wel de atomisering van een album genoemd, het breken van voorheen ondeelbare content in kleinere te consumeren stukken.
Maar mijn aandacht is door dat overstelpende aanbod dusdanig versnipperd dat ik van negen van de tien nieuwe, bewonderde artiesten de naam niet ken - hoewel ik ze wel regelmatig beluister. Ik ken hun albums niet, slechts de liedjes, en daarvan vaak slechts de plek die ze innemen in een playlist. Met een album een verhaal vertellen is voor een muzikant door die atomisering lastig. Ik ga ook niet naar hun optredens. Ik lees nauwelijks over ze. Mijn connectie met muzikanten is grotendeels teruggebracht tot het aanklikken van die ene regel in een playlist. Ben ik onderweg, of sport ik met muziek op, dan is er nauwelijks nog ene artiest wiens muziek ik zo de moeite waard acht dat ik de nummers opsla in een playlist. (pagina 69-70)
Terug naar Overzicht alle titels
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen