Margaret Atwood 2

De testamenten
Prometheus 2019, 439 pagina's - € 19,95

Oorspronkelijke titel: The testaments (2019)

Wikipedia: Margaret Atwood (1939)

Korte beschrijving
Vijftien jaar na het slot van de roman ‘Het verhaal van de Dienstmaagd’ wordt via de getuigenissen van drie vrouwen verteld hoe het verder gaat in de theocratie Gilead, waar vruchtbare jonge vrouwen moeten leven als (seksuele) dienstmaagd. De oude tante Lydia werd als juriste gedwongen mee te werken aan Gilead en is nu een van de machthebbers, maar niet van harte. Ze wil wraak nemen en doet dat via de twee dochters van Offred. De jongste, Agnes is geadopteerd in Gilead en zal worden uitgehuwelijkt, maar weigert. Zusje Daisy werd uit Gilead gesmokkeld naar Canada, daar geadopteerd en gruwt van wat er in Gilead gebeurt. Het lukt tante Lydia de twee bij elkaar te brengen en stuurt hen op een missie. De belangrijke, vaak bekroonde Canadese, feministische auteur (1939) schrijft fictie en non-fictie. Van haar romans wordt ‘Het verhaal van de Dienstmaagd’ nu als haar meesterwerk gezien, dat tv-verfilmd werd. Dit goed besproken en -vertaalde vervolg staat op de shortlist van Booker Prize 2019. Het is uitstekend geschreven, wat minder intens dan de voorganger, maar een mooie, heel indringende waarschuwing.

Tekst op website uitgever
Het verhaal van de Dienstmaagd, Margaret Atwoods meesterwerk over een afschrikwekkende toekomst, is uitgegroeid tot een moderne klassieker en bewerkt tot de zeer succesvolle tv-serie The Handmaid’s Tale. De testamenten is Atwoods langverwachte, adembenemende nieuwe roman.

Vijftien jaar na de gebeurtenissen in Het verhaal van de Dienstmaagd heeft het totalitaire regime van de Republiek Gilead nog altijd de macht in handen, maar van binnenuit begint het scheuren te vertonen.

Op dit allesbepalende punt in de geschiedenis komen de levens van drie verschillende vrouwen samen, met mogelijk explosieve gevolgen. Twee van hen groeiden op aan weerszijden van de grens: de bevoorrechte dochter van een hoogstaande bevelvoerder in Gilead en een meisje in Canada dat de verschrikkingen op tv ziet en meeloopt in demonstraties tegen het regime. De derde vrouw is een van de machthebbers in Gilead, die al jaren aan de top weet te blijven door schandelijke geheimen te verzamelen en in te zetten tegen haar concurrenten. Diep verborgen geheimen brengen deze vrouwen uiteindelijk samen, en confronteren hen met zichzelf en met de vraag hoever ze willen gaan voor waar zij in geloven.

Aan de hand van de persoonlijke verhalen van de drie vrouwen biedt Margaret Atwood de lezer een kijkje in het corrupte systeem van Gilead. Dat doet ze met een indrukwekkende mengeling van spanning, fijnzinnige humor en een virtuoos verteltalent.

Margaret Atwood (Ottawa, 1939) wordt beschouwd als de ‘grande dame’ van de Canadese literatuur. Ze woont en werkt in Toronto en verwierf de afgelopen halve eeuw een miljoenenpubliek met haar boeken, die in 45 landen worden uitgegeven. The Handmaid’s Tale, haar bekendste roman, werd bewerkt tot een uiterst populaire bekroonde televisieserie, met in de hoofdrol Elisabeth Moss. Atwood heeft verschillende keren op de shortlist van de Man Booker Prize gestaan. De blinde huurmoordenaar werd bekroond met deze prijs, en nog voor de daadwerkelijke publicatie stond De testamenten al op de shortlist.

Fragment uit VII. Stadion
Holograaf Ardua Hall
We hadden niet geluncht en we kregen niets te eten. Vrouwen van middelbare leeftijd, hoogopgeleid, mantelpakjes en nette kapsels. Maar geen handtassen: die hadden we niet mee mogen nemen. Dus geen kam, geen lippenstift, geen spiegeltje, geen kleine doosjes keelpastilles, geen papieren zakdoekjes. Verbazingwekkend hoe naakt je zonder die spullen voelt. Of voelde, vroeger.
  De zon brandde genadeloos: we hadden geen hoed of zonnebrandcrème, en ik zag de gloeiende rode kleur, die ik tegen zonsondergang zou hebben al voor me. De stoelen hadden gelukkig wel een rugleuning. Ze zouden niet oncomfortabal zijn geweest als we daar voor de lol hadden gezeten. Maar er werd geen vermaak geboden en we konden niet opstaan om onze benen te strekken: als we dat probeerden, werd er tegen ons geschreeuwd. Zitten zonder te bewegen wordt op den duur erg saai, en is een aanslag op je billen, rug en dijspieren. Geen erge pijn, maar wel pijn.
  Om de tijd door te komen begon ik mezelf de huid vol te schelden. Sukkel, sukkel, sukkel: ik had al die holle frasen over leven, vrijheid, democratie, en de rechten van het individu die ik tijdens mijn rechtenstudie als een spons had opgezogen zonder meer geloofd. Dat waren eeuwige waarden die we altijd zouden verdedigen. Daar had ik op vertrouwd, alsof het toverspreuken waren.
  Je klopt jezelf toch altijd op de borst omdat je zo realistisch bent, zei ik tegen mezelf. Zie de waarheid dan ook onder ogen. Er is een coup gaande, hier, in de Verenigde Staten, net zoals dat in het verleden al in zo veel landen is gebeurd. Elke afgedwongen verandering van leiderschap wordt altijd gevolgd door een actie om de oppositie de kop in te drukken. De oppositie wordt aangevoerd door de hoogopgeleiden, die worden als eersten geëlimineerd. Jij bent de rechter, dus jij bent hoogopgeleid, of je het nu leuk vindt of niet. Ze willen geen last van je hebben.
  Ik had in mijn jeugd dingen gedaan waarvan anderen hadden beweerd dat ik ze nooit zou kunnen. Niemand in mijn familie had gestudeerd, ze hadden mij erom geminacht dat ik dat wel deed, wat me was gelukt met een beurs en een paar lullige bijbaantjes. Daar word je hard van. Je wordt koppig. Ik was niet van plan om me te laten elimineren. Maar aan de geciviliseerde manieren die ik me tijdens mijn studie eigen had gemaakt had ik hier niets. Ik moest terugvallen op de onverzettelijkheid van het kind uit de onderklasse, de koppige duvelstoejager die ik was geweest, het slimme wonderkind, de strategische streber die me op de toppositie had weten te krijgen waar ik zojuist was onttroond. Ik moest listig te werk gaan, zodra ik in de gaten had wat voor spel hier werd gespeeld.
  Ik had wel voor hetere vuren gestaan. En dat had ik overleefd. Dat was wat ik mezelf voorhield. (pagina 124-125)

Lees ook: Het verhaal van de dienstmaagd (1985/2009)

Terug naar Overzicht alle titels