Ambo Anthos 2019, 280 pagina's - € 21,99
Lenen als E-book via bibliotheek.nl
Oorspronkelijke titel: We Are the Weather: Saving the Planet Begins at Breakfast (2019)
Wikipedia: Jonathan Safran Foer (1977)
Korte beschrijving
Dit boek gaat over de gevolgen voor het milieu van de industriële veehouderij. De eerste zeventig bladzijden vormen een lange omtrekkende beweging, met vele anekdotes uit het verleden, om lezers niet af te schrikken en uiteindelijk mee te krijgen om collectief anders – of geen dierlijke producten meer – te gaan eten. Goed onderbouwd legt Foer uit wie de boosdoener is van de klimaatverandering: de bio-industrie. De planeetcrisis uit zich als een reeks noodtoestanden en onze beslissingen onthullen wie we zijn. Beperken we ons tot minimale stappen of gaan we meer doen? Wat vereist de situatie van de planeet en waartoe inspireert die? De onconventionele opzet maakt het boek zeer prettig leesbaar, ook al gaat het om een zwaar onderwerp. Dat is de kracht van een goed verhaal, dat daardoor ons collectieve geheugen wakker wordt geschud. Voorzien van vele noten en een literatuuropgave. Geschikt voor iedereen die zich het lot van de planeet aantrekt. Nieuw in zijn genre door een originele aanpak van het onder de aandacht brengen van de klimaatcrisis. De auteur schreef naast romans eerder het succesvolle non-fictiewerk 'Dieren eten'.
Tekst op website uitgever
Met zijn bestseller Dieren eten veroorzaakte Jonathan Safran Foer een sensatie: veel van zijn lezers werden vegetariër, of werden zich op z'n minst bewust van hun eetgedrag, Nu pakt hij het grootste thema van deze tijd aan: klimaatverandering.
Om dit onderwerp concreter en daardoor urgenter te maken, herinnert Foer ons aan de kracht van gezamenlijke actie en geeft hij voorbeelden van succesverhalen uit het verleden als stimulans. Op deze manier - die van elk individu slechts een kleine inspanning vergt maar bij collectieve actie uiterst effectief is - kunnen we een van de grootste veroorzakers van klimaatverandering aanpakken: de bio-industrie.
Op zijn geheel eigen en verrassende wijze spoort Foer de lezer aan om na te denken over hoe volgende generaties ons handelen op dit cruciale moment zullen beoordelen. Wij kúnnen de wereld nog redden, te beginnen bij het ontbijt.
'Op onconventionele maar overtuigende wijze legt Foer uit waarom actie ondernemen tegen klimaatverandering tegelijkertijd extreem eenvoudig en ongelooflijk moeilijk is. Foer dwingt de lezer de mate van zijn betrokkenheid bij "de grootste crisis aller tijden" te heroverwegen." - Publishers Weekly
Fragment uit Geen opoffering
Tijdens de Tweede Wereldoorlog deden Amerikanen in steden aan de oostkust alle lichten uit als het donker werd. Zelf liepen ze niet direct gevaar; het doel van de verduistering was te voorkomen dat Duitse onderzeeërs door het achtergrondlicht van de steden schepen die de haven verlieten konden zien en vernietigen.
Naarmate de oorlog vorderde werd nachtelijke verduistering gangbaar in alle steden van het land, ook als ze ver van de kust lagen, om burgers bij een conflict te betrekken waarvan de gruwelen buiten het zicht waren, maar dat voor een overwinning collectieve inzet nodig had. De Amerikanen aan het thuisfront moesten eraan herinnerd worden dat het leven zoals zij dat kenden vernietigd kon worden en verduistering was een van de manieren om licht te werpen op die dreiging. Piloten van de burgerluchtvaart werden aangemoedigd om het luchtruim boven het Midwesten te doorzoeken
op vijandige luchtvaartuigen, ook al kon in die tijd geen enkel Duits gevechtsvliegtuig zo ver komen. Solidariteit was een belangrijke eigenschap, zelfs als dergelijke gebaren dwaas zouden zijn geweest – zelfmoord zouden zijn geweest – als dat het enige was geweest dat gedaan werd.
De Tweede Wereldoorlog had niet gewonnen kunnen worden zonder de acties van het thuisfront, die zowel een psychologische als een tastbare invloed hadden: gewone mensen die hun krachten bundelden ter wille van het hogere doel. Tijdens de oorlog nam de productiviteit van de industrie met 96 procent toe. Liberty-vrachtschepen waarvan de bouw aan het begin van de oorlog acht maanden duurde werden binnen enkele weken voltooid. De SS Robert E. Peary – een Liberty-vrachtschip dat was samengesteld uit 250.000 onderdelen en bijna 6,5 miljoen kilo woog – werd in vierenhalve dag in elkaar gezet. In 1942 waren bedrijven die aanvankelijk auto’s, koelkasten, metaal kantoormeubilair en wasmachines hadden gemaakt overgestapt op de productie van militair materieel.
Lingeriefabrieken gingen camouflagenetten maken, telmachines kregen een tweede leven als pistool en op longen lijkende stofzuigerzakken werden getransplanteerd op het frame van gasmaskers. Gepensioneerden, vrouwen en studenten traden toe tot de beroepsbevolking – veel staten veranderden hun arbeidswetten zodat ook tieners mochten werken.10 Alledaagse producten als rubber, conservenblikken, aluminiumfolie en timmerhout werden ingezameld om hergebruikt te worden in de oorlogvoering. De bijdrage van Hollywoodstudio’s bestond uit het produceren van bioscoopjournaals, antifascistische speelfilms en patriottische animatiefilms. Beroemdheden propageerden het kopen van oorlogsaandelen en sommigen, zoals Julia Child, werden spion. (pagina 15-16)
Artikel: Schrijver Jonathan Safran Foer: Waarom geef ik niet genoeg om het klimaat? (Trouw, 6 september 2019)
Lees ook: Dieren eten (2009)
Oorspronkelijke titel: We Are the Weather: Saving the Planet Begins at Breakfast (2019)
Wikipedia: Jonathan Safran Foer (1977)
Korte beschrijving
Dit boek gaat over de gevolgen voor het milieu van de industriële veehouderij. De eerste zeventig bladzijden vormen een lange omtrekkende beweging, met vele anekdotes uit het verleden, om lezers niet af te schrikken en uiteindelijk mee te krijgen om collectief anders – of geen dierlijke producten meer – te gaan eten. Goed onderbouwd legt Foer uit wie de boosdoener is van de klimaatverandering: de bio-industrie. De planeetcrisis uit zich als een reeks noodtoestanden en onze beslissingen onthullen wie we zijn. Beperken we ons tot minimale stappen of gaan we meer doen? Wat vereist de situatie van de planeet en waartoe inspireert die? De onconventionele opzet maakt het boek zeer prettig leesbaar, ook al gaat het om een zwaar onderwerp. Dat is de kracht van een goed verhaal, dat daardoor ons collectieve geheugen wakker wordt geschud. Voorzien van vele noten en een literatuuropgave. Geschikt voor iedereen die zich het lot van de planeet aantrekt. Nieuw in zijn genre door een originele aanpak van het onder de aandacht brengen van de klimaatcrisis. De auteur schreef naast romans eerder het succesvolle non-fictiewerk 'Dieren eten'.
Tekst op website uitgever
Met zijn bestseller Dieren eten veroorzaakte Jonathan Safran Foer een sensatie: veel van zijn lezers werden vegetariër, of werden zich op z'n minst bewust van hun eetgedrag, Nu pakt hij het grootste thema van deze tijd aan: klimaatverandering.
Om dit onderwerp concreter en daardoor urgenter te maken, herinnert Foer ons aan de kracht van gezamenlijke actie en geeft hij voorbeelden van succesverhalen uit het verleden als stimulans. Op deze manier - die van elk individu slechts een kleine inspanning vergt maar bij collectieve actie uiterst effectief is - kunnen we een van de grootste veroorzakers van klimaatverandering aanpakken: de bio-industrie.
Op zijn geheel eigen en verrassende wijze spoort Foer de lezer aan om na te denken over hoe volgende generaties ons handelen op dit cruciale moment zullen beoordelen. Wij kúnnen de wereld nog redden, te beginnen bij het ontbijt.
'Op onconventionele maar overtuigende wijze legt Foer uit waarom actie ondernemen tegen klimaatverandering tegelijkertijd extreem eenvoudig en ongelooflijk moeilijk is. Foer dwingt de lezer de mate van zijn betrokkenheid bij "de grootste crisis aller tijden" te heroverwegen." - Publishers Weekly
Tijdens de Tweede Wereldoorlog deden Amerikanen in steden aan de oostkust alle lichten uit als het donker werd. Zelf liepen ze niet direct gevaar; het doel van de verduistering was te voorkomen dat Duitse onderzeeërs door het achtergrondlicht van de steden schepen die de haven verlieten konden zien en vernietigen.
Naarmate de oorlog vorderde werd nachtelijke verduistering gangbaar in alle steden van het land, ook als ze ver van de kust lagen, om burgers bij een conflict te betrekken waarvan de gruwelen buiten het zicht waren, maar dat voor een overwinning collectieve inzet nodig had. De Amerikanen aan het thuisfront moesten eraan herinnerd worden dat het leven zoals zij dat kenden vernietigd kon worden en verduistering was een van de manieren om licht te werpen op die dreiging. Piloten van de burgerluchtvaart werden aangemoedigd om het luchtruim boven het Midwesten te doorzoeken
op vijandige luchtvaartuigen, ook al kon in die tijd geen enkel Duits gevechtsvliegtuig zo ver komen. Solidariteit was een belangrijke eigenschap, zelfs als dergelijke gebaren dwaas zouden zijn geweest – zelfmoord zouden zijn geweest – als dat het enige was geweest dat gedaan werd.
De Tweede Wereldoorlog had niet gewonnen kunnen worden zonder de acties van het thuisfront, die zowel een psychologische als een tastbare invloed hadden: gewone mensen die hun krachten bundelden ter wille van het hogere doel. Tijdens de oorlog nam de productiviteit van de industrie met 96 procent toe. Liberty-vrachtschepen waarvan de bouw aan het begin van de oorlog acht maanden duurde werden binnen enkele weken voltooid. De SS Robert E. Peary – een Liberty-vrachtschip dat was samengesteld uit 250.000 onderdelen en bijna 6,5 miljoen kilo woog – werd in vierenhalve dag in elkaar gezet. In 1942 waren bedrijven die aanvankelijk auto’s, koelkasten, metaal kantoormeubilair en wasmachines hadden gemaakt overgestapt op de productie van militair materieel.
Lingeriefabrieken gingen camouflagenetten maken, telmachines kregen een tweede leven als pistool en op longen lijkende stofzuigerzakken werden getransplanteerd op het frame van gasmaskers. Gepensioneerden, vrouwen en studenten traden toe tot de beroepsbevolking – veel staten veranderden hun arbeidswetten zodat ook tieners mochten werken.10 Alledaagse producten als rubber, conservenblikken, aluminiumfolie en timmerhout werden ingezameld om hergebruikt te worden in de oorlogvoering. De bijdrage van Hollywoodstudio’s bestond uit het produceren van bioscoopjournaals, antifascistische speelfilms en patriottische animatiefilms. Beroemdheden propageerden het kopen van oorlogsaandelen en sommigen, zoals Julia Child, werden spion. (pagina 15-16)
Artikel: Schrijver Jonathan Safran Foer: Waarom geef ik niet genoeg om het klimaat? (Trouw, 6 september 2019)
Lees ook: Dieren eten (2009)
Boeken over onze nieuwe omgang met niet-dieren en dingen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen