Atlas Contact 2021, 497 pagina's - € 24,99
Oorspronkelijke titel: Silent Earth : averting the insect apocalypse (2021)
Wikipedia: Dave Goulson (1965)
Korte beschrijving
Nieuwste boek van de Engelse bioloog Goulson (1965), waarin hij op boeiende manier ingaat op het belang en nut van insecten. Hij geeft bewijzen van hun achteruitgang, schildert in duidelijke taal de oorzaken van deze achteruitgang en wat wij mensen kunnen doen om het insectenleven te redden van de ondergang. Want insecten zijn van wezenlijk belang voor onze voedselvoorziening. In dit boek luidt de auteur de alarmklok en wil hij komen tot een algeheel verbod op het gebruik van pesticiden. Goulson, hoogleraar biologie en gespecialiseerd in de hommel, laat zien dat zelfs eenvoudige maatregelen al kunnen leiden tot effectieve stappen om insecten te helpen. Een actueel en prettig geschreven boek. Een aanrader.
Tekst op website uitgever
Stille aarde is een liefdesverklaring aan de insectenwereld én een manifest voor een groenere planeet. De tijd dringt, maar het is nog niet te laat voor insectenpopulaties om te herstellen.
Stille aarde’ is het nieuwste boek van Dave Goulson. Insecten zijn essentieel voor het leven zoals wij dat kennen. Wereldwijd dalen hun aantallen snel en één ding is zeker: zonder insecten stort alles in. Ruim driekwart van onze belangrijkste voedselgewassen wordt bestoven door wilde insecten. En talloze dieren (die weer als voedsel dienen voor talloze andere dieren) zijn voor hun voedsel afhankelijk van insecten. Kortom: hun uitsterven heeft desastreuze gevolgen voor de hele voedselketen. ‘Stille aarde’ is een liefdesverklaring aan de insectenwereld, maar ook een opzwepend manifest voor een groenere planeet en een oproep tot ingrijpende verandering op elk niveau – in het overheidsbeleid, de landbouw, de industrie en in onze eigen huizen en tuinen. Hoewel de tijd dringt, is het nog niet te laat voor insectenpopulaties om te herstellen. We voelen ons misschien machteloos bij veel van de milieuproblemen die aan onze horizon opdoemen, maar Goulson laat in dit boek zien hoe we allemaal eenvoudige stappen kunnen zetten om insecten te helpen hun (en onze) vernietiging tegen te gaan.
Fragment uit 16. Een toekomstbeeld
Mijn vader zei altijd dat het zo ironisch was dat juist de nuttige en mooie dieren verdwenen, terwijl de plaagdieren in aantal toenamen. Huisvliegen zijn elke zomer weer een plaag nu er geen huis- en boerenzwaluwen meer zijn om ze op te eten. Er zijn meer naaktslakken dan ooit, want de hazelwormen, egels en grondkevers die korte metten met ze maakten zijn er allemaal niet meer. In de zomer zitten er hele zwermen bladluizen in onze groenten en fruitbomen, die soms alle bonenplanten opeten en ervoor zorgen dat onrijp fruit van de bomen valt. Toen ik nog klein was, werden dat soort plaagdieren opgegeten door lieveheersbeestjes, zweefvliegen, echte weekschildkevers en oorwormen. De dieren hoger in de voedselketen verdwijnen altijd het eerst, want die zijn met minder en planten zich langzamer voort. Tijgers, wasberen en harpijen verdwenen lang voor de herten, de zeehonden en de apen waar ze op joegen. Plaagdieren als bladluizen, witte vliegen, naaktslakken, muggen en huisvliegen planten zich snel voort en kunnen dus snel evolueren, waardoor ze reistent worden tegen bestrijdingsmiddelen en zich kunnen aanpassen aan het veranderende klimaat. Helaas konden de bijen en de lieveheersbeestjes het tempo niet bijbenen.
Ik kijk nog eens op mijn horloge. De tijd lijkt bijna stil te staan. Mijn zoon neemt het om vier uur van me over, dus ik hoef niet lang meer.
Wat heb ík een veranderingen meegemaakt. Als tiener had ik zoveel. We hadden allemáál zoveel, tenminste, in het Westen. Ik weet nog dat de supermarkten vol lagen met voedsel. Exotisch fruit, zoveel passievruchten, ananassen, mango's, avocado's en zelfs kumquats en lychees, werd van over de hee wereld ingevlogen en was het hele jaar verkrijgbaar. Dat lijkt nu gekkenwerk. Voor ons sprak het vanzelf. Eten was zo goedkoop dat we er meer van kochten dan we op konden, zodat we veel weggooiden omdat het begon te beschimmelen in de koelkast. Plastic puilde uit de vuilnisbakken en werd samen met bergen vieze luiers en kapot plastic speelgoed onder de grond verstopt, waar het een eeuwigheid lag te broeien. Ananassen mis ik het meest: van die goudgele, rijpe uit Brazilië waar het zoete sap uit droop als je ze doorsneed. En chocola natuurlijk, ach, wat mis ik chocola. Ik heb mijn kleinkinderen geprobeerd uit te leggen hoe het smaakte, maar dat is natuurlijk onmogelijk. De mensen aten zulk energierijk voedsel dat er een obesitasepidemie was en een wereldwijde golf van diabetes, die de mensen zelf hadden veroorzaakt. Tegenwoordig zijn er nog maar weinig dikke mensen. (pagina 253-254)
Boeken over onze nieuwe omgang met niet-dieren en dingen
Terug naar Overzicht alle titels
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen