Balans 2019, 285 pagina's - € 21,99
Oorspronkelijke titel: Clean Meat: How Growing Meat Without Animals Will Revolutionize Dinner and the World (2018)
Wikipedia: Paul Shapiro (1979)
Korte beschrijving
De laatste tijd realiseren steeds meer mensen zich dat de Aarde te klein is voor het steeds toenemende aantal bewoners en dat bovendien al deze mensen voldoende moeten eten. Vlees neemt daarbij een belangrijke plaats in. Velen zien de slachterijen en de bio-industrie als een steeds groter probleem. De schrijver van dit boek beschrijft de mogelijkheden om over te schakelen op de fabricage van kunstvlees. Nu wordt al steeds meer gewerkt met gist, algen en bacteriën en wordt met de fabricage van een goede smaakmethode een goed kunstproduct gemaakt. Het is ook mogelijk kunstvlees met een goede vleessmaak als een vervanger van een eiwitproduct te maken, zelfs van enkele dierlijke cellen. Men werkt niet alleen aan het maken van kunstvlees, maar ook aan producten voor medische doeleinden. Het boek geeft zeer duidelijke informatie over de vele mogelijkheden en ontwikkelingen en is te zien als een standaardwerk betreffende de actuele ontwikkelingen op dit gebied.
Tekst op website uitgever
De mens eet graag vlees. Dat is al duizenden jaren zo, maar door de groeiende wereldbevolking en de stijgende vraag naar vlees, eieren, zuivel en andere dierlijke producten legt dat een enorme druk op onze planeet, onze gezondheid en de dieren zelf. Ons eetpatroon lijkt niet langer houdbaar.
Maar wat als we toch vlees kunnen blijven eten? Echt vlees, gemaakt uit dierlijke cellen of zelfs enkele moleculen, zonder dat er dieren voor geslacht worden. Want van een cel van één enkele koe kunnen we een heel dorp voeden.
In Nooit meer slachten neemt Paul Shapiro ons mee in de race om dat schone, veiligere en meer duurzame vlees in de winkel en op ons bord te krijgen. Hij praatte met visionairen, ging kijken in onderzoekscentra en luisterde mee in de vergaderruimtes van de grote bedrijven. In dit baanbrekende boek beschrijft hij de zoektocht naar kweekvlees en het levendige debat over het onderwerp.
Kweekvlees is een revolutie die onze manier van eten voorgoed kan veranderen.
Fragment uit hoofdstuk 8. Een voorproefje van de toekomst
Het debat over de vraag of gedomesticeerde landbouwdieren niet beter af zouden zijn als ze niet bestonden, klinkt misschien wat academisch voor wie niet thuis is in dierenethiek en cellulaire landbouw. Bijna niemand laat zich tijdens het boodschappen doen immers leiden door de vraag hoe hij de som van alle geluk op aarde kan maximaliseren, of hoe hij de hoeveelheid lijden het meest kan verlagen. Of we het nu leuk vinden of niet, ethiek bungelt onder aan de lijst van criteria die ons consumentengedrag sturen, vooral wanneer het op voeding aankomt.
Het ene na het andere onderzoek toont daarentegen aan dat er maar drie factoren zijn die een grote rol spelen wanneer we etenswaren kopen: de prijs, de smaak en het gemak. Pleitbezorgers van duurzame voeding zouden wel willen dat minder banale factoren als ethiek, het milieu of onze gezondheid kunnen concurreren met deze heilige drievuldigheid, maar helaas.
Opmerkelijk genoeg blijkt dat de de gedaalde vleesconsumptie in de VS tussen 2008 en 2014 misschien wel ten onrechte hebben toegeschreven aan de extra media-aandacht voor duurzaamheid. Een analyse van de Rabobank, die focust op voeding en landbouw, wees uit dat de Amerikaanse vleesconsumptie in 2015 met 5 procent gestegen was, een enorme piek, vooral omdat de consumptie in de periode daarvoor elk jaar was gedaald. Hoe komt het dat de kansen van de veehouderij zijn gekeerd? 'De consument reageert op de dalende prijzen', beweert de hoofdauteur van het onderzoek.
Als we wachten tot we meer verlichte ideeën koesteren over dieren of het milieu voordat we iets doen aan ons voedingspatroon, zal er niet snel iets veranderen. Het zou zomaar kunnen we ons pas zorgen beginnen te maken over het welzijn van dieren op het moment dat we voor onze eigen behoeften niet meer afhankelijk zijn van dieren. Zo werd het veel makkelijke om ons druk te maken over het welzijn van walvissen toen kerosine in de negentiende eeuw de walvisolie verving als belangrijkste brandstof voor onze verlichting. En toen de auto was uitgevonden, hadden we ineens een veel sentimentelere kijk op paarden.
Dit fenomeen doet denken aan de woorden van de geëngageerde onderzoeksjournalist Upton Sinclair, auteur van De wildernis, een gefictionaliseerde uiteenzetting over vleesverwerkende bedrijven: 'Het is moeilijk om iemand iets te laten inzien als hij ervoor betaald wordt om het niet in te zien'. Wij worden natuurlijk niet betaald om dieren uit te buiten voor onze voeding (de meesten van ons niet, tenminste), maar de psychologie hierachter zit diep in ons gebakken. De meeste Amerikanen eten meerdere keren per dag vlees en doen dat al hun hele leven. Vlees eten is diep geworteld in hun cultuur en tradities, zoals dat voor de meeste mensen het geval is. De gedachte alleen al aan vegetariër of zelfs maar flexitariër, schrikt veel consumenten af. (pagina 267-268)
Interview: Paul Shapiro snapt niks van de Nederlandse weerzin tegen kweekvlees (maart 2019)
What Will Future Generations Think of Our Treatment of Animals? | Paul Shapiro | TEDxMidAtlantic
Lees ook: Waarom zou ik mijn vrienden niet opeet : pleidooi voor dier, mens en aarde van Matthieu Ricard (uit 2015), De vrolijke veganist : ethiek in een veranderende wereld van Floris van den Berg (2013), Fatsoenlijk eten : mijn leven als proefkonijn van Karen Duve (2012), Ooit aten we dieren van Roanne van Voorst (2019), Hamburgers in het paradijs : voedsel in tijden van schaarste en overvloed van Lousie Fresco (2012), Dieren eten van Jonathan Safran Foer (2009) of De soldaat was een dolfijn : over politieke dieren van Eva Meijer (2017).
Terug naar Overzicht alle titels
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen