Jesse Frederik

Zo hadden we het niet bedoeld : de tragedie achter de toeslagenaffaire
De Correspondent 2021, 400 pagina's  - €22,50

Wikipedia: Jesse Frederik (1989)

Korte beschrijving

Tekst op website uitgever
Tienduizenden families werden vermalen door de overheid. Relaties liepen op de klippen, banen raakten verloren, levens werden verwoest. In wat bekend kwam te staan als de toeslagenaffaire werden jaren aan kinderopvangtoeslagen teruggevorderd. Met desastreuze gevolgen. In een thriller van een reconstructie laat onderzoeksjournalist Jesse Frederik zien hoe de toeslagenaffaire tot stand kwam en tot de val van het kabinet kon leiden. De ontluisterende conclusie: vrijwel iedereen – ministers, Kamerleden, ambtenaren, journalisten – deed wat je van ze zou verwachten, en juist daardoor liep alles mis. 

Reacties: ‘Konden we Jesse Frederik maar klonen. Zoals Jesse hier het groepsdenken rondom politieke schandalen ontrafelt, is onnavolgbaar knap.’ – Joris Luyendijk 

‘Dit boek laat zien wat er gebeurt als beelden en sentimenten het winnen van feiten en waarden, het collectieve geheugen sleets is en uitvoerbaarheid niet telt in de politiek. Dan verliest de burger die op de overheid is aangewezen.’ – Herman Tjeenk Willink

Fragment uit (de) Epiloog
Ik moet vaak denken aan het Pontplein achter Amsterdam centraal, aan de IJ-oever. Wie hier voor het eerst komt, schrikt zich een ongeluk. Uit vier windrichtingen rijden scooters, fietsers, voetgangers en Canta's recht op elkaar af. Ooit stonden er stoplichten, verkeersborden, zebrapaden en bewegwijzering, maar op een dag in oktober 2015 besloot de gemeente die te verwijderen.
  'Wij gaan d'r een webcam op zetten, want deze regelvrije zone wordt een mega massagraf van de Grote Gemeentelijke Fietsersgenocide', schreef weblog GeenStijl toen. 'Wij voorspellen dat ie drie maanden en dertig doden later weer keurig overgeverfd wordt in kleuren die mensen begrijpen: fietspaden, trottoirs en zebrapaden.'
  Een halfjaar later bleek dat er iedere dag tienduizenden verkeersdeelnemers langskwamen , en er vrijwel nooit iets misging. Een scooter maakt een boog om een stroom fietsers uit het pontje. Een voetganger trekt een sprintje om een inkomende bakfiets te vermijden. Een vrouw met kinderwagen wijkt uit voor een racende Canta.
  Het Pontplein voelt als chaos, en dat is juist de bedoeling. Juist door die chaos blijven we wakker. Juist door die chaos blijven we nadenken. Maar dat gevoel van onveiligheid leidt toch steeds weet tot een roep om regels. Niet omdat die regels ons leven veiliger maken, maar omdat ze ons houvast geven in de chaos.
  Te vaak hopen we dat meer regels ons verlossing zullen bieden. Maar regels leven door mensen die ze uitvoeren. Het zijn de mensen, niet de regels, die ervoor zorgen dat ons land niet piepend en krakend tot stilstand komt.  Mensen die zich niet verschuilen achter regels omdat ze ons leven makkelijker maken, maar regels proberen te buigen tot ze weer recht zijn. Mensen die niet naar boven turen in afwachting van de verlossing, maar er zelf alles aan doen om onheil te voorkomen, zelfs wanneer onze bazen en collega's om dat onheil lijken te verzoeken. (pagina 341-342)

Terug naar Overzicht alle titels

Andere Lezers van Stavast-titels van deze uitgever