Athenaeum, Polak & Van Gennep 2024 (herdruk van de gewijzigde 3e druk uit 2017), 646 pagina's - € 24,99
Reeks: Paradigma
Oorspronkelijke titel: No logo : taking aim at the brand bullies (1999)
Wikipedia: Naomi Klein (1970)
Korte beschrijving
In dit lijvige boek onderzoekt de Canadese journaliste-activiste Naomi Klein (1970) de wereldwijde, onstuitbare opkomst van merken (logo's), de invloed van merken in het onderwijs, de rol van bedrijven in arme landen en hoe multinationals uit commerciële overwegingen steeds verder doordringen in het dagelijks leven door onder meer merken te koppelen aan populaire idealen. Conclusie van Klein is dat er achter mooi opgepoetste merken vaak een ontluisterende werkelijkheid schuilgaat. Naast globalisering, massacultuur, vervlakking en uitbuiting signaleert Klein echter ook de opkomst van een grootschalige tegenbeweging: mensen die zich inzetten voor kleinschaligheid, kunst, cultuur en het milieu. De bestseller 'No logo' is inmiddels uitgegroeid tot de bijbel voor anti-globalisten en Naomi Klein wordt gezien als het intellectuele boegbeeld van de beweging die zich verzet tegen de dominantie van het neoliberalisme. Een spraakmakend boek waar al veel over geschreven en gedebatteerd is. Met zwart-witfoto's, grafieken en noten. Kleine druk.
Tekst op website uitgever
No Logo is in de afgelopen twee decennia uitgegroeid tot een internationaal fenomeen en een cultureel manifest voor de critici van het wereldwijde ongebreidelde kapitalisme. Ook na de financiële crisis van 2008 en het lang na-ijlende effect ervan is Kleins analyse van onze bedrijfs- en merkwereld nog steeds actueel, krachtig en exemplarisch.
No Logo is het eerste boek dat het nieuwe verzet in populair-historisch en duidelijk economisch perspectief plaatst. Klein stelt rebellie en zelfbeschikking tegenover de nieuwe merkenwereld. Ze levert met talloze feiten onderbouwde kritiek op neoliberalisme, mondialisering, massacultuur en uitbuiting. Daarnaast vertelt ze een hartstochtelijk verhaal over mensen die zich inzetten voor democratie, voor kleinschaligheid, cultuur en milieu, kortom, voor een samenleving waarin de mens centraal staat.
Fragment uit hoofdstuk 3. Alt.everything: de jeugdmarkt en de marketing van coolness
Het is vreselijk dat ik het zeggen moet, maar de armste mensen dragen de spannendste kleren (Ontwerper Christian Lacroix in Vogue. april 1994)
Tijdens ons laatste jaar op de middelbare school doodden mijn beste vriendin Lan Ying en ik de tijd met morbide discussies over het leven dat helemaal geen zin had omdat alles al was gedaan. De wereld strekte zich niet als een onbeschreven blad van mogelijkheden voor ons uit, maar als een doolhof van afgezaagde clichés, als groeven die door wormen in het hout waren gebeten. Stap uit het degelijke en bekrompen cliché van carrière en materialisme en je komt alleen maar in een ander cliché terecht - dat van de mensen die uit de hoofdstroom zijn gestapt. En dat was inderdaad afgezaagd (wat deels de schuld was van onze eigen ouders). Wil je gaan reizen? Een hedendaagse Kerouac worden? Spring op het cliché Let's Go Europe. Wil je een rebel worden? Een avant-gardekunstenaar? Koop je alternatieve clichés bij de tweedehands boekwinkel, stoffig, aangevreten en morsdood. Alles wat we ons voorstellen veranderde in een cliché nog voordat we het aanraakten - in spul uit reclameteksten en komische sketches. Wij hadden de indruk dat de archetypen allemaal al tot vervelens toe waren herhaald toen wij aan ons eindexamen toe waren, inclusief dat van de in het zwart geklede, gedeprimeerde intellectueel, de rol die we op dat moment probeerden te spelen. Ideeën en stijlen uit het verleden dromden om ons heen en we hadden het gevoel dat er nergens meer vrije ruimte was.
Natuurlijk is de gedachte dat het einde van de geschiedenis precies samenvalt met jouw aankomst op aarde, een klassiek symptoom van adolescentennarcisme. Bijna ieder door levensangst geplaagd, Camus lezend meisje van zeventien vindt uiteindelijk haar weg. Toch ben ik een deel van die wereldomspannende claustrofobie van mijn tienerjaren nooit kwijtgeraakt; die wordt in zeker zin zelfs erger naarmate de tijd voortschrijdt. Wat me achtervolgt, is niet zozeer het ontbreken van ruimte in letterlijke zin, maar een diep verlangen naar metaforische ruimte: verlossing, ontsnapping, een niet vastomlijnde vrijheid. (pagina 107-108)
Lees ook: No time : verander nu, voor het klimaat alles verandert van Naomi Klein (uit 2014), Nee is niet genoeg : tegen Trumps shocktherapie, voor de wereld die we nodig hebben (uit 2017) en Brand! een vurig pleidooi voor een nieuwe groene politiek (uit 2019) en Dubbelganger : een reis naar de spiegelwereld (2023)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen