Adam Alter

Superverslavend : waarom smartphones, apps en social media zo verslavend zijn (en wat je eraan kunt doen)
Maven 2017, 350 pagina's - € 21,--

Oorspronkelijke titel: Irresistible : the rise of addictive technology and the business of keeping us hooked (2017)

Website Adam Alter  (1980)

Korte beschrijving
In dit onthullende boek maakt de Amerikaanse professor Adam Alter duidelijk hoe we met z’n allen bij de neus genomen worden door de technologiebedrijven. In wezen gaat het over gedragsverslaving en dan met name de digitale variant. Deze verslaving is inmiddels een groter probleem dan verslavende middelen als drugs of alcohol. Het ergste is dat we het niet eens doorhebben. Alledaagse zaken als sociale media, gaming, online shoppen en e-mailen zijn minder onschuldig dan ze lijken. Het aantal hieraan 'verslaafde' mensen is de afgelopen jaren enorm toegenomen. De aantrekkingskracht ervan is geen toeval, maar uitgekookt commercieel beleid. Ontwikkelaars blijken steeds meer doelbewust gebruik te maken van geheime trucs, met puur als doel hun digitale producten zo verslavend mogelijk te maken. De auteur legt goed gedocumenteerd uit hoe een en ander werkt en wat je ertegen kunt doen. Uitvoering: geen kleurendruk, schaars geïllustreerd, traditionele typografie. Met eindnoten. Een actueel boek voor een flinke lezerskring.
 

Tekst op website uitgever
Voor het eerst in onze geschiedenis zijn gedragsverslavingen een groter probleem dan verslavende middelen zoals drugs of alcohol. Het ergste is dat we het niet eens doorhebben. Alledaagse zaken als social media, gaming, online shoppen en e-mailen zijn minder onschuldig dan ze lijken: het aantal mensen dat hieraan verslaafd is, is de afgelopen jaren enorm toegenomen.

In Superverslavend laat Adam Alter zien hoe softwareontwikkelaars schrikbarend goed zijn geworden in het creëren van online ervaringen waar we geen genoeg van krijgen. Ze maken hierbij gebruik van zes geheime en zeer verslavende ‘ingrediënten’ die ze – als een soort virtuele suiker – toevoegen aan hun producten zodat we ze uren, dagen en weken achter elkaar blijven gebruiken. Alter verklaart waarom we deze ingrediënten zo onweerstaanbaar vinden en laat zien wat er in ons brein gebeurt op het moment dat we een Pokémon vangen, onze mail checken of zien dat iemand onze foto leuk vindt op Instagram. Gelukkig laat hij ook zien wat je als individu kunt doen om jezelf én je kinderen hiertegen te wapenen, voor het écht te laat is.

De betekenis en de gevaarlijke consequenties van onze digitale routines beginnen we pas net te begrijpen. Superverslavend signaleert en analyseert deze belangrijke nieuwe trend in onze samenleving, die te lang onderbelicht is gebleven.

Fragment uit (de) Epiloog
De helft van de mensen in de ontwikkelde landen is verslaafd aan iets, en voor de meeste mensen is dat 'iets' een bepaald gedrag. We zijn bezeten van onze telefoon, mail, computergames, tv, werk, shoppen, sport en ene lange lijst andere ervaringen die bestaan dankzij snelle technologische groei en verfijnd productdesign. Slechts weinig van die zaken bestonden in het jaar 2000, en tegen 2030 zullen we worstelen met een nieuwe lijst die het huidige scala nauwelijks overlapt. Wat we wel weten, is dat het aantal overweldigende en verslavende ervaringen steeds sneller groeit, dus moeten we weten hoe, waarom en wanneer mensen gedragsverslavingen ontwikkelen en zich er weer aan ontworstelen. Enigszins zweverig beschouwd zijn onze gezondheid, geluk en welzijn ervan afhankelijk, maar heel nuchter beschouwd bepaalt het of we een ander in de ogen kunnen kijken om een oprechte emotionele band te ontwikkelen.
Als volwassenen terugkijken op hun verleden, hebben ze vaak het gevoel dat er veel veranderd is. Dingen gaan sneller dan vroeger, we praatten vroeger meer met elkaar, het was een eenvoudigere tijd, en ga zo maar door. Ondanks het gevoel dat dingen zijn veranderd, hebben we ook de neiging te geloven dat ze niet verder meer zullen veranderen, dat het leven dat we nu leiden voorgoed zo zal blijven. Dat noem je de end of history-illusie, en die ontstaat deels omdat het vele makkelijker is om te zien wat er tussen tien jaar geleden en nu wezenlijk veranderd is dan om je voor te stellen hoeveel er over tien jaar veranderd zal zijn. De illusie is in zekere zin troostrijk omdat we het idee krijgen dat we klaar zijn met onze ontwikkeling en dat het leven nu voorgoed zo zal blijven. Tegelijkertijd zorgt het dat we ons niet voorbereiden op de veranderingen die eraan komen. (pagina 313-314)

Youtube - Waarom onze schermen ons minder gelukkig maken (TED, april 2017)

Terug naar Overzicht alle titels