Unieboek Spectrum 2020, 240 pagina's - € 18,99
Oorspronkelijke titel: The Future We Choose: Surviving the Climate Crisis (2020)
Wikipedia: Christiana Figueres (1956) en Tom Rivett-Carnac (1977)
Korte beschrijving
Beide auteurs waren (resp. als secretaris-generaal van de Verenigde Naties en politiek strateeg) nauw betrokken bij de totstandkoming van het klimaatakkoord van Parijs in 2015 en roepen in dit boek de lezer op om actief bij te dragen aan de totstandkoming van een CO2-neutrale wereld. Afhankelijk van of we erin slagen om de temperatuurstijging onder de anderhalve graad Celsius te houden, zien zij twee toekomstscenario’s, waarvan er uiteraard maar één op de lange termijn een leefbare wereld garandeert. Om dat te realiseren, zo stelt het tweetal, zal onze mindset gericht moeten zijn op koppig optimisme en radicaal herstel. Ten slotte formuleren ze tien actiepunten die wellicht niet allemaal even effectief zijn om het doel te bereiken. Niemand kan het nut betwisten van herbebossing, afstand doen van fossiele brandstoffen en investeren in een schone economie, maar de oproep om de politiek in te gaan of te werken aan gendergelijkheid zijn minder voor de hand liggend. De bedoelingen zijn weliswaar goed, maar te veel gericht aan het adres van een goed opgeleide maatschappelijke bovenlaag die zich toch al bovengemiddeld manifesteert op dit terrein. Geschreven met dezelfde bevlogenheid als de klimaatprotestbewegingen. Met noten, literatuuropgave en websites.
Korte tekst op website uitgever
Christiana Figueres is een van de belangrijkste stemmen in het internationale debat over klimaatverandering.
Van 2010 tot 2016 was ze secretaris-generaal van het UNFCCC, het klimaatverdrag van de Verenigde Naties. In deze rol was ze onder andere verantwoordelijk voor historische klimaattop in Parijs. Momenteel is ze de voorzitter van Mission 2020, een wereldwijd initiatief met als doel het broeikaseffect een halt toe te roepen.
Een urgente maar hoopvolle boodschap van klimaatexpert Christiana Figueres
Ze is de grootste voorloper, voorstander en initiator als het gaat om het klimaat: Christiana Figueres. Ze was verantwoordelijk voor de historische klimaattop in Parijs en het sluiten van het Akkoord van Parijs, dat op 22 april 2016, op de Dag van de Aarde in New York door 174 landen is ondertekend. En nu richt ze zich tot een breder publiek: het klimaat bepaalt onze toekomst.
In dit heldere, persoonlijke en urgente verhaal laat Figueres haar mening horen over de huidige stand van zaken wat betreft het klimaat en de toekomst van de aarde. Aan de hand van haar jarenlange ervaring in de internationale politiek en haar ontmoetingen met inspirerende personen over de hele wereld schetst ze een krachtig beeld van de uitdagingen waartegenover we nu staan, zowel op macro- als op microniveau. We bevinden ons op een belangrijk punt in de geschiedenis en het is aan ons om het heft in handen te nemen en de klimaatcrisis gezamenlijk te lijf te gaan. Ze is positief gestemd, maar alleen als we NU in actie komen. Alleen dan kan de aarde ook voor toekomstige generaties behouden blijven en gaan we een optimistische toekomst tegemoet.
Fragment uit (de) Conclusie
Wanneer het verhaal verandert, verandert alles.
In oktober 1957 keken Amerikanen naar boven en zagen daar hoe de Spoetnik I, de kunstmaan van de Sovjet-Unie, over het land vloog. Het was de eerste kunstmaan in de ruimte en hun 'vijand' was eerder dan zij. Van Pennsylvania via Kansas tot Colorado, iedereen besefte dat de vijand hen kon zien, hen in de gaten hield.
Hoe reageerde het land? Een paar jaar later gaf president John F. Kennedy zijn beroemde speech in het Amerikaanse Congres over het 'binnen tien jaar' mensen naar de maan brengen; dat was een veel grotere uitdaging dan een kunstmaan. Hij zei dat zonder te weten of het wel mogelijk was en zonder een gedetailleerd budget, plan of tijdspad. Dit ging over het terughalen van het narratief en de Amerikanen een plaats geven in dat verhaal, dat hoopvol en helder was en waarin ze konden schitteren.
De NASA schrok van de toespraak, maar zij stimuleerde haar ook. Binnen een paar maanden was de organisatie compleet gereorganiseerd om dit nieuwe doel te verwezenlijken. Teams werkten harder dan ooit om bestaande technieken te vernieuwen en nieuwe dingen uit te vinden. Dit was vooral voor jonge mensen stimulerend en opwindend; de gemiddelde leeftijd van de teamleden die aan het Apollo-programma werkten was 28 jaar. Iedereen werkte aan een gedeelde onderneming die hun leven betekenisvol maakte.
Toen Kennedy voor het eerst een bezoek aan NASA Mission Control bracht, kwam hij er een schoonmaker tegen die zijn werk deed in het vluchtleidingscentrum. 'En wat is jouw tol hier precies?' vroeg de president.
'Mr. President, sir', antwoordde de man. 'Ik zet een man op de maan.' (pagina 188-189)
Terug naar Overzicht alle titels
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen