Uitgeverij Pluim 2020, 284 pagina's - € 24,99
Oorspronkelijke titel: Slow démocratie : commnet maîtriser la mondialisation et reprendre notre destin en main (2019)
Wikipedia: David Djaïz (1990)
Korte beschrijving
De beloften van de globalisering – het wegvallen van de grenzen en nieuwe markten en afzetgebieden – zijn verbleekt door de financiële crisis van 2008, de democratische crisis sinds 2016 (Trump, Brexit) en de groeiende ecologische crisis. Als remedie pleit de auteur voor het in ere herstellen van de natiestaat. Niet in de betekenis die nationaal-populisten eraan geven, maar in een nieuwe vorm die we moeten geven aan het nationaal-maatschappelijk contract. Een vorm die het volledig in dienst stelt van de 'Slow Democracy’. Want 'deze sobere, bedaarde praktijk van de maatschappelijke discussie en de publieke besluitvorming is namelijk als enige in staat de momenteel ontketenende krachten van het kapitalisme opnieuw te verzoenen met de belofte van de democratie en de matiging op ecologisch vlak’. Op deze wijze kunnen we terug naar een kwalitatief hoogwaardige, nationale democratie en de mondialisering vertragen. Voorzien van uitgebreide eindnoten. Een origineel, indrukwekkend, erudiet en wetenschappelijk onderbouwd betoog van een jonge Franse politicoloog. Zeer interessant voor sociale wetenschappers en journalisten.
Tekst op website uitgever
De middenklasse pikt het niet meer dat de winsten van onze samenleving zo goed als uitsluitend naar de allerrijksten gaan en komt in opstand. Burgers willen meer sociale gelijkheid, rechtvaardigheid en veiligheid, maar vinden geen gehoor bij hun regering. De gevolgen van ongeremde globalisering zijn voor iedereen voelbaar: de klimaatcrisis, Trump, brexit, Bolsonaro, protesterende boeren, stakende leraren – het zijn er allemaal uitwassen van. Djaïz laat ons zien hoe we ons lot weer in eigen handen kunnen nemen, door terug te keren naar een kwalitatieve, nationale democratie, en de globalisering te vertragen.
‘Dit is een intelligent, hoopgevend boek.’ – Caroline de Gruyter, NRC Handelsblad
David Djaïz (1990) studeerde politicologie en is een hoge ambtenaar bij de inspectie van Financiën. In 2017 publiceerde hij La Guerre civile n’ aura pas lieu, maar met Slow democracy brak hij echt door. Dit boek is in Frankrijk een ongelooflijke bestseller en beheerst al maanden het publieke debat.
Fragment uit (de) Inleiding
Veertig jaar lang werd de 'gelukkige globalisering' bezongen. In die lofzang klonk de belofte door dat alle grenzen zouden wegvallen. De oude industrielanden zouden nieuwe markten en afzetgebieden vinden. Opkomende grootmachten zoals China en India zouden binnen het geglobaliseerde kapitalistische systeem hun opwachting maken - en hoe! Dankzij de mondiale economische integratie zouden honderden miljoeenen mensen zich eindelijk aan de armoede ontworstelen.
Rond de jaren 2000 plaatsten sommige waarnemers kanttekeningen bij deze voorstelling van zaken. Ze scandeerden geen andersglobalistische leuzen, helemaal niet, maar wilden simpelweg waarschuwen tegen bepaalde onvoorziene gevolgen van de economische liberalisering. Doordat de oude industrielanden zich hadden overgeleverd aan een meedogenloze economische concurrentie, zagen ze hun middenklasse langzaam afbrokkelen en de binnenlandse ongelijkheid toenemen. Deze kritische stemmen werden echter gesmoord in de alom heersende jubelstemming. De globalisering, die brenger van eendracht tussen de volkeren, kon immers niet 'schuldig' zijn, wás niet schuldig. Eindelijk zou de aarde plat worden. Weg met de muren, weg met die archaïsche nationale grenzen: de expansie van markten en het 'verdwijnen van afstanden' maakten de weg vrij voor de eenwording van de wereld.
Amper vijftien jaar geleden, en toch een voorbije wereld. Sindsdien zijn onze zekerheden door drie aardverschuivingen aan het wankelen gebracht: de financiële crisis van 2008, de democratische crisis die vanaf 2016 in een stroomversnelling terechtkwam en de ecologische crisis die elke dag een beetje nijpender wordt.
Zelfs nu is nog altijd niet werkelijk doorgedrongen hoezeer de economische en financiële crisis van 2008 een keerpunt was - misschien wel even bepalend als de beurskrach van 1929. Toch vormde de crisis het culminatiepunt van veertig jaar deregulering. Die hing samen met de liberale globalisering - in de eerste plaats de deregulering van financiële stromen - en haar effecten zijn in alle grote westerse landen nog altijd duidelijk aanwijsbaar. (pagina 11-12)
Opmerking: dit boek is geschreven in 2018, vóór de coronacrisis - hd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen