EPO 2020, 147 pagina's - € 17,50
Wikipedia: Peter Mertens (1969)
Tekst op website uitgever
Sterren zie je pas als het donker wordt. In de coronacrisis is het plots donker geworden. Heel donker. Iedereen zag de sterren. De coronahelden. De werkende klasse. Zij die de boel doen draaien. ‘Ze zijn ons vergeten, Peter’, schrijft Anna. Ze is poetsvrouw in een ziekenhuis. Ze heeft het over de rekeningen die moeten worden betaald. En over haar man, die zijn job op de luchthaven kwijt is. ‘Applaus, dat leg je niet tussen de boterham.’
Covid-19 heeft de maskers afgetrokken. Van een maatschappij waar winstzucht koning is en corruptie prinses. Dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten is larie en apekool. Dat het vanzelf beter wordt ook. We tuimelen pardoes in een diepe recessie. Miljoenen mensen worden werkloos, de rijksten worden rijker en vanonder donkere stenen wringen allerlei gedrochten zich naar boven. Stop.
Ze zijn ons vergeten. Een striemend manifest over crisis en hebzucht in tijden van corona. Over een oude wereld die afsterft en een nieuwe die nog geboren moet worden. Een verhaal over sterren, over solidariteit en nieuwe hoop. Een oproep tot engagement. De toekomst is een strijdtoneel. Van hen die de boel doen draaien.
Fragment uit deel III De crisis die komt
Iedereen herinnert zich die bankencrisis van 2008. Hoe na een uitbundig feest van beleggingsbankiers, vermogensbeheerders en durfkapitalisten op de financiële markten de hele boel als een kaartenhuisje ineenstuikte.
De overheden moesten bijspringen. De grootbanken werden too big to fail verklaard en hun verliezen werden genationaliseerd. Sindsdien weten we: nationalisaties zijn taboe, behalve wanneer het om schulden van beleggers en speculanten gaat. Sindsdien weten we ook dat het niet strafbaar is om grenzeloos te jongleren met herverpakte hypotheekleningen en andere giftige financiële producten. Geen enkele durfkapitalist verdwijnt achter de tralies: too big to jail.
Overal zijn de overheidsschulden toen door het dak gegaan om de verliezen van de roekeloze beleggingsbankiers te dekken. Die factuur werd niet anar de Kaaimaneilanden gestuurd, maar naar Jan en Samira met de pet. Zo hebben we nu, twaalf jaar later, een blind soberheidsbeleid opgediend gekregen dat bespaarde in de zorg, in de rusthuizen, in het wetenschappelijk onderzoek, in strategische voorraden beschermingsmateriaal en ga zo maar door.
"Snoeien om te groeien", bleven neoliberale papegaaien in alle kleuren tateren. Maar de motor van herstel bleef sputteren, de groeicijfers zakten tot dichtbij nul en de schulden bleven torenhoog. Het neoliberale wondermodel werkte voor geen meter. Het antwoord? Vers geld! Wereldwijd pompten de centrale banken en overheden het buitensporige bedrag van 4.000 miljard euro in de economie. Met veel flair vertelden centrale bankiers dat ze het slakkengangetje van de groei zouden oppeppen met puur geldbeleid. Als we de geldkraan verder en verder openzetten, de rentevoeten verder en verder doen dalen en de aardkorst met gratis geld bemesten, zullen overal nieuwe productieve investeringen hun weg vinden. Zei men.
Alleen, het geld vloeide niet naar de beoogde investeringen. Het vloeide naar andere oorden. Een deel bleef plakken bij grootbanken die het als polish gebruikten om hun eigen balans op te blinken. Een ander deel werd uitgeleend aan het grootbedrijf. Maar dat gebruikte zijn berg cash nauwelijks voor productieve investeringen. Het eiste tweecijferige winstmarges. Voor minder haalde het de neus op. Het bediende zich dan liever van dat geld om hoge dividenden uit te keren aan grote aandeelhouders, of om de eigen aandelen op te kopen. Dat is financieel kannibalisme: hoe meer men de eigen soort opeet, hoe meer men de eigen beurskoers de hoogte injaagt. (pagina 97-99)
Lees ook: Graailand : het leven boven onze stand (uit 2016)
En lees vooral ook: De grote verkilling van Geert Van Istendael (uit 2019)
Terug naar Overzicht alle titels
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen