S2 uitgevers 2021, 152 pagina's - € 20,--
Korte biografie van Caroline Koetsenruijter (1979)
Korte beschrijving
Miljoenen mensen, verzorgenden, leraren, agenten, ambtenaren en anderen, krijgen in hun werk te maken met intimidatie. Dit is agressief gedrag dat bewust door mensen wordt ingezet om anderen onder druk te zetten en om daarmee hun zin door te kunnen drijven. Agressie is een verdienmodel met de werkende als slachtoffer. Ingegaan wordt op de achteloosheid waarmee wij agressie gedogen, waarom agressie loont en wat de oorzaken ervan zijn. Verder wordt uitvoerig stilgestaan bij perspectieven voor oplossingen en over moraliteit. Een voor een breed publiek geschreven boek dat aan onder andere de politiek, media, politie en de rechtspraak een oproep doet om de verhuftering in Nederland te stoppen.
Wij Nederlanders zijn Europees kampioen wat betreft agressie- en geweldsincidenten tegen verpleegkundigen, leerkrachten, winkelpersoneel, ambtenaren en andere werkenden. Hoe zijn we in een situatie beland waar professionals elkaar vertellen dat agressie erbij hoort? Waar politici het verkeerde voorbeeld geven? Wie komt nog op voor de verpleegkundige die wordt bedreigd? Wie zorgt ervoor dat de privégegevens van de kritische journalist niet online verspreid worden? Wie zorgt ervoor dat de juf, het supermarktpersoneel en de politieman veilig en zonder intimidatie hun werk kunnen doen? Onze achteloosheid is opmerkelijk: we doen veel te weinig om de agressie in te dammen. Dat werkt in het voordeel van de agressor en onze samenleving betaalt de prijs. Ook de professional zelf laat zwijgend en lijdzaam de tsunami aan agressie over zich heen komen. De agressor komt er zo niet alleen mee weg, maar wordt er zelfs voor beloond. Dat moet stoppen. In dit baanbrekende boek doet agressie-expert Caroline Koetsenruijter een vlammende oproep aan politici, rechtspraak, politie, Openbaar Ministerie, werkgevers, werknemers, vakbonden, media en betrokken burgers om de verhuftering in Nederland te stoppen. Want als wij de ambulancebroeder niet kunnen beschermen tegen de explosief stijgende agressie in Nederland, waarom zou hij ons dan nog redden van een hartaanval?
Fragment uit 4. Perspectieven voor oplossingen
4.2 Verpest het verdienmodel
Als we de winst die een agressor uit zijn gedrag en de situatie weet te halen willen aanpakken, moeten we zijn businesscase verpesten. We moeten een strategie ontwikkelen voor instrumentele en calculerende types: die zullen we niet bereiken via advertenties in de Volkskrant, met een campagne of met een spotje op tv. We moeten op een praktische manier duidelijk maken aan de agressor: jij komt er niet meer mee weg.
Dat betekent dat we zijn of haar win-winsituatie moeten omzetten naar een lose-losesituatie. Op dit moment loopt het om flink amok te maken aan de balie, want dan word je eerder geholpen. Je hoort er vervolgens niks meer van en je besluit het vaker te doen. Maar wat nu als het gedrag in het moment niks meer oplevert: je wordt niet eerder geholpen én je krijgt na afloop te maken met de nieuwe veiligheidsregisseur van de organisatie? daar moeten we naartoe.
Dit vraagt om meerdere acties: professionals opleiden en trainen die in het verhitte moment kunnen doen wat gedaan moet worden. Ondanks het feit dat er veel beloofd wordt bij agressietrainingen, is dit zelfs na zeer veel training niet voor ieder professional weggelegd. Maar samen lukt het vaak beter. Extra belangrijk wordt dan wat er gebeurt na de amokmakerij of de agressie: stel nu dat het de professional door de spanning niet goed lukte in het moment te begrenzen, dan moet er na afloop iets gebeuren wat resoneert bij de agressor. De beoogde winst moet direct en ter plekke worden gedegradeerd, en hier komt de veiligheidsregisseur om de hoek kijken. De veiligheidsregisseur reageert met behulp van 'de gouden driehoek' naar de agressor:
1. er volgt zeker een reactie;
2. deze reactie volgt direct na de agressie, in elk geval binnen 48 uur;
3 er volgt een negatieve consequentie van enige zwaarte.
Maar vóór de nieuw aan te stellen veiligheidsregisseur in actie kan komen, moet er wel eerst gemeld worden. Dat vraagt om normstelling en om een 'verinnerlijking' van die norm. Met alleen een nieuw beleidsstuk schieten we weinig op. De norm moet niet alleen tot leven worden gebracht, hij moet ook worden voorgeleefd. Dat brengt ons bij het maatschappelijke speelveld van politiek, media en werkgevers. Zij zijn allen aan zet. (pagina 78-79)
Lees ook: Wat een hufter! ergernis, lichtgeraaktheid en maatschappelijke verruwing van Bas van Stokkom (uit 2010)
Terug naar Overzicht alle titels
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen