De Correspondent 2021, 235 pagina's - € 22,50
Korte bio van Dick Wittenberg (1953)
Korte beschrijving
Dit boek gaat over de verdeling van iemands nalatenschap na diens overlijden. Maar eigenlijk is de insteek breder en gaat het over hoe Nederland de afgelopen eeuw welvarender is geworden en hoe de erfgenamen na het overlijden van de laatste ouder daarmee omgaan. Het boek beschrijft dit aan de hand van de nalatenschap van een vrouw van negentig, met zeven kinderen. In haar jeugd had ze tachtig bezittingen, toen ze dood ging meer dan 10.000. De verdeling van die spullen is niet alleen een praktische opgave, maar zeker ook een emotionele. Verdrongen pijn van vroeger komt alsnog naar boven. En de verschillende karakters worden uitvergroot. De schrijver beschrijft het proces in 24 hoofdstukken gedetailleerd, op een hele persoonlijke manier, die heel gemakkelijk te volgen is. Het boek is daarmee een gedegen journalistiek product. Achterin is een lijst van bronnen per hoofdstuk opgenomen. De auteur is journalist, schrijver en verhalenverteller, die vroeger bij de NRC werkte en nu bij De Correspondent. Eerder schreef hij 'Prikkeldraad' (2015) en 'Binnen is het donker, buiten is het licht' (2007).
Tekst op website uitgever
Wie sterft, verdwijnt van de aardbodem. Wat achterblijft, zijn de spullen. Wat zeggen die spullen over ons?
Toen de Brabantse Jo van Overdijk achttien jaar was, had ze minder dan vijftig bezittingen. Toen ze op negentigjarige leeftijd overleed, waren dat er meer dan tienduizend.
Aan de hand van een doorsnee nalatenschap vertelt journalist Dick Wittenberg niet alleen een aangrijpende familiegeschiedenis, maar laat hij ook zien hoe Nederland de afgelopen eeuw ingrijpend veranderde.
Dick Wittenberg is journalist, schrijver en meesterverteller van grote verhalen over alledaagse gebeurtenissen. Zijn werk voor NRC Handelsblad is veelvuldig bekroond, nu schrijft hij voor De Correspondent.
Reacties: 'Het werk van Dick Wittenberg heeft een zeldzame journalistieke klasse, die getuigt van mededogen met de worstelende mens.' - Frénk van der Linden
'Heel anders dan bij mijn ouderlijk huis, toch uiterst herkenbaar, en vooral ook troostrijk en verfrissend.' - Annegreet van Bergen
Fragment uit 9. Schat of ballast
bij haar overlijden liet Jo van Overdijk een propvol koophuis achter waarin ze tweeëndertig jaar woonde en waar ze de meeste spullen uit haar vorige woning mee naartoe had gesleept. restanten van een heel leven liggen opgeslagen in dit huis aan de Korenaar in Oirschot.
Zo gaat het niet bij elke laatste ouder. Iemand kan in zijn of haar nadagen naar een verzorgings- of verpleeghuis zijn verkast, kleiner zijn gaan wonen, of om een andere reden zijn verhuisd, al dan niet na de dood van een eerste ouder. In die gevallen is el een groot dele van de tijdens een leven vergaarde spullen gewogen en te licht bevonden: de inboedel is geslonken tot een laatste bestaansminimum.
Een laatste ouder kan ook in een huurwoning hebben gewoond, misschien al een heel leven. Die woonsituatie geeft nabestaanden geen rechten, en dus ook gene mogelijkheid om nagelaten spullen in alle rust uit te zoeken. Een legioen van woningzoekenden staat te wachten. Het huis moet leeg, liefst veegschoon, en wel snel.
Wat nabestaanden van laatste ouders in verschillende huisvestingssituaties gemeen hebben, is dat ze ongevraagd met een berg spullen zitten opgescheept waar ze iets mee moeten. Ze kunnen natuurlijk bellen naar een van die bedrijfjes die in kranten adverteren: 'Huis ontruimen. Snel en netjes.' Of: 'Woningontruiming na overlijden of verhuizing. Wij leveren uw woning bezemschoon op! Gegarandeerd de goedkoopste.'
Maar er zijn maar weinig nabestaanden, vermoed ik, die daar onmiddellijk na het overlijden toe overgaan. Niet voordat ze eerst zelf een blik op de inboedel werpen. (pagina 88)
Artikel: Mevrouw van Overdijk (90) liet naar schatting tienduizend dingen na. Wat gebeurt daarmee? (De Volkskrant, 28 oktober 2021)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen