De Correspondent 2023, 116 pagina's - € 15,--
Korte bio van Johannes Visser (198?)
Korte beschrijving
Een kritische analyse van het Nederlandse onderwijs en een pleidooi voor verandering. Het boek belicht de toenemende stress onder jongeren veroorzaakt door de huidige onderwijsstructuur, die meer gericht is op cijfers dan op het welzijn en de motivatie van de leerlingen. De auteur pleit voor vernieuwing van het onderwijssysteem. Bevlogen en toegankelijk geschreven, met ruimte voor het persoonlijke perspectief van de auteur. Met een infographic over de verschillende soorten motivatie bij studenten. Johannes Visser is oud-leraar Nederlands en schrijft over onderwijs voor De Correspondent. Hij won tweemaal de Nationale Prijs voor Onderwijsjournalistiek.
Tekst op website uitgever
Jongeren ervaren steeds meer stress door school. Niet zo gek, want scholen zijn cijferfabrieken geworden. En dat is rampzalig voor de motivatie en het welzijn van leerlingen. In dit bevlogen pleidooi laat Johannes Visser zien hoe scholen in de ban raakten van cijfers en hoe het onderwijs jongeren beter kan motiveren. Een must-read voor iedereen die zich zorgen maakt over de toekomst van het onderwijs. Johannes Visser is oud-leraar Nederlands en schrijft over onderwijs voor De Correspondent. Hij won tweemaal de Nationale Prijs voor Onderwijsjournalistiek. Reacties:
'Het Nederlandse onderwijs is veel te veel een wedstrijd geworden in plaats van een plek waar je nieuwsgierig mag zijn en leert vanuit intrinsieke motivatie. Johannes legt dat feilloos bloot. Hij krijgt van mij een 10 voor zijn betoog!' -Marjolein Moorman, politicus
‘Dit. Precies dit. Verplicht (en grappig) leesvoer voor iedereen die kinderen heeft.’ -Kluun, schrijver Help, ik heb een puber!
Fragment uit 4. Ieder oordeel heb se nadeel
Van cijfer naar cijfer leren
102 cijfers per jaar zijn het meest in het oog springende symptoom van onderwijs dat autonomie verandert in controle, competentie in competitie en verbondenheid in verwaarlozing. Is het voor een cijfer dan voelen leerlingen zich minder vrij, zijn ze banger om afgewezen te worden door klasgenoten en ervaren ze meer faalangst. Als klassen kassen zijn, kun je cijfers zien als kunstmest. Kunstmest laat planten sneller groeien, maar verpest op de lange termijn de bodem. Cijfers kunnen even motiveren, maar op de lange termijn tasten ze de intrinsieke motivatie aan. Ieder voordeel heb se nadeel.
Tussen hun elfde en zestiende neemt de intrinsieke motivatie van leerlingen om naar school te gaan dan ook af. Natuurlijk heeft dat te maken met de puberteit, maar school speelt ook een belangrijke rol. Wanneer jongeren zich autonoom, competent en verbonden voelen, bijvoorbeeld omdat ze op een school zitten waar ze feedback krijgen in plaats van cijfers, raken ze hun intrinsieke motivatie tijdens hun puberteit namelijk niet kwijt. 'Gezien het risico dat cijfers de psychologische basisbehoeften en academische motivatie heroverwegen wanneer en in welke programma's cijfers gepast of noodzakelijk zijn', schrijven onderzoekers.
En in Nederland verliezen leerlingen hun motivatie nog net iets meer dan over de grens, zo lijkt het. In geen ander land hebben 15-jarigen zo weinig plezier in wiskunde en vinden ze het zo oninteressant. Bijna de helft van de Nederlandse leerlingen leest nooit voor zijn plezier. In vergelijking met scholieren in andere landen zijn Nederlandse leerlingen minder bereid om complexe problemen op te lossen, gaan ze moeilijke opdrachten liever uit de weg en maken ze taken waar ze aan zijn begonnen minder vaak af.
Naarmate kinderen in Nederland langer naar school gaan, worden ze negatiever over het onderwijs dat ze krijgen. Van de kinderen op de basisschool vindt 86 procent school 'een beetje' of 'heel' leuk, maar dat percentage daalt gestaag naarmate ze ouder worden; van de 16-jarigen in het voortgezet onderwijs vindt nog maar 62,8 procent school leuk. (pagina 51-52)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen