Pluim 2025, 196 pagina's - €24,99
Wikipedia: Lieke Marsman (1990)
Korte beschrijving
Een verzameling dagboekfragmenten en filosofische essays over onder andere de dood en de ziekte van de auteur, met veel aandacht voor religieuze en andere bovenzinnelijke ervaringen. Dichter Lieke Marsman onderzoekt na de diagnose van ongeneeslijke kanker de invloed van deze ziekte op haar wereldbeeld en beschrijft hoe ze meer open is gaan staan voor bovenzinnelijke ervaringen. Dagboekfragmenten (2020-2024) over o.a. de confrontatie met de dood worden afgewisseld met essays over onderwerpen als religieuze ervaringen, ufo’s en het werk van denkers als David Markson en William James. Centraal staat het idee dat sterven met hoop, hoe onrealistisch ook, te verkiezen is boven een leven in hopeloze berusting. In vaardige stijl geschreven, met zowel persoonlijke en openhartige als meer beschouwende passages. Met een zwart-witillustratie. Geschikt voor een brede tot geoefende lezersgroep. Lieke Marsman (1990) is een Nederlandse dichter. Ze was Dichter des Vaderlands in 2021 en 2022 en schreef eerder o.a ‘De volgende scan duurt 5 minuten’ (2018).
Tekst op website uitgever
Samenleven met de dood veranderde Lieke Marsmans wereldbeeld: ze raakte geïnteresseerd in God en ufo’s, in kwantummechanica en christelijke denkers. Dit boek is een filosofische trip tot in de diepten van de menselijke geest, afgewisseld met dagboekfragmenten die beschrijven hoe de dood haar op de hielen zit. Uiteindelijk staat het idee centraal dat doodgaan met hoop, hoe vergezocht en onrealistisch ook, nog altijd beter is dan hopeloze berusting.
Fragmenten
5 april 2022
Wakker geworden met wanhoop. De vermoeidheid is nu echt toegeslagen, ondanks mijn dagelijkse wensdenken dat 'het wel gaat'. Met die woorden al veel mensen buiten de deur gehouden, omdat ook gesteund worden energie kost. Een sms beantwoorden. De voordeur opendoen. Bloemen in een vaas doen. Dank je wel zeggen. Ik ben er gewoon te moe voor.
Deze vermoeidheid is zo eenzaam, om me heen gaat iedereen verder. Verstikt worden door het besef: dit was het dan, mijn carrière zit erop, ik zal nooit meer uitgaan, nooit meer een groot project beginnen, geen romans schrijven, niet de politiek in gaan. Het maakt me woedend dat dit mij overkomt, en daardoor krijg ik toch wee een beetje energie.
16 mei 2022
Ondanks de slechte scanuitslagen toch voor het eerst in tijden een 'gewoon' weekend gehad: gewoon vrienden gezien, gewoon in de tram, naar een voorstelling, gewoon genoten van alle mensen op de lenterige terrassen.
Ergens in de verte zat daar nog een herinnering aan die ik al tijden niet meer had gehad: de jaren waarin alles openlag. Waarin ik dingen deed zonder erbij na te denken. Waarin op een terras zitten geen geplande activiteit was, iets om een kruisje achter te zetten omdat de dag dan verder voorbij was, maar gewoon een doelloze gebeurtenis.
Misschien leef ik nog twee jaar, met pech één, met geluk vier. Ik mag het op mijn manier doen. Ook het sterven. Ik wil het niet, dat zachte kleffe bolletje boterhamworst van de Nederlandse palliatieve zorg. Die doorgekookte groente van ze en de boodschap: we willen dat u gene pijn heeft, mevrouw. Flikker op! Leven is lijden, en belangrijker: lijden is leven!
11 mei 2023
Ik ben zo eenzaam. En ook: zo eenzaam geweest. Als ik mijn dagboek van de afgelopen jaren lees valt me op hoe ik in alles de wanhoop teruglees, zelfs op de momenten dat ik die niet beschrijf.
Ik ben al dagenlang boos op alles en iedereen, maar op deze ziekte in het bijzonder. En boos op mezelf? Naar mezelf toe voel ik gek genoeg een zekere clementie. Alle mensen die ik ken tonen zich voortdurend als beteuterde gezichtjes aan me en ik kan geen beteuterde gezichtjes meer zien. Ik probeer steeds de lucht erin te brengen, te genieten van de momenten die geen acute stress herbergen. 'Genieten van kleine dingen is ook belangrijk' - zeggen de mensen, en hun gezicht maakt alweer een medelijdende grimas.
Daarin schuilt de eenzaamheid, denk ik. Niemand kan mijn verdriet voelen, en daarom zullen ze nooit begrijpen dat ik soms gelukkig ben. (pagina 135-139)
Lees ook: Het tegenovergestelde van een mens (2017)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen