De Correspondent 2025, 232 pagina's - € 22,00
Korte bio van Simon van Teutem (1997)
Korte beschrijving
Een inzichtelijk boek hoe ambitieuze jongeren hun talenten verspillen bij betekenisloze banen in bijvoorbeeld de financiële sector. Simon van Teutem vraagt zich als stagiair bij Morgan Stanley, regelmatig af waarom hij zijn tijd besteedt aan werken voor een bank. Van Teutem onderzoekt hoe idealistische jongeren ondanks hun ambities om de wereld te verbeteren hun dagen slijten in dienst van het grootkapitaal. Door gesprekken met medestudenten, bankiers, advocaten en consultants, biedt hij een inzicht in hoe talentvolle jongeren in betekenisloze banen belanden. Het boek fungeert als een spiegel voor mensen die op zoek zijn naar betekenis in hun werk en roept onderwijsinstellingen, ngo's en de overheid op om talentverspilling te voorkomen. Openhartig en helder geschreven. Geschikt voor een brede tot geoefende lezersgroep.
Simon van Teutem is een schrijver voor De Correspondent en Our World in Data. Hij is PhD-student aan de universiteit van Oxford onderzoekt de groeiende steun voor radicaal-rechts. Eerder maakte hij de podcasts Heijne & Van Teutem en De Keuzecast.
Tekst op website uitgever
In dit boek laat Simon van Teutem zien hoe grote bedrijven de slimste mensen binnenhalen - en welke maatschappelijke gevolgen dat heeft.
Als aan het eind van een lange werkdag de haren van Morgan Stanley-stagiair Simon van Teutem op zijn toetsenbord vallen, vraagt hij zich af: wat dóé ik hier? Net als veel andere ambitieuze studenten wil hij de wereld veranderen. En toch zit hij tot diep in de nacht te zwoegen voor een bank. Geen wereldvrede, kweekvlees en klimaatdoorbraken, maar Excelsheets, conferencecalls en businessclassvluchten. Hoe is hij hier beland? In gesprek met tientallen medestudenten, bankiers, advocaten en consultants reconstrueert Simon van Teutem hoe idealistische jongeren in de fuik van het grootkapitaal zwemmen. Het resultaat is een openhartig inkijkje in de wereld van het grote geld, een spiegel voor iedereen die op zoek is naar betekenis in werk, en een dringende oproep aan het onderwijs, ngo’s en de overheid om de verspilling van talent tegen te gaan.
Fragment uit 1. Verleiding
Springplank
Het behoud van keuzevrijheid is niet het hele verhaal. Je kunt immers ook je opties vrijhouden als je na je studie eerst een wereldreis maakt, deelneemt aan een stilteretraite of een barista-training volgt. Maar een baan in de zakelijke dienstverlening fungeert ook als springplank naar een topfunctie. Hoewel een meerderheid in het wereldje blijft hangen, zijn er zeer succesvolle voorbeelden van mensen die uiteindelijk een andere richting zijn ingeslagen.
Sundar Pinchai, de CEO van Google, werkte ooit bij McKinsey, net als Vig Knudstorp, die aan het hoofd sttat bij LEGO. Ook Bob Haas, de voormalige baas van Levi Strauss, liep daar rond, net als Wolfgang Bernhard, de voormalige CEO van Mercedes.
En wat dacht je van de politiek? Kyriakos Mitsotakis, premier van Griekenland, is een oud-McKinseyaan. Alexander De Croo, premier van België, komt van concurrent BCG. De Amerikaanse politicus Mitt Romney liep jarenlang rond bij het derde topconsultancybedrijf: Bain. Pete Buttigieg, de Amerikaanse oud-minister van transport, kwam dan weer van McKinsey. Ruben Brekelmans, minister van Defensie in het kabinet-Schoof, werkte meer dan zeven jaar voor BGC. Karien van Gennip, voormalig minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, kwam van McKinsey, net als Eurocommissaris voor Klimaatactie Wopke Hoekstra. Eric Wiebes kwam niet alleen van McKinsey, maar keerde daar na zijn ministerschap ook weer terug. Een jaar na mijn stage bij Morgan Stanley zal ik hem tegenkomen op de trap van het kantoor in Amsterdam.
'Een periode bij Mcinsey, zelfs een korte tijd, is een levenslang toegangsbewijs tot de industrie en d eoverheid, dankzij het uitgebreide alumni-netwerk van het bedrijf, dat zich over de hele wereld uitstrekt,' schrijven Walt Bogdanich en Michael Forsythe in hun boek When McKinsey Comes to Town (2022).
En dan heb ik het alleen nog maar gehad over de springplank voor consultants. De banken kunnen er ook wat van. Goldman Sachs wordt in de Verenigde Staten 'Government Sachs' genoemd, omdat zoveel oud-bankiers op een ministerspost belanden. Zo werd Robert Rubi minister van Financiën onder Bill Clinton, Henry Paulson onder George W. Bush, en Steven Mnuchin onder Donald trump.
Ook in Europa zitten oud-bankiers op veel plekken aan de knoppen. Rishi Sunak, de Britse oud-premier, begon zijn carrière bij Goldman Sachs, net als Mario Draghi, de voormalige Italiaanse premier en oud-hoofd van de Europese Centrale Bank. Voordat Emmanuel Macron president van Frankrijk werd, werkte hij jarenlang als investment banker bij Rothschild.
zakenadvocaten blijven vaker binnen hun vakgebied, maar ook hun baan kan een springplank zijn. Neem Michelle Obama, die haar carrière startte met een driejarig dienstverband bij advocatenkantoor Sidley Austin, waar ze zich bezighield met marketing en intellectueel eigendomsrecht - en waar ze ene Barack ontmoette, die een zomer op hetzelfde kantoor werkte. Of neem Tony Blair, die jarenlang als advocaat bij Lincoln's Inn zijn expertise in commercieel recht en arbeidsrecht opbouwde, alvorens hij zijn weg vond naar de politieke arena.
Who runs the world? Nou, alumni van de bermudadriehoek van talent.
Dat weten studenten. 'Ik heb heus wel overwogen om bij een ngo of in de politieke sector te gaan werken,' vertelde Wesley me, 'maar waarom zou ik dat doen, als ik een shortcut kan nemen? Mijn idee is: ik ga twee of drie jaar keihard beuken, en dan stroom ik hoger in bij een andere organisatie.'
Victoria, mijn collega bij Morgan Stanley die twaalf kilo aankwam omdat ze vastgeplakt zat aan haar bureau, vertelt me dat haar baan haar véél interessanter maakt voor andere werkgevers. 'Het si niet normaal,' appt ze, 'ik zit hier pas een paar jaar, maar ik wordt GESTALKT door headhunters. Op LinkedIn ontvang ik soms vijf berichten per dag.' (pagina 36-38)
'Enkele' boeken die (wellicht) een link hebben met dit boek (én op dit blog staan)
|
Morele ambitie |
2024 |
303 |
|
|
De zeven vinkjes |
2022 |
199 |
|
|
Pakkenproletariaat |
2014 |
234 |
|
|
De tirannie van verdienste |
2020 |
265 |
|
|
De toekomst van Nederland |
2020 |
144 |
|
|
Moreel leiderschap |
2019 |
334 |
|
|
De butler van de wereld |
2023 |
367 |
|
|
Moneyland |
2019 |
413 |
|
|
Denkers van vandaag, voor de wereld … |
2021 |
216 |
|
|
De weg van de meeste weerstand |
2013 |
96 |
|
|
Waarom de superrijken de wereld niet zullen … |
2019 |
334 |
|
|
Bullshit jobs |
2018 |
335 |
|
|
Doe er iets aan! |
2011 |
84 |
|
|
Eigen welzijn eerst |
2022 |
143 |
|
|
Beledigende broccoli 2.0 |
2023 |
204 |
|
|
Het land is moe |
2010 |
238 |
|
|
Misschien moet je iets lager mikken |
2023 |
214 |
|
|
Lobbyland |
2016 |
253 |
|
|
Dit kan niet waar zijn |
2015 |
240 |
|
|
Hoe vrij zijn wij? |
2017 |
544 |
|
|
De consultancy industrie |
2023 |
351 |
|
|
De ondernemende staat |
2015 |
319 |
|
|
De waarde van alles |
2018 |
384 |
|
|
Moonshot |
2021 |
249 |
|
|
Graailand |
2016 |
403 |
|
|
De onmisbaren |
2021 |
156 |
|
|
Het einde van de bv Nederland |
2022 |
103 |
|
|
Limitarisme |
2023 |
382 |
|
|
Rijkdom |
2019 |
98 |
|
|
Miljardairs onder de guillotine |
2022 |
264 |
|
|
Het onbehagen in de democratie |
2023 |
478 |
|
|
Het is oké om kwaad te zijn op het kapitalisme |
2023 |
365 |
|
|
Sander en de brug |
2013 |
116 |
|
|
Groter denken, kleiner doen |
2018 |
118 |
|
|
Kan de overheid crises aan? |
2021 |
184 |
|
|
De grote verkilling |
2019 |
269 |
|
|
Ontspoord kapitalisme |
2020 |
675 |
|
|
De opkomst van de meritocratie |
2022 |
188 |
|
|
De schaduwelite |
2014 |
248 |
|
|
Uitblinkers |
2008 |
343 |
|
|
In ons belang |
2011 |
53 |
|
|
De terugkeer van het algemeen belang |
2014 |
206 |
|
|
Pessimisme is voor losers |
2020 |
256 |
|
|
Flitshandel |
2014 |
302 |
|
|
Adel van de geest |
2009 |
187 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen