Zelfverwoestingsboek : waarom we meer moeten stinken, drinken, bloeden, branden & dansen
Das Mag 2019, 142 pagina's - € 18,99
Lenen als E-book via bibliotheek.nl
Website Marian Donner (1974)
Korte beschrijving
Marian Donner studeerde psychologie. Ze werkte in de politiek, het nachtleven en deed ontwikkelingswerk. Eerder schreef ze twee romans: '08.30 uur: opstand' (2006) en 'Lily' (2011). Ze schrijft daarnaast voor De Groene Amsterdammer, de Volkskrant en NRC Handelsblad. Het boek is opgebouwd in de hoofdstukken: Stink, Drink, Bloed, Brand en Dans. Marian Donner deelt haar mening over de wereld van nu, met een maatschappijkritische invalshoek en een grote twijfel over het leven anno nu. Zij geeft kritiek op ons verlangen om continu een betere versie van onszelf te worden: slanker, gelukkiger en succesvoller, en op ons conformeren aan wat van ons wordt verwacht. Daardoor lijden we steeds meer aan depressies, angststoornissen en het medicijngebruik neemt drastisch toe. In dit boek geeft de auteur haar mening over de zelfhulpindustrie en is zij kritisch naar de mensheid. Zij geeft aan dat we moeten durven falen en vergeven om zo een betere versie van onszelf te worden. Echter: het dunne boekje is niet meer dan een korte mening in honderdveertig pagina’s..
Tekst op website uitgever
Nooit zijn er meer boeken, cursussen, YouTube video’s en Ted Talks geweest die ons vertellen hoe we een betere versie worden van onszelf: gezonder, gelukkiger, slanker en succesvoller. Als we maar ons huis opruimen, mediteren, falen als een les zien, problemen als uitdagingen, in het nu leven en geen fuck geven, komt alles goed. We geloven het, kopen het, proberen het: de zelfhulpindustrie is een van de grootste industrieën ter wereld.
Ondertussen lijden steeds meer mensen aan depressie, angststoornissen en burn-outs, en neemt het medicijngebruik explosief toe. Waarom? Omdat we nog steeds denken dat er iets mis is met ons, dat wij degenen zijn die moeten veranderen, dat het onze schuld is dat we niet meekomen. Maar wat als de zelfhulpindustrie geen medicijn is, maar onderdeel van de kwaal?
Dit zelfverwoestingsboek is een oproep om de teugels te laten vieren, om strengheid te vervangen door vergevingsgezindheid, om te falen, ongezond en lelijk te zijn, om af te wijken van de norm, en zo een systeem te ondermijnen dat ons allemaal naar beneden haalt. Door te stinken, drinken, bloeden, branden en dansen!
Wikipedia: Marian Donner 9198
Fragment uit Een ronde pin in een vierkant gat te zijn, deel 1
En daar zit je dan, thuis op de bank. Je hebt geen cent te makken, je zit vast in een bullshitbaan en je hangt zo langzamerhand tegen een burn-out aan. Het lukt je nauwelijks om zonder walging in de spiegel te kijken. Omdat je al zo vaak een druktemaker bent genoemd, slik je sinds kort Ritalin.
Dit is de hedendaagse realiteit. De gekken uit de Apple-reclame? Die heten tegenwoordig 'verwarde mannen'. Buitenstaanders zijn losers. Rebellen kopen een T-shirt van The Clash bij H&M. Geen baas zit te wachten op werknemers die 'niet dol op regels zijn'.
En wie zich een ronde pin in een vierkant gat voelt, leest een zelfhulpboek - zeven stappen naar succes, tien stappen naar geluk, honderd dingen die je nog gedaan moet hebben, duizend dingen die je nooit meer moet doen. Opdat je jezelf alsnog in dat gat kunt wurmen. Want dat is wat al die zelfhulpboeken, artikelen, TED Talks, lezingen, cursussen en coaches, je in feite geven: regels. Regels zodat je beter zult functioneren en beter aangepast raakt aan de status quo.
Erbij horen. Meedoen. Dat is waar het om gaat.
Wees positief, loop rechtop, ruim je huis op, maak 's ochtends je bed op, verlaat je comfortzone, breng routines aan, stel prioriteiten, ken je kracht, werk aan je zwaktes, luister naar anderen, negeer slecht advies, wees dankbaar. En lach. lach echt, het soort lach waarbij ook je ogen meedoen, het reduceert stress. Doe aan sport, doe aan mindfullness, leer je woede en angsten beheersen, eet gezond, groene smoothies, avocado's: alleen als je lichaam optimaal presteert, zal ook je geest dat doen. Maak een plan, hou je eraan, want je kunt het, yes you can, eat that frog, spark joy, geef geen fuck en denk anders!
Net als in de reclame is het allemaal even inspirational. Motivational. Empowering. En net als in reclames ligt het probleem altijd bij jou. Think Different, Dream Crazy, Impossible is Nothing: het is het idee dat de enige die je tegenhoudt jijzelf bent. Vergeet dus de producten, vergeet hoe ze zijn gemaakt, vergeet de wereld om je heen en de politieke en sociaaleconomische structuren die daarin heersen. Geloof in plaats daarvan in de neoliberale droom waarin alleen jij, ja, jij alleen, het heft in handen hebt. Als je maar op de toppen van je kunnen speelt, ook al val je erbij neer - 'Believe in something, even if it means sacrificing everything.'
Het politieke is persoonlijk gemaakt, problemen zijn geprivatiseerd. Het is een kinderlijke manier van denken - ook kinderen geven zichzelf overal de schuld van, of het nu is dat hun ouders gaan scheiden of dat ze worden gepest. En toch heb je de boodschap in 'dank submission' overgenomen. je bent gaan denken dat jij het probleem bent. Dat het aan jou ligt dat je nog steeds niet gelukkig bent, succesvol bent, en zo langzamerhand tegen een burn-out aanhangt. En dus heb je Headspace aangeschaft. Een polsbandje telt je stappen, een app meet je slaap, je probeert niet meer op het negatieve te richten, maar positief te zijn. In de supermarkt negeer je kwade gezichten. Als je baas je slecht behandelt, bedenk je dat hij het vast ook moeilijk heeft. Je houdt een dankbaarheidsboek bij.
Het is geen zelfhulp, nee, je noemt het zelfzorg. Je doet het uit liefde voor jezelf. Je doet het omdat je het gevoel hebt dat het beter kan, dat er meer moet zijn dan dit. Maar wat de zelfhulpindustrie je uiteindelijk biedt, is niets meer dan een heleboel trucs, buffers en lifehacks om het langer vol te houden. Opdat je het spel beter meespeelt en vergeet hoe onbegrijpelijk deze wereld eigenlijk is. Wat je vooral leert, is om je woede en angst op een lelieblad aan je voorbij te laten trekken en te verdragen wat eigenlijk ondraagbaar is.
Dat gevoel dat het beter kan, dat er meer moet zijn dat dit, dat klopt. Alleen ben jij niet degene die jezelf tegenhoudt. (pagina 14-17)
Artikel: Een antikapitalistisch zelfhulpboek (NRC, juli 2019) en Hoe komt het toch dat de consument in ons alles ruïneert, verwoest, platbrandt, sloopt en te gronde richt wat de burger en de onderzoeker in ons dierbaar is? (augustus 2019)
Lees bijvoorbeeld ook: De vermoeide samenleving van Byung-Chul Han (uit 2012), Heerlijke nieuwe wereld van Aldous Huxley (19), 21 lessen voor de 21e eeuw van Yuval Noah Harari (2018), Identiteit van Paul Verhaeghe (2012), Borderline times : het einde van de normaliteit van Dirk De Wachter (2012), De ogen van de ander : de sociale bronnen van zelfkennis van Christien Brinkgreve (2009) of Waarom zijn we niet gelukkig? van Richard Layard (2005)
Terug naar Overzicht alle titels
Korte beschrijving
Marian Donner studeerde psychologie. Ze werkte in de politiek, het nachtleven en deed ontwikkelingswerk. Eerder schreef ze twee romans: '08.30 uur: opstand' (2006) en 'Lily' (2011). Ze schrijft daarnaast voor De Groene Amsterdammer, de Volkskrant en NRC Handelsblad. Het boek is opgebouwd in de hoofdstukken: Stink, Drink, Bloed, Brand en Dans. Marian Donner deelt haar mening over de wereld van nu, met een maatschappijkritische invalshoek en een grote twijfel over het leven anno nu. Zij geeft kritiek op ons verlangen om continu een betere versie van onszelf te worden: slanker, gelukkiger en succesvoller, en op ons conformeren aan wat van ons wordt verwacht. Daardoor lijden we steeds meer aan depressies, angststoornissen en het medicijngebruik neemt drastisch toe. In dit boek geeft de auteur haar mening over de zelfhulpindustrie en is zij kritisch naar de mensheid. Zij geeft aan dat we moeten durven falen en vergeven om zo een betere versie van onszelf te worden. Echter: het dunne boekje is niet meer dan een korte mening in honderdveertig pagina’s..
Tekst op website uitgever
Nooit zijn er meer boeken, cursussen, YouTube video’s en Ted Talks geweest die ons vertellen hoe we een betere versie worden van onszelf: gezonder, gelukkiger, slanker en succesvoller. Als we maar ons huis opruimen, mediteren, falen als een les zien, problemen als uitdagingen, in het nu leven en geen fuck geven, komt alles goed. We geloven het, kopen het, proberen het: de zelfhulpindustrie is een van de grootste industrieën ter wereld.
Ondertussen lijden steeds meer mensen aan depressie, angststoornissen en burn-outs, en neemt het medicijngebruik explosief toe. Waarom? Omdat we nog steeds denken dat er iets mis is met ons, dat wij degenen zijn die moeten veranderen, dat het onze schuld is dat we niet meekomen. Maar wat als de zelfhulpindustrie geen medicijn is, maar onderdeel van de kwaal?
Dit zelfverwoestingsboek is een oproep om de teugels te laten vieren, om strengheid te vervangen door vergevingsgezindheid, om te falen, ongezond en lelijk te zijn, om af te wijken van de norm, en zo een systeem te ondermijnen dat ons allemaal naar beneden haalt. Door te stinken, drinken, bloeden, branden en dansen!
Wikipedia: Marian Donner 9198
En daar zit je dan, thuis op de bank. Je hebt geen cent te makken, je zit vast in een bullshitbaan en je hangt zo langzamerhand tegen een burn-out aan. Het lukt je nauwelijks om zonder walging in de spiegel te kijken. Omdat je al zo vaak een druktemaker bent genoemd, slik je sinds kort Ritalin.Dit is de hedendaagse realiteit. De gekken uit de Apple-reclame? Die heten tegenwoordig 'verwarde mannen'. Buitenstaanders zijn losers. Rebellen kopen een T-shirt van The Clash bij H&M. Geen baas zit te wachten op werknemers die 'niet dol op regels zijn'.
En wie zich een ronde pin in een vierkant gat voelt, leest een zelfhulpboek - zeven stappen naar succes, tien stappen naar geluk, honderd dingen die je nog gedaan moet hebben, duizend dingen die je nooit meer moet doen. Opdat je jezelf alsnog in dat gat kunt wurmen. Want dat is wat al die zelfhulpboeken, artikelen, TED Talks, lezingen, cursussen en coaches, je in feite geven: regels. Regels zodat je beter zult functioneren en beter aangepast raakt aan de status quo.
Erbij horen. Meedoen. Dat is waar het om gaat.
Wees positief, loop rechtop, ruim je huis op, maak 's ochtends je bed op, verlaat je comfortzone, breng routines aan, stel prioriteiten, ken je kracht, werk aan je zwaktes, luister naar anderen, negeer slecht advies, wees dankbaar. En lach. lach echt, het soort lach waarbij ook je ogen meedoen, het reduceert stress. Doe aan sport, doe aan mindfullness, leer je woede en angsten beheersen, eet gezond, groene smoothies, avocado's: alleen als je lichaam optimaal presteert, zal ook je geest dat doen. Maak een plan, hou je eraan, want je kunt het, yes you can, eat that frog, spark joy, geef geen fuck en denk anders!
Net als in de reclame is het allemaal even inspirational. Motivational. Empowering. En net als in reclames ligt het probleem altijd bij jou. Think Different, Dream Crazy, Impossible is Nothing: het is het idee dat de enige die je tegenhoudt jijzelf bent. Vergeet dus de producten, vergeet hoe ze zijn gemaakt, vergeet de wereld om je heen en de politieke en sociaaleconomische structuren die daarin heersen. Geloof in plaats daarvan in de neoliberale droom waarin alleen jij, ja, jij alleen, het heft in handen hebt. Als je maar op de toppen van je kunnen speelt, ook al val je erbij neer - 'Believe in something, even if it means sacrificing everything.'
Het politieke is persoonlijk gemaakt, problemen zijn geprivatiseerd. Het is een kinderlijke manier van denken - ook kinderen geven zichzelf overal de schuld van, of het nu is dat hun ouders gaan scheiden of dat ze worden gepest. En toch heb je de boodschap in 'dank submission' overgenomen. je bent gaan denken dat jij het probleem bent. Dat het aan jou ligt dat je nog steeds niet gelukkig bent, succesvol bent, en zo langzamerhand tegen een burn-out aanhangt. En dus heb je Headspace aangeschaft. Een polsbandje telt je stappen, een app meet je slaap, je probeert niet meer op het negatieve te richten, maar positief te zijn. In de supermarkt negeer je kwade gezichten. Als je baas je slecht behandelt, bedenk je dat hij het vast ook moeilijk heeft. Je houdt een dankbaarheidsboek bij.
Het is geen zelfhulp, nee, je noemt het zelfzorg. Je doet het uit liefde voor jezelf. Je doet het omdat je het gevoel hebt dat het beter kan, dat er meer moet zijn dan dit. Maar wat de zelfhulpindustrie je uiteindelijk biedt, is niets meer dan een heleboel trucs, buffers en lifehacks om het langer vol te houden. Opdat je het spel beter meespeelt en vergeet hoe onbegrijpelijk deze wereld eigenlijk is. Wat je vooral leert, is om je woede en angst op een lelieblad aan je voorbij te laten trekken en te verdragen wat eigenlijk ondraagbaar is.
Dat gevoel dat het beter kan, dat er meer moet zijn dat dit, dat klopt. Alleen ben jij niet degene die jezelf tegenhoudt. (pagina 14-17)
Artikel: Een antikapitalistisch zelfhulpboek (NRC, juli 2019) en Hoe komt het toch dat de consument in ons alles ruïneert, verwoest, platbrandt, sloopt en te gronde richt wat de burger en de onderzoeker in ons dierbaar is? (augustus 2019)
Lees bijvoorbeeld ook: De vermoeide samenleving van Byung-Chul Han (uit 2012), Heerlijke nieuwe wereld van Aldous Huxley (19), 21 lessen voor de 21e eeuw van Yuval Noah Harari (2018), Identiteit van Paul Verhaeghe (2012), Borderline times : het einde van de normaliteit van Dirk De Wachter (2012), De ogen van de ander : de sociale bronnen van zelfkennis van Christien Brinkgreve (2009) of Waarom zijn we niet gelukkig? van Richard Layard (2005)
Terug naar Overzicht alle titels
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen