Atlas Contact 2021, 333 pagina's - € 21,99
Oorspronkelijke titel: Ten Lessons for a Post-Pandamic World (2020)
Wikipedia: Fareed Zakaria (1964)
Korte beschrijving
De auteur doceerde aan Harvard en Columbia University, was redacteur bij het gezaghebbende Foreign Affairs, en bij Newsweek en Time, heeft een mondiale visie (enigszins gekleurd door zijn Amerikaanse achtergrond), is veel gelezen, opinievormend. Hij vat zijn visie op de toekomst samen in tien hoofdstukkenen een conclusie; over het belang van een kwalitatief goed functionerende overheid, de doorzettende mondialisering, groeiende ongelijkheid, de rol van experts (en de plicht van experts om naar mensen te luisteren!), digitalisering, ongelijkheid, idealisme etc. De mondialisering zal doorgaan, het verzet daartegen zal heviger worden. De techniek ontwikkelt zich zo snel dat de mensheid de controle daarover dreigt te verliezen. We kunnen echter keuzes maken die deze trends ombuigen. Helder, goed vertaald, zonder jargon. De absolute noodzaak van keuzes maken en ombuigen zou meer benadrukt kunnen worden, evenals de sociaal-politieke ontwikkelingen ten gevolge van de mondialisering en de bedreiging door ecologische rampen. Met literatuur- en bronvermeldingen in eindnoten. Er zijn meer boeken over de toekomst; dit boek steekt hier echter boven uit door kwaliteit en veelzijdigheid.
Tekst op website uitgever
Lenin zei ooit: ‘Er zijn decennia waarin er niets gebeurt en weken waarin zich decennia lijken te voltrekken.’ We beleven nu zo’n versnelling. Zowel de positie van de VS als een fenomeen als thuiswerken is op slag veranderd. Fareed Zakaria helpt lezers de aard van een post-pandemische wereld te begrijpen, met name de politieke, sociale en technologische gevolgen die zich in de komende jaren gaan voordoen. In tien hoofdstukken over mondiale thema’s, variërend van biologische risico’s tot de definitieve doorbraak van digitaal leven tot een op komende bipolaire wereldorde, helpt Zakaria lezers na te denken over de mondiale effecten van de coronacrisis. De wereld na de pandemie is een urgent en actueel werk, en nodigt uit tot reflecties op het leven in de eenentwintigste eeuw.
Fragment uit Les negen - De wereld wordt bipolair
'Elke morgen tijdens die eindeloze maand maart ontdekten Amerikanen bij het wakker worden dat ze burgers waren van een "failed state", aldus de schrijver George Packer in de eerste weken van de Covid-19-uitbraak. De schok die door de pandemie werd veroorzaakt en de ongelukkige Amerikaanse reactie daarop waren reëel genoeg, maar speelden zich af tegen een achtergrond van al langer groeiende zorgen over de algemene staat van het land. Sinds de financiële crisis van 2008, die Amerika's reputatie aanzienlijke schade had toegebracht, vreesden velen dat het land in ernstige problemen verkeerde. Sommige economen schreven over een vertragende groei en productiviteit - zogeheten 'seculiere stagnatie'. Anderen richtten de aandacht op de toenemende ongelijkheid, terwijl weer anderen wezen op de opvallende stijging van de sterfte door alcoholisme, drugsgebruik en suïcide - de 'doden door wanhoop'. De verkiezing van een voormalige 'reality star' van de tv tot president was een teken van de neergang van de politiek. (Zelfs degenen die Trump zagen als een messias geloofden dat het systeem verrot was.) En toen kwam de pandemie, die een schril licht wierp op Amerika's problemen - van ineffectief overheidsbestuur via gebrekkige gezondheidszorg tot en met een venijnige polarisering. De Ierse commentator Fintan O'Toole schreef in april 2020: 'Al meer dan twee eeuwen hebben de Verenigde Staten allerlei gevoelens opgeroepen in de rest van de wereld: liefde en haat, vrees en hoop, jaloezie en minachting, ontzag en woede. Maar er is één emotie die tot nu toe nooit getoond is voor de VS: medelijden.'
Covid-19 riep niet alleen meer discussie op over de Amerikaanse neergang, maar deed dat tegen de achtergrond van toenemende bezorgdheid over de opkomst van China. Zoals het verval van de infrastructuur van Amerika vaak vergeleken werd met de gloednieuwe Chinese steden, zo werd ook Washingtons ineffectieve respons op de pandemie vergeleken met de de effectieve indamming van de ziekte in China. Hoewel China het oorspronkelijke epicentrum was van de pandemie, slaagde het land er vervolgens in de stijgende lijn van de besmettingen om te buigen en de verspreiding van het virus tot staan te brengen - en dat ook nog eens op een enorme schaal en in een dramatisch hoog tempo. Op het ene moment legde de Chinese regering een partiële of complete lockdown op aan 800 miljoen mensen en op het volgende moment werden 10 miljoen mensen in Wuhan in minder dan drie weken getest. De regering-Trump probeerde de aandacht af te leiden van haar eigen problemen door de schud te geven aan China, dat zeker in het begin verkeerd was omgegaan met het virus en de wereld misleid had over de ziekte. Niettemin waren veel mensen die verontwaardigd waren over de Chinese misleiding toch onder de indruk van de competentie waarmee vervolgens was opgetreden. In China zelf beschouwden commentatoren de retoriek uit Washington als een typische uiting van een supermacht in verval, die trachtte zijn opkomende rivaal zwart te maken en in de weg te staan. (pagina 219-220)
Terug naar Overzicht alle titels
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen