Uitgeverij Juni 2020, 408 pagina's - € 21,--
Oorspronkelijke titel: The reality bubble (2019)
Wikipedia: Ziya Tong (1972)
Korte beschrijving
De mens heeft gedurende de menselijke evolutie een systeem ontwikkeld om te overleven en zeer succesvol te worden: eigenaarschap. In eerste instantie was overleven een kwestie van het verkrijgen van voedsel, energie, tijd en ruimte om te gedijen. Maar nu is eigenaarschap een doel op zich geworden: we willen over alles beschikken, behalve over ons afval. In dit belangrijke en boeiende boek laat de Canadese wetenschapsjournaliste zien hoe dat eigenaarschap ontspoord is, omdat we allerlei blinde vlekken hebben, waardoor we de uiteindelijk desastreuze uitkomsten van ons handelen veelal niet kunnen overzien. We staan wellicht op de rand van uitsterven. Tong schreef een bijzonder boek, dat leest als een trein en dat verbluffende details en beschrijvingen bevat die je anders naar de wereld en samenleving om je heen doen kijken. Het leest als een wetenschapspopulariserend boek dat op essayistische wijze talloze onderling verknoopte onderwerpen langsgaat, maar het is uiteindelijk vooral een pleidooi om onze manier van leven te veranderen. Boeiend en buitengewoon belangrijk boek, actueel en indringend. Aanrader en geschikt voor een breed publiek en liefhebbers van bijvoorbeeld de boeken van Harari.
Tekst op website uitgever
Met het blote oog zien we eigenlijk maar een klein deel van de
werkelijkheid. We zijn blind in vergelijking met röntgenstraling die
door huid kan kijken of hightech bewakingscamera’s die waarnemen met
kunstmatige intelligentie. En we zijn blind vergeleken met de dieren die
kunnen zien in infrarood of die 360 graden zicht hebben. Deze dieren
leven in dezelfde wereld als wij, maar ze zien iets heel anders.
Ziya Tong onthult deze verborgen wereld en neemt ons mee op een reis
langs de grootste blinde vlekken van de mensheid. Van de anatomische
blinde vlek waar we allemaal mee geboren worden, tot hoe technologie ons
in staat stelt verder te kijken dan onze biologische grenzen.
Wat jij niet ziet is een uiterst fascinerend boek dat laat zien dat er meer in de wereld is dan je zou denken.
Fragment uit 4. Rampscenario
Meer dan zeventig miljard dieren per jaar lopen in een industriële omgeving de meedogenloze man met de zeis tegen het lijf, maar minstens zo schokkend is hoe dat zich aan het oog onttrekt. Na de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust meenden we dat er een eind aan de gruwelijke verschrikkingen van de gaskamers was gekomen, maar voor dieren werd die methode in de laatste decennia van de vorige eeuw opnieuw geïntroduceerd en wordt ze ook nu nog volop toegepast. Controlled atmospheric stunning (CAS) ofwel gecontroleerde atmosferische verdoving wordt als humane methode gezien om varkens en pluimvee voor de slacht te verdoven. Maar binnen de gaskamers wordt onvoorstelbaar geleden. Dieren snakken naar adem, slaken kreten, krijgen stuiptrekkingen en proberen weg te komen zodra de CO2 in de kamer wordt gepompt. Bij elektrisch verdoven van pluimvee komen sommige kippen nog bij bewustzijn uit het water en vanwege de steeds hogere verwerkingssnelheid worden sommige kippen door fabrieksarbeiders niet correct aan de beugels bevestigd waardoor ze het automatische mes mislopen dat ze moet doden. Als gevolg hiervan zijn in de Verenigde Staten zevenhonderdduizend tot een miljoen kippen nog bij bewustzijn op het moment dat ze worden gekookt.
Beschaving en politieke correctheid hebben ons doen geloven dat we boven het barbarisme van beesten staan. Maar dat is niet echt het geval. Onze klinische methodes om te doden hebben ons blind gemaakt voor de verschrikkingen van de voedselindustrie. Zoals de Britse auteur George Monbiot schrijft: 'Welke idiotie van onze tijd zal onze kinderen in opstand doen komen? Er is genoeg te noemen. Maar een ervan is denk ik de massaslachting van dieren die ons in staat stelt hun vlees of eieren of hun melk te drinken. Terwijl we onszelf dierenliefhebbers noemen en onze katten en honden met genegenheid overstelpen, teisteren we miljarden dieren die daar wel degelijk onder moeten lijden met de bruutste ontberingen. De hypocrisie is dermate ranzig dat toekomstige generaties versteld zullen staan van het feit dat we dit niet hebben gezien.' (pagina 141-142)
Terug naar Overzicht alle titels
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen