Uitgeverij Pluim, 102 pagina's - € 10,99
Reeks: Vitale ideeën voor de wereld van morgen
Wikipedia: Sarah Sluimer (1985)
Korte beschrijving
De hoofdpersoon Josje wordt geboren tijdens de Stilte in het voorjaar van 2020. Als er na twee jaar een vaccin gekomen is, komt het leven weer wat op gang en gaat haar vader weer werken. Maar haar moeder blijft thuis in volledige isolatie. Als je gezond leeft en in goede conditie bent, kun je goed leven en heb je een toekomst. Maar je wordt altijd in de gaten gehouden. Josje wil buiten het gebaande pad kunstenares worden en krijgt een relatie. Wanneer ze haar oude buurjongen Dorian opnieuw ontmoet, blijkt hij aan lager wal te zijn geraakt. Ze wil hem helpen, maar dat heeft grote gevolgen. Het verhaal neemt de lezer mee naar een compleet veranderde wereld na corona. Het is geschreven in een heldere stijl. Duidelijke druk.
Tekst op website uitgever
Josje Silvius wordt geboren tijdens de eerste maanden van de Stilte, op 4 mei 2020. In haar vroege jaren is ze thuis met haar moeder, die besloten heeft de rest van haar leven in isolatie te blijven. Haar vader ontwerpt in het lege oosten van het land grote gebouwen, waar wonen en werken samenkomen. Op school bepaalt je conditie je toekomst. Een gezond lichaam garandeert maatschappelijk succes. Fysieke kwetsbaarheid kent verregaande consequenties. Josje wil tegen de stroom in beeldend kunstenaar worden en verhuist met haar vriend naar de stad. Daar komt ze haar oude buurjongen Dorian tegen, die aan de rand van de samenleving terecht is gekomen. Door hem weet ze wat haar eerste echte kunstwerk zal zijn. Ze besluit van zijn leven een statement te maken.
Fragment uit 7. Dorian II
Het was in de late zomer van 2041, op een zondagochtend. Sol vroeg me om maanzaad en dadels te halen bij de markt in het oude schoolgebouw. September was net begonnen, de maand van de opluchting. De ergste warmte was weggetrokken. De zon stond lager en het regende zelfs zachtjes, waardoor de straten glommen. De mensen kwamen weer in beweging. Winkels en huizen werden schoongemaakt, op straat speelde een jong meidje viool en de man van de supplementenwinkel schreeuwde dat zijn goedkope pillen vandaag nog goedkoper waren. Ik had mijn goggles op, omdat ik werkte aan een project waarbij ik mijn wijk in kleur wilde vangen. Door met mijn ogen te knipperen maakte ik foto's van dingen die me opvielen. De kleuren werden daar dan direct uit gefilterd en in een aprt bestand op een digitaal vlak geprojecteerd. Daarna kon ik zelf nog mengen, vormen maken en schuien met verhoudingen. het resultaat printte ik met verf op een groot stuk canvas. Een stupide idee, dat vond ik zelf ook, maar op de academie zouden ze het goed vinden.
Ik liep het gebouw in, waar het droog was en de zomerhitte in de stenen zat. Pas over een paar weken, als de herfststormen inzetten, zou het dak een voordeel bieden ten opzichte van een straatmarkt. Nu was het er klam en rook het er muf. Ik stond in de rij toen ik een stukje verderop een nieuwe kraam zag die een zee aan papieren bloemen torste. Echte bloemen waren enigszins uit de gratie geraakt: we konden hun verwelken en sterven niet meer aanzien. Papieren bloemen waren van duur en chic in een paar jaar een betaalbaar, goedkoop geproduceerd massaproduct geworden. Ik ging met mijn goggles langs de bladeren. Koningsblauw, vermiljoen, jadegroen en amarant: ik had de jackpot gevonden. Ik stapte uit de rij en liep naar de kraam toe. Toen ik voor de bloemen stond begon ik met mijn ogen te knipperen. In dit tempo was mijn werk binnen ene dag af. Toen kwam de schaduw van een jongen vanachter een bos weelderige pioenrozen mijn blikveld in. Er was iets met de kromming van zijn rug waardoor ik verstijfde. Zijn gezicht was van me afgedraaid. Lang haar in geknoopte strengen, schouders die gespannen op en neer gingen bij iedere ademteug.
Dorian. (pagina 73-74)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen