Balans 2022, 206 pagina's - € 20,--
Wikipedia: Daniela Hooghiemstra (1967)
Korte beschrijving
Bundeling van bewerkte columns, stukken en essays van Daniela Hooghiemstra uit de Volkskrant en NRC. In de columns beschouwt ze de huidige tijdsgeest en houding van Nederlanders. Ze keert zich tegen uitsluitende identiteitspolitiek en ‘marketinggratie’, waar de verpakking de boodschap is en het eigen gevoel boven alles gaat. Individuen moeten de puber in zichzelf weten te overwinnen en accepteren dat ze niet het centrum van het universum vormen. In nuchtere, kritische stijl geschreven. Voor een brede tot geoefende lezersgroep.Daniela Hooghiemstra (De Bilt, 1967) is schrijver en journalist. Ze schreef meerdere boeken.
Tekst op website uitgever
Een prikkelend en confronterend boek over de Nederlanders als verongelijkte pubers. Hooghiemstra vangt de huidige tijdgeest nuchter en met humor aan de hand van thema’s als feminisme en identiteit.
Nederlanders lijken net verongelijkte pubers. Ze roepen dat de regering alles verkeerd doet, maar dulden zelf geen regels. Ze vinden de overheid autoritair, maar eisen steun. Ze weten alles beter, maar schreeuwen om regie. En de schuld ligt altijd bij iemand anders. Om hun eigen identiteit te verdedigen, ‘cancellen’ ze elkaar, verketteren ze de geschiedenis, vermoeden ze overal complotten en helpen ze steeds weer andere aansprekende individuen aan macht. In de ‘marketingcratie’ waar de verpakking de boodschap is, gaat eigen gevoel boven alles, mogen zaken niet ingewikkeld zijn en moet alles er vooral leuk uit zien. In het prikkelende en confronterende Kan het misschien wat zachter? vangt Daniela Hooghiemstra de huidige tijdgeest nuchter en met humor aan de hand van thema’s als feminisme, identiteitspolitiek en koningshuis. Alles is nog niet verloren, betoogt ze. Als de vrije individuen die in de vorige eeuw zijn opgestaan, de puber in zichzelf weten te overwinnen, als ze kunnen accepteren dat ze niet het centrum van het universum vormen en aanvaarden dat onvolmaaktheid en tegenslag bij het leven horen, dan halen ze misschien de tweeëntwintigste eeuw nog wel. Voor dit boek selecteerde en bewerkte zij haar beste columns, stukken en essays uit de Volkskrant en NRC.
Fragment
Alternatief voor de rede
De nieuwe lijsttrekker van D66, Sigrid Kaag, spatte van de krantenpagina's met puike foto's en een diepte-interview. Maar de beelden uit een eerder campagnefilmpje van D66 waarin zij 'nieuw leiderschap' aankondigde, lieten mij niet los.
Wat je met sommige fragmenten op het internet ook hebt, dat ze in je hoofd blijven rondspoken en je wenste dat je ze nooit bekeken had, gebeurde mij met dat filmpje. Misschien ben ik door corona een beetje overgevoelig geworden, maar de schijnaar willoze wezens in het filmpje maakten mij angstig.
Niets anders restte hun dat lot in handen van hun Leider te leggen. Bij voorbaat dankbaar voor de ongewisse richting waarin zij hun armzalige lot zou sturen, lachten zij haar in diepe nederigheid toe.
Met zelf nadenken waren ze opgehouden, het had tot niets geleid. Ooit was hun wijsgemaakt dat zij vrije individuen waren, maar hoe anders had het uitgepakt. Ze dachten dat ze op hun eigen intuïtie konden vertrouwen, maar wát een vergissing.
verloren en verlaten hadden ze om hulp geroepen en toen was Sigrid Kaag gekomen. Teruggekeerd om, zoals ze zelf zei, 'verantwoordelijkheid te nemen'. Net als Jezus, al was niet duidelijk wie haar gestuurd had. Waar ze heen ging, wist ze wel: 'het Torentje'.
Ik vroeg me af aan wie ze mij deed denken. En toen wist ik het: zuster Ratched, de glimlachende, maar onverbiddelijke hoofdzuster uit de film One Flew over the Cuckoo's nest.
Met dagelijkse doses medicijnen houdt zij de bewoners van haar kliniek kalm en volgzaam. Tot op een dag Randle McMurphy (Jack Nicholson) arriveert.
Hij, een nogal grenzeloze levensgenieter en crimineel, had een stoornis voorgewend om gevangenisstraf te ontlopen. Daarom was hij gisser dan de rest. Hij wilde de half verdoofde bewoners weer tot leven wekken, nam ze stiekem mee uit vissen en smokkelde vrouwen mee naar binnen.
Maar Ratched wil orde in het huis. En tegen haar institutionele almacht was McMurphy niet opgewassen. na een gedwongen lobotomie eindigt hij als kasplant.
Nu wil ik de aanhangers van D66 natuurlijk niet vergelijken met patiënten in een gesloten inrichting. Maar vanouds is D66 wel de partij van de twijfelaars. Van de moeders, die de VVD of de PvdA van de vaders net iets té vonden, van de mensen die zich van religie bevrijdden maar toch 'iets' misten.
In Jan Terlouw vonden zij hun dominee, en al noemde Hans van Mierlo zich 'agnost', hij bleef een jezuïet wiens tovertaal evaporeerde zodra inhoud praktijk dreigde te worden. Van de door hem bepleite 'staatkundige vernieuwing' is niets terechtgekomen.
Maar laten we ook niet vergeten dat zijn van oorsprong liberale partij in 1994 wél een politieke doorbraak wist te forceren door de confessionele basis van het bestel te doorbreken en links en rechts te pacificeren.
Aan die liberale hoogtijdagen, in 2001 gesymboliseerd door de blijmoedige handstand van Roger van Boxtel op het gazon voor het Catshuis, kwam vrij plotseling een einde toen Pin Fortuyn 'Paars' verwoestte en het liberalisme het akelige woordje 'neo' kreeg opgeplakt.
D66 doolde, tot Kaag kwam. Als katholiek, naar eigen zeggen 'biddend van aard', bracht zij het hogere terug. Zelf vind ik haar meer geschikt als paus dan als premier, maar dat is geloof ik ook juist de reden dat D66 haar gekozen heeft.
'Het is tijd voor nieuw leiderschap', er moet 'echte verbinding' komen en Europa 'plaveit de weg naar welvaart voor iedereen'. Het hogere doel bestaat en Kaag gaat daarvoor 'draagvlak' creëren, ook 'daar waar het nog niet is'.
De partij die zichzelf in de jaren zeventig het 'redelijke alternatief' noemde, wil een alternatief voor de rede. (pagina 89-92)
Terug naar Overzicht alle titels
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen