Ambo Anthos, 245 pagina's - € 23,99
Website Sebastien Valkenberg (1978)
Korte beschrijving
Een verhandeling over wetenschappelijke en technologische innovaties die mens en milieu kunnen helpen in de huidige klimaatcrisis. Sebastien Valkenberg bezoekt diverse locaties, zoals laboratoria en industrieterreinen, en spreekt met ondernemers, onderzoekers, studenten en patiënten. Hij beschrijft baanbrekende uitvindingen zoals het exoskelet dat gehandicapte mensen weer laat lopen, zaadtechnologie die landbouw in woestijnen mogelijk maakt, en de productie van kaas zonder koeien. Deze ontwikkelingen beloven niet alleen vooruitgang voor de mensheid, maar bieden vooral ook voordelen voor het milieu en het klimaat. Het boek is een ode aan het tijdperk van technologische vooruitgang en het menselijk vernuft en doorzettingsvermogen. Nuchter en inzichtelijk geschreven. Geschikt voor een brede tot geoefende lezersgroep. Sebastien Valkenberg (1978) is een Nederlandse filosoof en publicist. Hij schrijft voor Het Financieele Dagblad, EW Magazine en De Telegraaf. In 2015 kreeg hij de Theodor Award, voor ‘een uitzonderlijke kunstenaar, een bijzondere wetenschapper of een morele raddraaier’.
Tekst op website uitgever
Een filosofische roadtrip langs de uitvinders en ondernemers van de toekomst. Bekend van zijn column in Het Financieele Dagblad. Een optimistische visie op het nieuwe tijdperk van de mens.
Prikkelende ode aan het menselijk vernuft.
Terwijl de somberte van de krantenpagina's walmt, gaat filosoof Sebastien Valkenberg op pad. Is het echt vijf voor twaalf? Voor zijn nieuwe boek bezocht hij laboratoria, productielijnen en industrieterreinen. Hij sprak ondernemers en onderzoekers, wereldverbeteraars en wetenschappers, luisterde naar studenten en patiënten. Hij zag uitvindingen die wel wonderen leken.
De 'kreupele' kan weer lopen dankzij het exoskelet. Zaadtechnologen laten jonge sla groeien in een bloedhete woestijn. En kaas? In plaats van een koe heb je er straks een laboratorium voor nodig. Exit veestapel, vaarwel bio-industrie. Zo gaat het in het tijdperk van de mens. Dat is goed voor de mens én het milieu én het klimaat.
In het voetspoor van de vooruitgang doet verslag van een roadtrip door een zinderende tijd. Sebastien Valkenberg voert ons naar onder meer Enkhuizen, Barneveld en het Vlaamse Nieuwpoort en biedt een prikkelende ode aan het menselijk vernuft en doorzettingsvermogen.
Fragment uit (de) Epiloog
Mooi was mijn reis dan weer niet, niet in de gangbare betekenis tenminste. Sommige bestemmingen verblinden door hun schoonheid. 'Ook in Arcadië!' schreef een uitzinnige Goethe in zijn Italiaanse reis 91813-1817). Terwijl ik door het nieuwe tijdvak trok, zag ik dingen die eerder indrukwekkend dan mooi waren. Het ontbrak in ieder geval aan de opzichtige pracht en praal zoals toeristen die gepresenteerd krijgen als ze door een historische binnenstad kuieren.
Wat ook meespeelt is dat utopisch Arcadië enkel is voorbehouden aan de bezoeker die kan doen alsof zijn plaats van bestemming louter positieve kanten heeft. Wat daar authentiek heet, geldt thuis als hinderlijk of achtergebleven. Maar dat hij de minpunten over het hoofd ziet of negeert wil niet zeggen dat ze er niet zijn. Ergens op bezoek gaan is wezenlijk anders dan er leven. Arcadië is er alleen voor wie er niet woont. Voor de bewoners van een land daarentegen is de realiteit te complex voor een simpel 'mooi'. Dat geldt net zo goed voor de bewoners van het grootse Antropoceen.
Als ze er is, openbaart de schoonheid zich in tweede instantie. Ze bevindt zich achter gevels van het type dertien in een dozijn. Velen zouden ze gewoon lelijk noemen. Het gaat erom wat daarbinnen gebeurt. Pas met tekst en uitleg komt het tijdvak tot leven. (pagina 226)
Lees ook: Op denkles : hoe wapenen we ons tegen 'iedereen heeft zijn eigen waarheid' en andere modieuze denkbeelden (uit 2015)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen