Nick Cave & Séan O'Hagan

Geloof, hoop en ravage
Kok 2024, 320 pagina's  - € 27,99

Wikipedia: Nick Cave (1957) en Séan O'Hagan (1959).

Korte beschrijving
Een verslag van gesprekken tussen de Australische popartiest Nick Cave (1957) en journalist Seán O’Hagan. Het boek onthult diepe emoties van de popzanger en verkent existentiële vragen over geloof, kunst, muziek, vrijheid, verdriet en liefde. De popartiest beschrijft zijn leven van zijn vroege jeugd tot het heden. Aan bod komen liefdes, zijn sterke arbeidsethos, de dood van zijn zoon en zijn transformatie in recente jaren. Opgetekend in interviewstijl in toegankelijk (spreek)taal.  Nick Cave (Warracknabeal, 1957) is dichter en singer-songwriter, bekend van Nick Cave and The Bad Seeds. Daarnaast is hij onder andere schrijver, scenarist, acteur en componist. Hij schreef meerdere boeken. Zijn werk wordt in meer dan twintig landen uitgegeven.  Seán O’Hagan is 

Tekst op website uitgever
Een intieme inkijk in een leven vol kunst, muziek, geloof, verdriet en liefde.

Geloof, hoop en ravage is een weerslag van gesprekken van popzanger Nick Cave met vriend en journalist Sean O’Hagan. In dit betoverende boek onthult Nick Cave zijn diepe emoties. Het verkent existentiële vragen over geloof, kunst, muziek, vrijheid, verdriet en liefde en stapt zonder terughoudendheid Caves levensreis in. Van zijn vroege jeugd tot het heden, met inbegrip van zijn liefdes, zijn onwankelbare arbeidsethos en zijn opmerkelijke metamorfose in recente jaren. Dit boek reikt ladders van hoop en inspiratie aan, gebracht door een ware visionair.

Nicholas Edward Cave (Warracknabeal, 22 september 1957) is een Australische singer-songwriter, dichter, schrijver en acteur. Tegenwoordig woont hij in het Engelse Brighton. Nick ontmoette Mick Harvey en Phil Calvert op de middelbare school in Caulfield nabij Melbourne. Samen richtten zij in 1973 een band op onder de naam The Boys Next Door. De band onderging een naamsverandering naar The Birthday Party toen ze naar Londen verhuisden. De band kreeg toen ook een gitarist, Blixa Bargeld van Einstürzende Neubauten. In 1983 verhuisde de band naar West-Berlijn, en viel kort daarna uit elkaar. Cave, Harvey, en Bargeld vormden daarna Nick Cave and the Bad Seeds met Barry Adamson. De band bracht een aantal succesvolle albums uit over de laatste 20 jaar. Hij is ook de mede-auteur van de onafhankelijk geproduceerde film Ghost of the Civil Dead uit 1989. In hetzelfde jaar bracht hij een boek uit met de titel And the Ass Saw the Angel, dat warm werd ontvangen door critici. Bij bol.com hebben we heel veel cd's en lp's van Nick Cave waaronder ook het laatse album van Nick Cave.

Fragment uit 2. het nut van geloof
Vraag SO: Daar ben ik het volledig mee eens. Klopt het dat jouw specifieke interpretatie van dit moment van collectief trauma nogal geworteld is in je eigen persoonlijke geschiedenis?
Antwoord NC: Ja, natuurlijk. We vinden allemaal onze eigen weg door de rouw, maar ik heb die uiteindelijk ervaren als een spiritueel en levensveranderend proces. En Arthur heeft mij daar gebracht. En hij bracht ook Susie daar. het is een voortgaand proces. het gaat met ups en downs. Maar de collectieve rouw door de pandemie bevat daar echo's van. Rouw kan een louterend effect hebben. Hij stelt eisen aan ons. Hij vraagt ons empathie te hebben, begripvol te zijn, vergevingsgezind te zijn, ongeacht ons lijden. Of om onszelf af te vragen: Waar dient het allemaal voor? Wat is de zin van dit alles?

Denk je dat dit precaire moment waarin we leven op collectief niveau iets blijvends kan veranderen?
Ja, ik blijf voorzichtig optimistisch. Ik denk dat als we voorbij de angst, radeloosheid en wanhoop kunnen komen, er een belofte is dat er iets verandert, niet alleen op cultureel, maar ook op spiritueel niveau. Ik voel dat die mogelijkheid in de lucht hangt, of dat er misschien een soort onderstroom van betrokkenheid en verbondenheid is, een radicale en collectieve beweging naar een meer empathisch en waardevoller bestaan. Ik zit er misschien compleet naast, maar het lijkt mogelijk - ondanks de misdadige incompetentie van onze overheden, de kritieke gezondheid van onze planeet, de verdeeldheid die overal heerst, het schokkende gebrek aan genade en vergeving, het feit dat zoveel mensen een onherstelbare vijandigheid lijken te koesteren, naar de wereld en naar elkaar - ik blijf hoop houden. Collectieve rouw kan leiden tot diepgaande verandering, een soort bekering van de geest. Dat biedt een enorme kans. We kunnen die kans grijpen of die verkwanselen en uit onze handen laten glippen. Ik hoop dat dat eerste zal gebeuren. Ik voel dat de bereidheid er is, ondanks wat men ons wil laten geloven. Ik heb de hoop dat we, uiteindelijk, bij elkaar zullen komen, ook al zijn we op dit moment verder van elkaar verwijderd dan ooit. (pagina 43)

()
Ja, en er is niets wat je daarop voorbereidt. Het is als een vloedgolf, waardoor je kunt kapseizen.
'Kapseizen', dat is goed gezegd inderdaad. Maar ik denk ook dat het belangrijk is om te zeggen dat deze gevoelens die ik beschrijf heel normaal zijn. Dit punt van absolute vernietiging is niets uitzonderlijks. Zoiets overkomt iedereen vroeg of laat. Iedereen zal op een bepaald moment door verlies overspoeld worden. Als dat je nog niet overkomen is, dan zal dat ooit nog gaan gebeuren - dat staat vast. En sowieso, als je het geluk hebt dat er werkelijk van je gehouden wordt, in deze wereld, dan zul je ook diepe pijn aanrichten als je deze wereld verlaat. Dat is het verbond van leven en dood, en de weergaloze schoonheid van rouw. (pagina 51-52)

Terug naar Overzicht alle titels