Spectrum 2024, 269 pagina's - € 22,50
Oorspronkelijke titel: The Great Wave: The Era of Radical Disruption and the Rise of the Outsider (2024)
Wikipedia: Michiko Kakutani (1955)
Korte beschrijving
Een diepgaand boek over machtsverhoudingen en de groeiende invloed van buitenstaanders in de 21e eeuw, in een tijdperk van financiële crises, sociale ongelijkheid en oorlogen. Het onderzoekt hoe mensen, die het vertrouwen in traditionele instituties en elites hebben verloren, bijdragen aan de opkomst van nieuwe, vaak radicale stemmen. Het boek belicht hoe economische ongelijkheden populistische woede aanwakkeren, democratische idealen ondermijnen en desinformatie verspreiden. Het plaatst de huidige crises in de context van eerdere historische scharniermomenten en wijst op de noodzakelijke veranderingen voor een duurzame toekomst. Intelligent, essayistisch en helder geschreven. Met klassieke Hokusai prenten in zwart-wit. Met name geschikt voor een geoefende lezersgroep. Michiko Kakutani (New Haven, 1955) is een Amerikaanse journalist, literatuurcriticus en schrijver. Ze heeft gewerkt voor The Washington Post en Time. Ze schreef een klein aantal boeken, waaronder ‘Ex libris’ en ‘Het einde van de waarheid’. Haar werk wordt in meerdere landen uitgegeven.
Tekst op website uitgever
Financiële crises, sociale ongelijkheid, oorlogen: we leven in een tijd van chaos en onzekerheid, waarin steeds meer mensen het vertrouwen in instituties en elites zijn verloren. Zij gaan via niet-traditionele kanalen op zoek naar informatie en dragen zo bij aan de opkomst van een nieuwe generatie stemmen die voorheen als radicaal, onorthodox of marginaal werden beschouwd. Ondertussen wakkeren economische ongelijkheden populistische woede aan, worden democratische idealen verder ondermijnd en wordt steeds vaker desinformatie verspreid via internet en AI.
In De grote golf gaat Pulitzerprijswinnaar Michiko Kakutani in op de gevolgen van deze nieuwe machtsverhoudingen. Ze toont hoe ideeën van de marge naar de mainstream verschuiven en onderzoekt de groeiende invloed van buitenstaanders. Tegelijkertijd plaatst ze de crises van vandaag in de context van crises die eerdere scharniermomenten in de geschiedenis bepaalden. Haar conclusie: de huidige instabiliteit toont niet alleen de kwetsbaarheid van onze wereld, maar wijst ons ook op de veranderingen die nodig zijn om dit tumultueuze tijdperk te overleven en een duurzame toekomst op te bouwen.
Michiko Kakutani is voormalig hoofdredacteur boekrecensies bij The New York Times. Ze staat bekend om haar scherpe recensies, waarvoor ze in 1998 de prestigieuze Pulitzerprijs ontving. Kakutani studeerde Engelse literatuur aan Yale en heeft gewerkt voor The Washington Post en Time. Eerder verschenen bij Spectrum Ex libris en Het einde van de waarheid.
In Hiroshima verloren naar schatting 140.000 mensen (ongeveer 40 procent van de populatie van de stad) het leven als gevolg van de nucleaire explosie of van de langetermijneffecten van de straling; in Nagasaki stierven ongeveer 74.000 mensen. Tientallen andere Japanse steden werden getroffen door brandbommen, die de voornamelijk houten huizen in de as legden, waardoor minstens vijf miljoen mensen dakloos werden. Het Amerikaanse bombardement op Tokio van 10 maart 1945 doodde naar schatting honderdduizend mensen en vernietigde een miljoen huizen; er kwam zoveel as naar beneden dat die datum later de geschiedenisboeken in ging als de Night of Black Snow.
De verwoesting in Europa en delen van Azië waren zo immens dat 1945 Year Zero werd genoemd; landen stonden voor de gigantische taak hun economie en infrastructuur te herstellen en tegelijkertijd langetermijnplannen te maken voor sociale en politieke hervormingen.
Na de oorlog ontwikkelden Duitsland en Japan zich tot democratieën en belangrijke bondgenoten van de Verenigde Staten, beide landen maakten een enorme economische opleving door. In 1986 werd Japan de op een na grootste economie ter wereld (na de Verenigde Staten) en in 1989, na de val van de Berlijnse Muur, werd Duitsland de derde economie ter wereld.
Door middel van het Marshallplan schonken de Verenigde Staten ongeveer dertien miljard dollar aan West-Europa met verschillende doelen: het bouwen van een verdedigingslinie tegen het communisme, het creëren van betrouwbare handelspartners, en het voorkomen van de economische malaise en politiek vernedering die de regio zo vatbaar had gemaakt voor de verlokkingen van het fascisme. In de jaren na de Tweede Wereldoorlog concentreerde Europa zich op het opbouwen van een toekomst 'waarin de oude demonen, zoals werkloosheid, fascisme, Duist militarisme, oorlog en revolutie zouden zijn onthoofd', aldus historicus Tony Judt. Het huidige, 'verenigde, welvarende, coöperatieve, pacifistische Europa is niet het resultaat van de optimistische, ambitieuze, vooruitziende plannen waar Euro-idealisten het zo graag voor houden', aldus Judt. 'Het is het onzekere kind van angst. In de schaduw van zijn geschiedenis voerden de leiders sociale hervormingen door en bouwden nieuwe instellingen als profylactisch middel om het verleden op afstand te houden.'
Het hart van de naoorlogse veranderingen werd gevormd door de hoop dat nieuwe internationale instituties (zoals de Verenigde Staten en de Wereldbank) voor economische groei en politieke stabiliteit zouden zorgen. Veel overheden besloten meer verantwoordelijkheid op zich te nemen en creëerden sociale vangnetten zoals gratis gezondheidszorg, werkloosheidsuitkeringen en AOW. In de nasleep van de financiële crisis van 2008 bezuinigden veel Europese landen op dergelijke publieke dienstverlening. Dit leidde niet alleen tot meer ongelijkheid en werkloosheid, maar voedde ook de woede waar het rechtse populisme later de vruchten van plukte. (pagina 195-197)
Lees ook: Het einde van de waarheid : over leugens in het tijdperk van Trump (uit 2018).
Terug naar Overzicht alle titels
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen