Nijgh & Van Ditmar 2025, 376 pagina's - € 24,99 (1e druk 1979)
Oorspronkelijke titel: Of Woman Born : Motherhood as Experience and Institution (1976)
Wikipedia: Adrienne Rich (1929-2012)
Korte beschrijving
Een diepgaande geschiedenis en analyse van moederschap en vrouw-zijn. Adrienne Rich onderzoekt in dit boek de relatie tussen moederschap als instituut en persoonlijke ervaring. Ze combineert antropologie, feministische theorie, literatuur en psychologie. Rich onderscheidt maatschappelijke verwachtingen van persoonlijke beleving en laat bovendien zien dat moederschap iedereen beïnvloedt. Met diepgang geschreven. Met enkele zwart-witillustraties. Met name geschikt voor een geoefende lezersgroep. Adrienne Rich (Baltimore, 1929 - Santa Cruz, 2012) was een wereldberoemde Amerikaanse dichter, essayist en feminist. Haar werk wordt in meerdere landen uitgegeven en won verschillende literaire prijzen, zoals de Lambda Literary Award en de Shelley Memorial Award.
Tekst op website uitgever
Sinds de verschijning in 1976 heeft dit boek keer op keer voor nieuwe generaties vrouwen een revolutie betekend in hun denken over moederschap en vrijheid. Rich combineert antropologie, feministische theorie, literatuur en psychologie met een nietsontziend zelfonderzoek.
Fragment uit VIII - Moeder en zoon, vrouw en man
Ik herinner me nog de zomer dat ik in het huis van vrienden in Vermont woonde. Mijn man was voor zijn werk een aantal weken in het buitenland. Mijn drie zoontjes - negen, zeven en vijf jaar oud - en ik waren daar het grootste deel van die periode alleen. Zonder een volwassen man in huis werden de regels en schema's, de vaste slaapjes, het regelmatig eten of vroeg naar bed zodat de ouders konden praten, overbodig; we vervielen in een naar mijn gevoel verrukkelijk en zondig levensritme. Het was ongewoon heet en we aten altijd buiten, uit het vuistje. We liepen halfnaakt rond, we bleven op om te kijken naar de vleermuizen, de sterren en de vuurvliegjes, we lazen en vertelden verhalen en sliepen een gat in de dag. Ik zag hun tengere jongenslijfjes bruin worden en we wasten ons met het water uit de tuinslang dat warm werd van het in de zon liggen. We leefden als schipbreukelingen op een moeder-en-kindereneiland. 's Avonds vielen ze zoet in slaap en ik bleef tot vroeg in de morgen zitten lezen en schrijven, zoals ik deed toen ik studeerde. Ik weet nog hoe ik dacht: zo zou het leven met kinderen ook kunnen zijn, zonder schooltijden, vaste regels, slaapjes, zonder voor mij het conflict moeder en echtgenote te moeten zijn zodat er geen ruimte meer overblijft om gewoon mezelf te zijn. Toen ik op een keer na middernacht terugkwam van een nachtfilm en naar huis reed over een slingerende landweg in Vermont, door de stilte, met links en rechts de vochtige, glimmende weerschijn van het bos terwijl de drie kinderen sliepen op de achterbank, toen voelde ik mij klaarwakker en opgetogen. Samen hadden wij alle regels overtreden van bedtijd en nacht, regels die ik in de stad zelf in acht meende te moetennemen omdat ik anders een 'slechte moeder' zou zijn. Wij waren samenzweerders, de vogelvrij verklaarden van het instituut moederschap. Ik voelde dat ik mijn leven vast in eigen hand had. Natuurlijk kreeg het instituut ons weer in zijn greep, natuurlijk begon ik weer te denken dat ik gene 'goede moeder' was, en ik begon het archetype weer te haten. Maar zelfs toen wist ik dat ik niet wilde dat mijn zoons grote daden voor mij zouden verrichten, in de wereld, evenmin als ik wilde dat zij omwille van hun vaderland zouden sterven of mensen doden. Ik wilde zelf belangrijke dingen doen, voor mezelf leven, en hen beminnen om wie ze elk afzonderlijk waren. (pagina 237-238)
Terug naar Overzicht alle titels
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
De redactie behoudt zich het recht voor reacties te verwijderen